Tranen van liefde

Soms vraag ik me af wat we vroeger met dat geld deden. Dat geld dat niet op ging aan de huur, maar nu wel aan de hypotheek. Een flink verschil en we spaarden het nooit weg. Waar gaven we het dan aan uit?

Als ik naar mijn boekenkast kijk dan heb ik een deel van het antwoord. Ik had voorheen sterk de neiging om elke nieuwe chicklit te kopen die uitkwam. Dat ze gemiddeld voor € 20,- over de toonbank gingen en ik ze maar één keer las, interesseerde me niet. In sommige maanden kocht ik zo tien boeken. Tegenwoordig koop ik amper boeken meer. Buiten het feit dat ik gewoon geen € 20,- meer over heb voor een veredeld liefdesromannetje, heb ik hier nog een maand met minstens 50 tijdschriften liggen die ik nog moet uitlezen. Nee, ook daar betaal ik niet voor, dat is de luxe van mijn werk.

Soms maak ik een uitzondering, en val ik toch weer voor een boek. Afgelopen week bestelde ik het boek Tranen van liefde van voormalig NOS-correspondent en tegenwoordig radiopresentator Tim Overdiek. Zijn vrouw werd in 2009 (terwijl ze door groen én over een zebrapad liep) aangereden door een motoragent. Die geen optische signalen (sirene en zwaailicht) voerde. Ze overleefde het ongeval niet.

No fucking way, laat dat even gezegd zijn. Ze krijgen ons er niet onder, want hier gaan we dan. Vanaf nu zijn we met ‘ons drietjes’. Een driemanschap, letterlijk. Three guys die het met elkaar moeten doen. Geen idee hoe we het gaan rooien, maar dat zien we wel.

Hiermee begint het dagboek van Tim dat hij schreef vanaf het moment dat Jennifer is begraven. Vanaf dat moment maakt hij je deelgenoot van zijn verdriet. En dat van zijn zoontjes van 9 en 12, die op zo’n liefdevolle manier met hun moeder en haar dood omgaan. Al voor ik de eerste tien pagina’s had gelezen, kon ik mijn tranen deppen. Niet alleen om Tim’s eerlijkheid (die zelfs zijn masturbatie-perikelen met je deelt, echt waar), maar vooral vanwege Eamonns gedachten en uitspraken. Wat een pienter jochie, en dat op zijn leeftijd.

Eamonn maakt me wakker. Tekening gemaakt. Voor mij. Vier mensen en twee dieren op een heuvel. Papa legt arm om de schouder van mama. Broer legt arm om de schouder van broertje. Links de kat, rechts de hond. ‘Dit is een perfect leven’, legt Eamonn uit. Ik huil, en ga de tekening inlijsten.

Ik slik nog wat extra traantjes weg als ik aankom bij de verklaring die Tim aflegt in de rechtbank, om dader R. te laten weten wat hij heeft aangericht. Hij wil hem niet haten. Maar hoe? En vooral: hoe leg je dat je twee zoons uit? Hun moeder hield zich aan de verkeersregels en werd doodgereden door een man die anderen vertelt deze regels na te leven, maar het zelf niet doet..

Ik moet lachen wanneer Tim een spelcomputer koopt voor zijn jongste zoon. Zijn vrouw en hij hadden de afspraak dat nooit te doen. Eamonn vertelt hem dat ‘mom’ boos zou zijn geweest. Sander zegt: “Mom zou je post death-scheidingspapieren toesturen.” Ik grinnik hardop als ik de alinea lees waarin Tim een taxi neemt naar de luchthaven. De kinderen zijn al bij hun Amerikaanse familie en hij vliegt erachteraan. “En waar is hun moeder dan?”, vraagt de taxichauffeur als hij hoort dat ze bij hun opa en oma zijn. “In uw kofferbak.” Juist, hij ging naar Amerika om haar as uit te strooien.

Na in twee avonden het boek te hebben uitgelezen, lig ik in Fer’s armen. “Mop, als ik doodga…” Hij kijkt me verbaasd aan: “Wat zeg je nou?” Ik ga onvermoeibaar verder: “… wil je dan net zo liefdevol over mij praten en schrijven als Tim over zijn vrouw doet?”

Bestel hier het boek Tranen van liefde >>

Fotografie: Flickr/TimOve