Recht op verdriet?
Vier jaar geleden werd mijn neef gevonden. Dood. Ik schreef er vorig jaar een emotionele blog over. En nog een. En ook nu weer, vier jaar na die bewuste dag.
Maar het rare is, het voelt fout. Fout dat ik verdriet om hem heb. Verdriet om iemand die ik voor zijn dood al zeven jaar niet had gezien. Om precies te zien vanaf het moment dat we mijn oma naar haar laatste rustplaats brachten. Hoe kun je iets missen dat je al jaren niet meer had? Hoe kan ik mijn verdriet hier openbaar ventileren, terwijl er voor zijn directe familie een veel groter gat is dan voor mij? Ik was ‘slechts’ het nichtje, de dochter van de tante en oom met wie hij ruzie had.
Maar ik ben ook het kleine nichtje dat vroeger niets fout kon doen in zijn ogen. Die daarbij gek was op haar grote neef. Hij die haar in vertrouwen nam over kleine en net iets grotere geheimen. En die zijn handen voor haar ogen hield als ze Jaws eng vond.
En het is dat kleine meisje in mij dat haar neef wel degelijk mist. Die zich afvraagt wat hij nu van haar gevonden zou hebben, nu zijn kleine nichtje bijna 30 is. Een antwoord dat ik nooit zal krijgen, evenals een bevestiging dat het niet aan mij lag, die ruzie, hoewel ik weet dat dat onzin is. Ik had zo graag gehoord dat ik – net als andersom – een speciaal plekje had in zijn hart. Ook na de ruzie.
Als ik naar mijn werk loop zoals gisteren en Een van de velen hoor door mijn oortjes kijk ik naar de hemel, vragend. “Casper, zou je trots op me zijn geweest?” Het kleine meisje in me knikt langzaam ja. De wens is de vader van de gedachte.
Natuurlijk heb je recht op je verdriet. Iedereen heeft recht op zijn of haar verdriet. Ik vroeg me laatst nog af hoelang je er over mag doen om iemand overlijden te verwerken. Dit jaar is het alweer zes jaar geleden dat mijn moeder (en binnen een jaar mijn oma) overleed. Pas de laatste weken heb ik het gevoel het nog niet verwerkt te hebben. Maar ja, hoeveel tijd staat daar voor?
Natuurlijk heb jij recht op je verdriet. Ook al had je de jaren voor zijn overlijden geen contact meer met hem. Vroeger waren jullie zo te lezen beste maatjes. Verdriet is heel persoonlijk.
Mooi geschreven, ik vind zeker dat jij ook recht hebt op verdriet.