Onbetaalbaar vs MasterCard

Een blogpost over een moeder-dochter-weekend: het lijkt zo makkelijk. Maar hoe breng je de waarde van zo’n weekend in hemelsnaam onder woorden? Dagen dacht ik er over na en toen had ik het: MasterCard!

Herinner je je nog die reclame waarin een vader met zijn zoontje naar het voetbal gaat. Alles kost geld: het shirt van zijn favoriete speler, de kaartjes, de versnaperingen. Maar wat maakt het uit: zijn dikke, vette glimlach is onbetaalbaar. “Onbetaalbaar…. Voor al het andere: MasterCard.” En dat is in een notendop het weekendje met mijn moeder.

Mijn moeder die overal vol trots vertelde dat ze met haar dochter weg zou gaan. Eigenlijk vanaf het moment dat ik haar een verjaardagskaart gaf met daarin een persoonlijke tekst. Dat ik dan wel een papa’s kindje mag zijn, maar dat ik met haar ook graag dingen doe. En dat ik haar voor haar 60e verjaardag een weekend mee weg zou nemen, mede mogelijk gemaakt door Ferry.

Ook tijdens ons weekendje weg vertelde ze aan iedereen waar ze het maar kwijt kon dat ik haar op een weekendje weg had getrakteerd. Zonder gene – ondanks dat ze zich normaal oud vindt – vertelde ze dan dat ze 60 was geworden en dit het cadeautje was. Onbetaalbaar!

Zo begon ze al tegen de verkoopster in de eerste winkel in Den Bosch waar we vrijdagochtend binnen stapten. En waar we anderhalf uur later met twee grote tassen en een lege portemonnee naar buiten kwamen. Kleding voor Laura. Daar heb je de Mastercard al. Daarna mengden we ons tussen de hossende Brabanders, die 11-11-11 uitbundig vierden. Alles was rood/wit/geel gekleurd en had je geen kiel aan dan was je ongetwijfeld toerist. Zoals wij. Met carnavalskrakers op de achtergrond namen we plaats in een eetcafe. Om met dank aan mijn vader – die even voor MasterCard speelde – heerlijk te lunchen.

Tijd om naar het hotel te gaan, dat ik natuurlijk via Vakantie.nl had geboekt (lange leve de knallende dagaanbiedingen). Ontspannen in de sauna. Winkelen blijkt vermoeiend,  Laura viel in no time in slaap. Dus toen we daarna ons diner achter de rug hadden, kon ik niet meer doen dan een potje Bogglen (en mijn moeder met 240-44 inmaken). Jeugdsentiment, onbetaalbaar.

Zaterdagochtend was wat mij betreft vooraf al het hoogtepunt. En zoals mijn vader de dag daarvoor zei, toen ik hem het plannetje influisterde, had ik er wel werk van gemaakt. Ja, dat had ik! Want ik had niet alleen collega-fotograaf Hanneke Meier geregeld voor een fotoshoot van ons samen als aandenken, ik had daarvoor ook nog eens een kapper geregeld om haar haar te doen. Want mijn mama is onzeker op de foto, een beetje fatsoenlijk kapsel zou haar helpen. Mijn plannetje viel overigens bijna in duigen, want de wekker bleek niet te gaan. En dus schrok ik om 7.40 uur wakker (na een korte nacht, ik was even vergeten hoe erg mijn moeder snurkt), terwijl we om 7.55 uur moesten vertrekken. Gelukkig hoefde mijn moeder haar haar niet te doen en zat mijne al goed en vertrokken we op tijd.

En toen stond ik aan de andere kant van de camera. Ik was me er niet eens zo bewust van. Was me vooral bewust van het feit dat mijn moeder zo onwijs aan het genieten was. Onbetaalbaar! Ik denk dat dat overigens ook zeker terug te zien is op een groot deel van de foto’s. Op sommige is ze nog wat onzeker, maar ook dat is mijn mams. En… eindelijk een goede foto voor op de kist, zoals we al grappend zeiden! (en Hanneke verklaarde ons vast voor gek)

Daarna liet ik de MasterCard weer even flink wapperen. Ik shopte de C&A leeg voor weinig, vond eindelijk een leuk basis-colbertje bij Sting, kocht een jurkje bij V&D en een heerlijke muts/pet bij Esprit. We lieten aan onze voeten sabbelen bij de Dr. Fish in de Bijenkorf in Eindhoven en ik gaf toe aan mijn nieuwste verslaving: nagellak. Mijn moeder stond geduldig te wachten: jurk na jurk, broek na broek. Of speurde de winkel af naar de goede maat voor mij. Wat een geduld!

Toen het geld op was, doken we een bruin café in om de tijd te doden. Waar ik een toevallige mini-tweetup had met @marc2503 en @maaitaai. Toen de tijd gedood was, gingen we naar restaurant Claire. Poepiesjiek, maar oh zo lekker. Zalm om van te smullen, en malsere lam kon ik me niet wensen. En daar ging die handige kaart weer.

‘s Avonds hield ik in de hotelkamer, die inmiddels een vuilnisbelt leek, een modeshow voor mijn moeder. Zij happy dat ze met haar dochter was en ik happy met de vele tassen om me heen. En beiden enorm blij met de eerste foto die Hanneke ons had toegestuurd.

Zondag was het tijd om uit te checken, na een overdadig ontbijt. Op naar huis, het huis van mijn ouders. Gedurende de middag speelden we spelletjes klaverjas. Wederom onbetaalbaar jeugdsentiment! Nadat we even een bezoekje hadden gebracht aan oma – die de kopjes thee voor pap en ma al had klaarstaan ook al wist ze niet of ze kwamen – was het tijd om naar Almere te gaan. Ik hield dezelfde modeshow voor Ferry, alvorens te bepalen wat ik ‘s avonds aan zou doen.

Want de avond bracht een onbetaalbare afsluiter: een etentje bij de Japanner met mijn vader, moeder en Ferry. De drie belangrijkste personen in mijn leven. Gesponsord door MasterCard-mama. Mam, wanneer gaan we weer?

P.S. Nieuwsgierig naar de foto’s die Hanneke van ons maakte? Kijk op Flickr.