Mijn eerste reclamecampagne
Terwijl ik nog niet bij was gekomen van de drukte en het succes (hoe succesvol het was bleek achteraf pas) van de Moederdag-actie, stortte ik me al in het volgende avontuur. Een commerciële opdracht met een echt reclamebureau. Voor Brandweer Flevoland.
Het is denk ik 1,5 maand geleden dat Ferry me belde. Zijn voormalig ploegchef J. vertelde dat hij me had doorgegeven als fotograaf voor een opdracht voor de brandweer. Ik trok mijn wenkbrauw op. J. weet dat ik fotografeer, maar daar houdt het dan wel bij op. Ik mailde vriendin Agaat, die communicatieadviseur en persvoorlichter is bij dezelfde organisatie. “Ja Lau, ik heb je naam laten vallen in de vergadering waar J. ook bij was. Ik wil niet de fotograaf van het reclamebureau, maar jou. Omdat ik het je gun en omdat je verdomd goede foto’s maakt.”
Zo, steek die maar aan je zak, Laura. Hyper zat ik achter mijn beeldscherm. Wat een opdracht! Zo leuk dat ik het haast nog gratis zou doen… Tegelijk met de vreugde kwam ook de angst: kon ik dat wel? Zou een reclamebureau niet veel te veeleisend zijn voor dit meisje dat voornamelijk voor particulieren werkt? Dat is wel wat anders dan mega-grote abri’s door heel Almere heen, is het niet? Ik besloot mijn koudwatervrees nog even naast me neer te leggen. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Ofzo. Want het is natuurlijk wel ambtenarij. Zo veranderlijk als maar kan en alle beslissingen moeten door 10 afdelingen goedgekeurd worden. Ondertussen kreeg ik wel een uitgebreide briefing van Agaat. Gaaf, nachtwerk! Eng, licht dat ik niet gewend ben. Maar… bij die oefening toen in 2008 moest ik het doen met het beperkte licht dat ik niet kon sturen en dat lukte ook. Terwijl het mijn eerste keer avondfotografie was. Ook die grote brand in Naarden kreeg ik in 2010 heel mooi op de foto. En nu mocht ik het licht bepalen en zou de brandweer alles doen om me te helpen. Dat moest goed komen.
Nog geen twee weken geleden belde Agaat. Het ging nu echt gebeuren, en “Oh ja, ik heb nog even over je salaris onderhandeld”. Terwijl Agaat vrolijk verder vertelde over de tijdsplanning en dat de creative director T. mij binnen een paar dagen zou bellen, was ik nog aan het bijkomen met euro-tekens voor mijn ogen. Ja, ik wist al dat ik mijn best moest doen, maar dit gaf wel een extra druk. Die maandag werd ik gebeld en thank god, het klikte met de creative director en de fotoshoot werd gepland voor die zaterdag.
Afgelopen zaterdag was ik op van de zenuwen. Alles wat die ochtend mis kon gaan, ging mis. Ik liep als een gefrustreerd monster door de woning, tot grote ergernis van Ferry. Er was geen land met me te bezeilen. Maar, dacht ik, als er ‘s ochtends zoveel misgaat, kan het ‘s middags en ‘s avonds alleen maar goed gaan. En dat ging het. De locatieshoots overdag gingen van een leien dakje en prompt besloten we ook de derde vast te doen, die anders een andere keer aan de beurt was geweest. T. en ik bleken op één lijn te liggen en binnen no time werden foto’s goedgekeurd.
‘s Avonds begon voor mij het leuke werk. Op naar de kazerne, nachtopnames. En hoewel ik geneigd ben snel grapjes te maken over luie brandweermannen en ambtenarengedrag moet ik zeggen dat ze nu echt alles voor hun deden. Lampje hier, lampje daar. “Mag ik nog een extra tankautospuit op de binnenplaats? Wil meer blauwe zweem.” En er werd er eentje aangereden.
Zondag ging ik meteen aan de slag met de foto’s, om ze daarna naar T. te sturen. Maandag zag ik dat hij het bestand had gedownload, en ik was op van de zenuwen. Op klein scherm had hij ze weliswaar goedgekeurd, maar in het groot is het toch anders. Zou het wel voldoen aan zijn eisen? Zou het niet overnieuw moeten? Ik hoorde niets. Zag vanzelf de eerste advertentie via Agaat en glom van trots. T. belde om de laatste shootavond te plannen. Geen woord dat er iets overnieuw zou moeten, I did my job!
Gisterenavond deden we het laatste shot. Eentje waar we erg creatief mee moesten omgaan. Brandweerman H. bood zich aan als model. Ik viel om van verbazing. Ik dacht altijd – heel kort door de bocht – dat Ferry de enige aantrekkelijke brandweerman was in Almere. Zonder kale kop en/of zonder bierbuik. Of lelijke snor. Maar H. bleek een volleerd model. Zodra het licht helemaal stond zoals we wilden, gingen we schieten en binnen een uur was het gedaan.
Het zat er op. Mijn eerste echte commerciële campagne (de Etos-foto verkocht ik natuurlijk achteraf) is een feit. Resultaat kan ik nog niet laten zien. Dan wordt Agaat boos. Maar als ze eenmaal zijn gepubliceerd, zijn jullie de eerste die het weten.
Gaaf zo’n shoot! Ben heel benieuwd naar het resultaat!
Leuk, leuk, leuk ! Zo te lezen heb je het supergoed gedaan. Lijkt mij ook een lastige klus, ‘s avonds en met grote objecten. Ik ben heel benieuwd. Wanneer moet ik naar Almere om de bus te pakken ? 😉
Ik ben heel blij met het resultaat! Het was een prima samenwerking en het is bijna jammer dat de shoot voorbij is nu. We hebben er wat stress van gehad links en rechts, maar wat mogen we trots zijn! Goed gedaan, meis!
Dat je een toppertje bent wisten we al.
Dat je kan fotograferen was ook al opgevallen.
Dat je leuk kan schrijven is ook geen geheim meer.
Blijft er nog één ding over: ff die valse bescheidenheid wegpoetsen. 🙂
Ooh!! Nu ben ik reuze nieuwsgierig! Dit is inderdaad een mega toffe opdracht =D
Het leuke van jou wat langer kennen en volgen is dat je ziet hoe dingen zich ontwikkelen. Ik vind het ontzettend goed van je dat je deze campagne binnengesleept hebt. De gunfactor is in het zaken doen toch wel heel erg belangrijk.
Wat een geweldige opdracht. Erg leuk voor je!
Wat enorm gaaf zeg! Ben erg benieuwd naar het resultaat 🙂
Goed bezig!! Ik ben nu wel heeeel benieuwd naar het resultaat.
Hier kan ik alleen maar LEUK op zeggen
Heel erg gaaf en heel erg terecht dat jij deze opdracht mocht doen! 🙂