Geen verkleedpartijtjes meer voor Laura

Als ik in het zuiden des landschap had gewoond, had ik dit weekend vast wat anders gedaan dan de schuur opruimen en de vijver ontdoen van een emmer alg. Waarschijnlijk had ik dan nu met een kater in de trein gezeten. Of een dag vrij genomen. Maar ik blijf een Gooisch meisje. Dat niet van zuipen houdt. En niet van carnaval. Ongetwijfeld zullen de negatieve ervaringen die ik er mee heb daarin een grote rol spelen.

Hoewel we boven de rivieren woonden, werd er op de basisschool natuurlijk wel aan carnaval gedaan. Als ik mijn jeugdfoto’s bekijk, zijn er wel wat outfits de revue gepasseerd. Zoals Laura als bloemenmeisje, die iedereen een narcis cadeau gaf. Oké, toegegeven: het stond me erg schattig. Toch heb ik er geen specifieke herinneringen aan. Wel aan carnaval 1988.

Zeven was ik, wereldwijs. En toen opa die vrijdag overleed, wist ik verdomd goed wat dat inhield. Vol verdriet werden we toch naar school gebracht ‘s middags, we waren er immers al op gekleed op het moment dat we het slechte nieuws hoorden. En mijn ouders wilden ons vast afleiding geven. En zichzelf rust, om zaken met de familie te regelen. Maar voor mij hoefde de carnaval-viering niet meer, ik kon nu toch geen feest gaan vieren?

De hele middag zat ik bij juffrouw Inge op schoot, huilend. De juffrouw Inge die ik normaal wel kon schieten. Welke lerares zet er nu in het rapport van een zevenjarige dat ze een stoorzender is voor de klas? Had dan gezegd dat ik iets teveel klets. Of had me gewoon wat uitdagender werk gegeven waar ik mijn tanden in kon zetten. Ik was gewoon verveeld. Maar goed, die middag was ik mijn antipathie t.o.v. juffrouw Inge vergeten. Ik wilde gewoon twee veilige armen om me heen…

Tien jaar later zou ik weer in aanraking komen met carnaval. Hoewel het in ‘t Gooi amper werd gevierd, was er één plaats waar het sociale leven wel even op zijn kop stond: Naarden. En daar kwam vriendje M. vandaan. Al in november werd ik meegesleept naar de plaatselijke sportzaal, waar de eerste feestavond plaats vond. Ze schonken enkel bier. Iedereen om me heen werd langzaam dronken en ik stond daar – bij gebrek aan Flügel en apfelkorn – broodnuchter met een Spa blauw aan de zijkant. Me afvragend of die mensen geen gêne kenden.

In februari gingen we (ja, je denkt toch niet dat deze onzekere dodo haar flirtende vriendje alleen liet gaan) gewoon verder met feestvieren. Ergens in een doos moet ik nog die foto hebben van ons tweeën in zijn achtertuin. Toen ik nog in spijkerbroek maatje 24 paste, die ik helemaal onder had genaaid met hartjes. Valentijnsdag viel namelijk in de carnavalsweek. Mijn haar was gewafeld door de moeder van M. en er zaten allemaal kleine hartjes in. M. zelf had er iets minder moeite voor gedaan. Hij had zijn boerenkiel aan (zoals elk jaar, bleek) met de hiphopbroek waar hij zo’n beetje in sliep. Ach, de outfit maakte ook niets uit, als hij maar kon drinken.

En drinken, of zuipen, werd er gedaan die week. Niet door mij overigens. Het was bier dat de klok sloeg. Ja, ik deed wel semi-gek mee en stond ook dansend op de tafel in café de Doelen. Niemand die zag dat ik nuchter was. Maar echt genieten deed ik niet, terwijl M. om de haverklap van vriend J.W. mooie dames in zijn armen geduwd kreeg. Hij maakte daar gretig gebruik van. Ondertussen maakten ze mijn laatste geld – wat ik M. in bewaring had gegeven, stomme zet natuurlijk – op aan bier. Geld voor een Spa blauw voor Lautje was er vervolgens niet meer. ‘s Nachts was het dikke ruzie.

Nee, er komt geen ‘driemaal is scheepsrecht’. Ik ben gewoon geen carnavaltype. Laat mij maar huismus in het weekend spelen. In mijn allerfijnste joggingpak. Geen verkleedpartijtjes meer voor Laura.