Een theateranekdote

Je kunt veel over Almere zeggen – dat je er niet doodgevonden wil worden bijvoorbeeld, ik ook niet – maar je hebt er wel alles. Praktisch alles en in elk geval een groot theater, waar niet alleen de kleine producties spelen.

Voor ons geen reis naar een van de topsteden om een topcabaretier te zien. Najib, Lebbis en Javier Guzman: we bezoeken ze gewoon in ons eigen Almere. Oké, de schouwburg heeft niet de sfeer van het oude Carré, maar is wel van alle gemakken verzien. En een goede akoestiek. Ik verheug me dan ook altijd op een avondje theater, wat negen van de tien keer cabaret is.

Gisteren bezochten we Najib. En ik kan je vertellen hoe grappig hij was, zelfs zijn grapje over het kinderdagverblijf. Maar het blijft een kwestie van ‘Je had er bij moeten zijn, het was zooooo grappig’. Geen recensie over Najib dus. Wel een andere anekdote die me te binnen schoot net voor de voorstelling. Terwijl ik de zaal afspeurde naar gevaarlijke objecten. Een tic die ik heb overgehouden aan een akkefietje in het theater in 2007.

Met Ferry bezoek ik altijd cabaretvoorstellingen, met mijn moeder musicals. We konden ons geluk niet op toen ook Grease de Almeerse schouwburg aan zou doen. We boekten direct kaartjes, want hoewel ik geen verliefde tiener meer ben, had het idee van Jim als de charmante Danny wel een hoog zwijmelgehalte. Sucker for romance die ik ben!

Je kunt me vragen hoe de eerste helft was, maar dat weet ik eigenlijk niet meer. En de tweede helft ook niet. Want die kwam niet. Op het moment dat Danny met Sandy in de auto zat, ging het mis. De auto stortte van het podium de afgrond. EÉén seconde dacht ik dat het bij de show hoorde, tot de vrouw naast me – wat later de moeder van ‘Sandy’ bleek – in paniek raakte. Vind je het gek als je dochter in die auto zit?

Hoe grote ramptoerist ik ook kan zijn – met mijn bovenmatige interesse voor hulpdiensten – ik snapte de mensen niet die aan de afgrond gingen kijken. Hoe ver waren ze naar beneden gevallen? Ik had geen flauw idee! En ik wilde al helemaal niet weten hoe ze er aan toe waren. Struisvogelpolitiek heet dat geloof ik. De zaal werd ontruimd en het was wachten. Denkende dat de show misschien nog door zou gaan, hoe onnozel. Buiten de zaal zag ik J., een collega-vrijwilliger van Ferry. Buiten zijn vrijwilligerswerk was hij brandwacht in het theater. Enigszins gerustgesteld dropen mijn moeder en ik af.

Ik besloot Ferry te bellen, om toch even mijn verhaal kwijt te kunnen. Hij gaf niet thuis. Logisch zijn 24-uursdienst collega’s waren bij het theater, dus hij was opgepiept. Toch meer geschrokken dan ik aanvankelijk dacht, zei ik: “Mam, zet mij maar af op de kazerne.” Ferry was verbaasd mij binnen te zien lopen, nog verbaasder waren hij en zijn collega’s toen ze hoorden wat er was gebeurd. Ze vonden het al zo’n rare melding: een auto-ongeval in het theater. Het liep goed af met Jim en Bettina. Wij kregen de geld van de kaartjes terug. De show hebben we nooit meer gezien, maar gelukkig kennen we het eind van Grease.

Een tic heb ik er dus wel aan over gehouden: in elk theater spiek ik wat er kwaad kan tijdens de voorstelling. Tijdens een show van Najib niet zoveel gelukkig. Hooguit rondslingerende drumstokjes van de band. Maar op rij 16 heb je niet zoveel kans op schade.

Fotografie: Flickr/Alan Cleaver