Het verjaardagscadeau & de tranen
Of ik mijn vader ooit eerder heb zien huilen? Niet dat ik me kan herinneren. Maar gisteren, na het geven van zijn verjaardagscadeautje, was ‘ie opeens toch wel geëmotioneerd. Emotie komt met de jaren?
Dat ik een papa’s kindje ben, heb ik altijd geweten. Het werd me echter pas echt duidelijk toen we laatst in de achtertuin aan de gegrilde kip zaten. Qualitytime met alleen mijn vader, wanneer had ik dat nou? Moet dat stiekem niet gewoon vaker?
Ja! Maar wat dan? Opeens viel het kwartje. Zou ik als klein meisje niet al altijd eens met hem naar Thialf gaan om een schaatswedstrijd bij te wonen? Het gebeurde nooit… Ondanks het voornemen elk jaar. En als het dan weer januari was en we keken tv, was het “Oh ja, vergeten. Nou, dan volgend jaar.”
Vlak na het bewuste etentje met mijn vader, zei ik tegen mijn moeder: “Ik weet een leuk verjaardagscadeau voor papa.” Ik vertelde mijn idee en ze schoot in de lach. “Na jullie etentje zei hij dat jullie dat nog steeds een keer moeten doen.”
En zo kwam het dat hij gisteren een persoonlijke kaart kreeg, met een lieve tekst. En uiteindelijk tranen in zijn ogen. Deze winter? Dan zitten we samen in Thialf. En dan zal ik ongetwijfeld wel een keer een traantje wegpinken.
Wat een lief idee! Kan me voorstellen dat hij zo’n cadeau erg waardeert!
Wat een leuk cadeau!
Mooi zeg 🙂 Ik gaf mijn vader vorig jaar concertkaartjes en maakte toen ook voor het eerst mee dat hij emotioneel werd. Ontroerend is dat.
Het wordt zeker weten een leuke dag in Thialf!
Veel plezier!