Sta je er wel eens bij stil…
Sta jij er wel eens bij stil wat er gebeurt als je dood bent? Voor wat voor keuzes jouw geliefden komen te staan?
Ferry’s oma – alweer drie jaar overleden – had alles geregeld. Ze wilde haar nabestaanden niet belasten met keuzes. En feitelijk heeft ze een punt: hoe kan ik van mijn ouders en partner verwachten dat ze ‘even’ bedenken wat voor muziek ik wil als ik dood ben, of wat voor kist? Of: hoe gaan ze mijn bedrijf afronden?
Over dat laatste had ik laatst een gesprek met mijn vader. Stel dat ik nu onder een bus loop – afkloppen! – dan wachten er klanten op foto’s, rekeningen gaan door en er zullen zelfs mensen op hun bruiloft staan te wachten. Als er niets gedaan wordt… En dus heb ik mijn zakelijk ingestelde vader – hoe lief Ferry ook is, ik denk dat dit abracadabra is voor hem, en denk dat mijn vader ook graag wat nuttigs doet als afleiding mocht ik wegvallen – onlangs het wachtwoord van mijn computer gegeven, met daarop een beveiligd bestandje met alle informatie die hij nodig heeft mocht ik doodgaan. Ik heb hem laten zien hoe ik mijn administratie doe en hoe ik werk. “Nu moeten we alleen niet tegelijk dood gaan”, grapte ik er achteraan.
Onlangs waren we op de begraafplaats, bloemen leggen op het graf van Ferry’s oma. Onderweg loop je langs tal van graven en ja, ik lees altijd de stenen. Ik word er wel een beetje naar van, eerlijk gezegd. Steeds meer zie ik mensen uit 1950-1955 voorbij komen. De leeftijd van onze ouders, hoe confronterend! Mijn vader en moeder zijn enorm lief als ze even hun mond houden, maar graag niet voorgoed…
Na het zien van de grafsteen van een meisje van 15 besef ik me des te meer dat het leven echt kort kan zijn en dat Ferry eigenlijk vrij weinig weet van wat ik dan zou willen. Tuurlijk, ik schreef als eens op ditzelfde blog over de muziek (Saairadio-niveau, zoals Ferry het noemt) en het eten (broodje paling!), maar verder…? Het graf van het bewuste meisje was versierd met allemaal mooie gekleurde keien die nabestaande hadden beschilderd. Wat mooi & uniek! Bijna enthousiast zei ik dat ik dat later ook wilde, vreemd aangekeken door Ferry.
Het blijft natuurlijk wel een beetje raar om over de dood te praten als je springlevend bent en niet eens ziek bent. Alsof je wat over jezelf wilt afroepen. Het blijft ongemakkelijk. “Als jij dood gaat, vraag ik R. wel als DJ”, grapte ik om het luchtig te houden. “Wat gaat ‘ie draaien dan?”, vroeg Ferry. “Geen idee. Maar hè wacht, je kan niet doodgaan. Moet ik meteen die set op marktplaats zetten en dan heb ik verlies.”
Ja, dat is dan Laura. Aan de ene kant serieus bezig met ‘wat als’, aan de andere kant moet de humor blijven. Hoe ga jij om met de dood?
P.S. Lieve nabestaanden, ik wil geen glazen, prominente grafzerk. Doe maar gewoon zo’n mooie ouderwetse steen in een moderne vorm met een mooie quote. Op mijn computer staat een map met quotes van Like & Love (it!). Kijk maar welke jullie vinden dat het beste bij mij past. Of wees zelf creatief en maak een eigen quote, speciaal voor mij. Dan heb ik nog wat te lachen in de hemel.
Ik heb ook van die specifieke eisen en dingen. Vlam is goed geïnstrueerd, hij heeft alle ww, Evert ook. Kan mij niks gebeuren, behalve dan dat ik dood ben 😉
O ja: en er is een absoluut verbod op een stille tocht en/of een online condoleanceregister. Want daar ben ik allergisch voor 🙂
En op je website dan? Daar zal iedereen wel een woordje willen achterlaten…
Dat mag… Evert schrijft over mijn dood. Mits ie nog leeft, anders doet Vlam het.
Ot: in je linkenlijstje bestaat lianneonline niet meer?
Die heb ik ook al lang niet meer onderhouden, ik ga haar er snel uitbonjouren. Sorry Lianne!
Wat een fijne blog heb jij. Naamgenoot en ook een mijmergenoot, merk ik. Ik ben een beetje te bekend met de dood. Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden, dus ben er heel dichtbij geweest (naast opa’s en oma’s). Zelf roep ik wel eens wat wat ik zou ‘willen’ op een onlogisch moment en dan hoop ik maar dat er iemand is die het onthoudt ;). Ik vraag me wel altijd af wat ik moet als ook mijn vader overlijdt (praktisch gezien, emotioneel moet ik er niet aan denken).
Na jouw reactie op mijn blog (waarvoor dank!) ben ik positief verrast door het jouwe. Aan de ene kant vind ik het niet raar om bezig te zijn met de dood, terwijl je nog springlevend en gezond bent, maar aan de andere kant vind ik het zo’n eng onderwerp dat ik het steeds maar uitstel om bijv. eens iets vast te leggen. Terwijl dat toch echt zou moeten.
@ Eef: welkom! Gek genoeg vind ik de dood dus niet eng, eerder fascinerend. Maar dat zeg ik nu. Als ik ooit ziek zou zijn en de dood dichtbij komt, is het vast anders… Ik denk wel dat ik dan rustig zou worden van dingen regelen.
Hoewel ik heel goed snap waarom mensen dit klaarzetten, wil ik er niet aan denken. Maar dat komt gewoon omdat ik iets te veel mensen heb verloren de afgelopen jaren. Eén van de laatsten had wensen en die heeft de familie niet kunnen nakomen.