9/11: een virtueel kaarsje voor S.
Ook ik denk vandaag heus wel aan de afschuwelijke gebeurtenissen in New York negen jaar geleden. Al is het alleen maar omdat je er door de media niet om heen kunt. Maar meer dan dat denk ik vandaag aan mijn lieve Libelle-collega S.
Op een redactie als Libelle word je, hoe kan het ook anders, alleen maar omringd door vrouwen. In mijn Libelle-tijd (2002-2007) was er slechts één man, de lucky marketingmanager. De Libelle-clan deelde in veel gevallen lief en leed met elkaar. Minimaal 10 zwangeren per jaar betekende minimaal 10 babyshowers bijvoorbeeld. Met soms heel bijzondere, zoals die van E. Die na lang wachten op de redactie hoorde dat ze haar eerste adoptiekind kreeg toegewezen. Weken leefden we ook mee met collega M. die met 25/26 weken beviel van haar eerste zoon. Na lang vechten nam ze een gezond kind mee uit het ziekenhuis.
Maar bij lief en leed delen horen ook de minder leuke, en zelfs heel verdrietige, dingen. Ik herinner me nog zo goed die dinsdagmorgen dat we bij elkaar werden geroepen in de ‘lounge’. Waar een ontdane hoofdredacteur en een huilende redactiemanager ons te woord stonden: “De vriend van S…” Even dacht ik dat hij het gebeld en dat er wat ergs met haar was. Maar nee, hij zelf was dood, uit het leven gestapt. Net terug van een weekendje weg, op de fiets gestapt en nooit meer thuisgekomen.
S. bleef met zoontje M. van drie maanden achter. Na de aangrijpende uitvaart zei ze tegen een collega en mij: “Als M. er niet was geweest, was ik hem achterna gegaan.” En ik kan me dat toch wel ergens voorstellen: als hij die je zo lief had en waar je zo close mee was er opeens niet meer is… Wat heeft je leven dan op dat moment voor nut?
En ik hoor je denken: ‘Als ze close waren, waarom stapt hij er uit dan uit?’ Dat is een vraag die S. denk ik niet eens goed kan beantwoorden. Ja, hij was prestatiegericht en nee, het ging niet lekker in zijn nieuwe baan. S. had het zwaar rond de bevalling en hij voelde zich machteloos. Vond allicht dat hij tekort schoot. Er vielen wel wat kleine puzzelstukjes. Maar een brief voor zijn nabestaanden is nooit gevonden voor zover ik weet. Plotselinge ingeving toen hij langs het spoor fietste?
Hoewel ik dat jaar met meerdere zelfmoorden geconfronteerd werd, greep deze me het meest aan. Bij neef Casper kon ik me de wanhoop bijvoorbeeld voorstellen, die had zoveel verloren in zijn leven. De glans was er meer dan vanaf. Maar deze lieve vriend van S. ontzegde niet alleen zichzelf een geweldige vrouw, maar ook nog eens een stralend kind. En hij ontzegde hen beiden veel liefde en levensplezier.
Elk jaar op 9/11 zijn mijn gedachten dan ook bij S. Voor haar is het niet de dag dat zoveel mensen het leven lieten in New York. Voor haar is het de dag dat ze haar grote liefde én de papa van haar kind verloor.
Wat afschuwelijk, lief dat je aan haar denkt!
Naar verhaal… maar dit grijpt me veel meer aan dan het 9/11 verhaal. Ik bedoel: het is vreselijk wat er is gebeurd, maar het is wel een beetje de ver-van-mijn-bed-show. Dagelijks ‘gewoon’ leed om de hoek doet me veel meer dan dit soort tragedies.
Hoop dat S een beetje redelijk deze dag weer doorkomt… 🙁
Jakkie. Rot datum dus 🙁
Verschrikkelijk zeg. Mooi dat je hier aandacht aan geeft.
Ik las je log vanmorgen al maar wist niet goed hoe te reageren….nu nog steeds niet eigenlijk. Ik ben zwaar aangedaan door je verhaal…
Heel heftig…
Jeetje wat lijkt me dat vreselijk. Ik zou niet weten wat ik moest als mij dat zou overkomen. Lief dat je aan haar denkt.
Tja, What’s in a date?
Hoe dubbel kan het leven zijn. Had zojuist een column geschreven over de zelfde datum en lees nu dit.
Ter compensatie; oordeelt u zelf maar: http://www.gerheimans.nl/?p=304