Ponyfrustratie

Na een warme douche, droog ik mijn haar af. Vroeger had ik het laten drogen en dan zat het mooi in de krul. Maar nu heb ik een pony, een pony die ik nooit heb gewild, maar waar ik nog even mee opgescheept zit.

“Laura, ik ga mee doen aan de Coiffure Award, wil je model zijn?”, vroeg mijn schoonzusje toen we in de trein zaten onderweg naar Dirty Dancing. Natuurlijk, want ik heb graag foto’s van mezelf. Wat ze me niet had verteld, was dat ik volledig de hare was en geen baas meer over mijn eigen haar zou zijn.

Na een paar proefkapsels had ze het; Laura kreeg een puntpony. Even ter verduidelijking, dat is dus een pony die in het midden (ter hoogte van je neus) lang is en aan de zijkanten kort. Een editorial-look, maar niet leuk voor het dagelijkse leven. En zelfs als editorial-look was het zo niet Laura. Maar goed hij was weg te moffelen met een beetje föhnwerk, zo werd me verteld. En laat föhnen nu net niet mijn sterkste punt zijn. Meestal loop ik dus met een haarband in, veel makkelijker. Al was Ferry er snel op uit gekeken 😉

Of ik mijn schoonzusje nog eens aan mijn haar laat zitten? Ja! Want ik had de beste foto en ben dus al gevraagd voor volgend jaar. Ze zou mijn pony met rust laten en met me overleggen. Heilig beloofd! Daar vertrouw ik dan maar op…