De papa die opeens niet saai blijkt te zijn
Als meisje van 12 vond ik het maar saai: een vader die schroefjes en zagen verkoopt. Geen politieagent met spannende verhalen of eentje die de wereld ‘beter’ maakte. Nee, mijn vader had een in mijn ogen stoffige winkel met allemaal dingen waar je toch niets mee kunt. Negentien jaar later kom ik er dan toch nog achter dat het verdomd handig kan zijn…
Natuurlijk was ik me er van bewust – ook al toen ik 12 was – dat mijn vader meer deed dan schroefjes en zagen verkopen. Hij voorzag bedrijven van machines, adviseerde mensen over het beveiligen van woningen (of was dat pas later, pap?) en als de letterlijke klap op de vuurpijl verkocht hij vuurwerk. In december was mijn vader opeens wel heel stoer en had ik een stuk meer vriendjes. Vriendjes waar je logischerwijze niets mee kan, stomme profiteurtjes. Maar dat terzijde.
In de jaren die volgde werd ik me er ook steeds meer bewust van dat mijn vader geen sullige schroefjesverkoper was, mijn vader was meer. Of is meer eigenlijk. Hij is een geweldige zakenman, die kansen in de markt op het goede moment aanvoelt. Die snapt dat je het in bepaalde tijden niet meer moet hebben van de traditionele spijkers, want daar heb je tegenwoordig toch (sorry pap, dat ik vloek) de Praxis en de Gamma voor? Nee, je moet jezelf specialiteiten toe-eigenen en met je tijd meegaan. Dat deed mijn vader en altijd een stap harder dan een gemiddeld mens. Het is dan ook meteen duidelijk van wie ik mijn werkinstelling heb.
Ik deed zelf niet vaak een beroep op mijn vader. Wanneer heb ik nu een boormachine in mijn hand? Er viel weinig te verbouwen aan het appartement waar we negen (Ferry) respectievelijk zeven (Laura) jaar woonden. Maar toen we dit huis ruim een half jaar geleden kochten, kwam daar opeens mijn vader om de hoek. Nieuwe sloten werden een dag na oplevering in een uur geplaatst. Deuren werden opgemeten om vervolgens mooie, nieuwe deuren te bestellen. En natuurlijk betaal je daar allemaal voor, maar je kijkt je vader natuurlijk wel even lief aan. Gevolg van mijn liefkijkerij: er werd nog even een gratis klusjesman bijgeleverd om glas te zetten en deuren goed in te hangen. Had ik een dilemma over iets dat al dan niet lekkage was, dan belde ik mijn vader. Miste Ferry het juiste gereedschap dan kwam hij het brengen. Zonder pardon en nee, niet pas morgen.
Ik ben me er van bewust dat ik inmiddels net zo klink als de december-vriendjes die zo dol waren op vuurwerk. Maar nee, ik profiteer niet van mijn vader. Ja, ik vind het handig, maar als hij een keer een week later kon dan was dat geen probleem. Punt is dat dat nooit gebeurde, dat mijn lieve papa altijd direct klaar stond. En dan opeens groeit de waardering die je toch al had nog meer.
De afgelopen weken viel ons huis langzaam uit elkaar vertoonde het huis zo nu en dan wat kuren. Het deurbeslag bij de voordeur zat opeens heel veel speling in. En eigenlijk hadden we altijd al wat moeite om dat slot dicht te draaien. De deur op zolder naar het dakterras was juist weer amper open te krijgen. Hoe vaak dacht ik dat ik elk moment met een afgebroken sleutel in mijn hand zou staan? “En pap, kun je ook een offerte uit brengen voor een hor voor het slaapkamerraam?” “Ja hoor, is dinsdagavond goed?”
Ik telde één en één bij elkaar op (twee toch?): mama is op vakantie en Ferry heeft late dienst en eet dus op het werk. “Kom je ook bij me eten?” En daar zaten we dan vanavond. Gebraden kippetje van de poelier, patat en mayonaise. Jeugdsentiment. En ik genoot. Want het gebeurt zelden dat ik mijn vader alleen zie. Of mijn moeder is erbij. Of Ferry. Of beiden. En dat is niet erg, want die vind ik ook best wel lief. En met mijn moeder doe ik regelmatig dingen alleen, al is het maar gezellig shoppen. Maar ik blijf een papa’s kindje. Ik moet het vaker doen, even alleen met die lieve papa van me.
Eenmaal uitgegeten, kwam ook Ferry thuis. Samen liepen ze alle mankementen af. Samen fixten ze de voordeur, die ik nu weer gewoon op slot kon krijgen. Samen keken ze naar de mogelijkheid voor een hor. En ik? Ik zag en genoot van de twee belangrijkste mannen die in volledige harmonie met elkaar samen werkten. Wat wil je als dochter én vriendin nog meer?
Wat een lieve blog!
Ik wacht je belletje wel af, om paps problemen op te lossen 🙂
Je wordt bedankt Pat. Ik heb juist alle problemen opgelost.
Ik vind dit een leuke en lieve blog
Wat een vreselijk lieve blog.. Raakt me…
Vroeger was ik vooral jaloers op meisjes die wél een lieve en meelevende vader hadden. Nu ben ik vooral blij voor iedereen die dat heeft. Wat een lieve ode aan je klussende en handige papa. Houd hem maar in ere!
Su[perlief logje. Heerlijk zo’n papa. Mijn vader zou ook alles voor mij doen. Al kost het hem wel steeds meer moeite. dus de drempel om hulp te vragen wordt steeds hoger.
Dat is mooi, als je vader en vriend het goed met elkaar kunnen vinden. Daar kan ik echt naar kijken en van genieten. 😀
Acceptatie van papa is belangrijk. 🙂
Ik herken je verhaal als in de toon waarop je het verteld. Ik ben ook een écht papa’s kindje. 😀
Lief en mooi.
Kijk, fijn! 🙂
Mijn papa heeft, sorry papa, helaas twee linker handen.
@ danielle: en dan heb ik ook nog eens een man met twee rechterhanden, fijn he?
Aaaahhhh wat een lief en ontroerend stukje!
Heerlijk zeg zo’n vader? Mijn vader en vriend zijn verre van handig! Maar mijn vader helpt op allerlei andere manieren 🙂
Lief dat je dit over je vader hebt geschreven 🙂
Ik ben ook een papa’s kindje, haha… Vond het heerlijk toen ik laatst met ‘m naar een voetbalwedstrijd van het NL elftal ging. Even alle aandacht voor mij!
Papa’s en dochters, het blijft iets bijzonders…