Dag 1: van leeuwtjes knuffelen tot Hazyview
Veel slapen doe ik niet de eerste avond/nacht. Ik heb nog even contact met wat mensen in Nederland (zie vorige blog). En stiekem ben ik dan over mijn slaap heen. Het bed is een stuk kleiner dan we gewend zijn en Ferry blijft draaien. Toch word ik wakker met een dikke glimlach.
We zijn in Zuid-Afrika. De vakantie is echt begonnen en de zon schijnt. Ik schuif het gordijn open en zie eindelijk waar we gisteren aangekomen zijn. Inclusief hangmatten. En een zwembad. En zon. “Fer, wakker worden, ontbijten!” We zijn sneller gereed dan op een normale werkdag en besluiten nog wat foto’s te maken. Om via Instagram onze volgers mee te laten genieten (of jaloers te laten worden, sorry).
Het ontbijt is goed, meer dan goed voor een relatief eenvoudige accommodatie. Prima, we hebben nog een lange dag te gaan. Met onder andere 500 km rijden en Lion Park op de planning. Toen ik twee jaar geleden de foto’s zag van een collega al knuffelend met een leeuwen-welp wilde ik dat ook zoooo graag. Toeristisch ja. En dus ging ik op zoek naar een park waar ze ondanks het toerisme en de grote vraag wel goed omgingen met de welpjes. En er was er een die heel wat awards had gewonnen, mede om hun zorg voor de leeuwtjes: Lion Park bij Johannesburg.
De tocht naar Lion Park is nog wel een uitdaging: links rijden. Geen probleem voor mij, ik ben maar een bijrijder. Ferry moet toch wel even wennen. Regelmatig gaat de ruitensproeier aan terwijl het toch echt kurkdroog is. Ik maak er geintjes over, Ferry lacht als een boer met kiespijn. Ik schiet nog meer in de lach.
Maar zoals het een goede (brandweer)chauffeur betaamt, komen we heel aan bij Lion Park. En wat zijn de welpjes lief. Zoals ze slungelig waggelen en zich uit het niets laten vallen. Wel minder zacht dan ze er uit zien overigens. Eentje had er duidelijk geen zin in, die werd weggehaald. Rust! Terwijl wij heel toeristisch nog wat foto’s maakten… I know, I know, net zoiets als kamelen rijden. Maar dat is toch echt een stuk stommer! (kamelen stinken, daar wil je toch niet mee knuffelen?)
Na het ‘knuffel’moment doken we het park in met onze eigen auto. Om een uur lang te kijken naar leeuwen die karkassen verorberden. Wat een machtige beesten! Mijn eerste ervaring ook met wildlife photography en ja, ik heb nog wat oefening nodig. Gelukkig krijg ik daar nog genoeg kans voor de komende dagen.
We kwamen er ook meteen achter hoe goedkoop het land eigenlijk is. Wat betaal je in Artis voor een lunch? Vast meer dan € 9,50 voor een large pizza, een kippenborst met patat en drie drankjes. Het eten smaakte extra lekker en dat konden we wel gebruiken: nog een tocht van 4 uur te gaan richting Hazyview.
Die vier uur komen we prima door. We verbazen ons over de vele mensen in de laadbakken van picksups. We luisteren naar de geschiedenis-dvd over Zuid-Afrika die we ‘s morgens kregen van onze host. Of nee, we proberen het, maar die arme man heeft een redelijk slaapverwekkende stem. We maken kennis met sloppenwijken. Ik doe een poging het aantal mensen te tellen dat langs de snelweg loopt, maar ik ben al snel te tel kwijt… We lagen dubbel om een winkel- en wellnesscentrum met de slogan Refresh your soul en de naam Bagdad.
We zijn verbijsterd door de vele branden, die bewust worden aangestoken door de boeren. Het blijft hier echter niet bij de akkers, de snelwegen staan blank van de rook. Waar in Nederland de snelwegen afgesloten zouden worden, moet je er hier maar doorheen gaan rijden. Met nog geen halve meter zicht. Een witte wereld, alsof je in de hemel bent belandt. Zonder dat je kunt zien of er iemand voor je remt… Zoals Ferry zei: “Ben je op vakantie, ruikt het nog naar je werk.”
En ik wilde natuurlijk teveel foto-momenten waardoor we lichtelijk vertraagd en in het donker zouden arriveren in Hazyview. Wat ik dan stiekem weer eng vond vanwege het Zuid-Afrika-is-best-crimineel-syndroom. Maar natuurlijk kwam het – na een kleine zoektocht en een bijna-dood-ervaring goed.
Op naar het avondeten en dan lekker slapen in ons king size bed in onze te gekke rondavel.
