Een warme douche voor iCentre Almere

Toegegeven: ik was vrijdag nog boos op ze, iCentre Almere. Maar na vandaag niets dan lof over deze winkel en de medewerkers.

Twee weken geleden trakteerde ik mezelf op een gloednieuwe iMac. Met eindelijk een vaste werkplek was het tijd voor 27inch. Sneller dan mijn steeds trager wordende MacBook. Dus met 32GB geheugen en een SSD-schijf. Een rib uit mijn lijf, maar oh wat een prachtding. Vrijdag ontving ik het goede bericht dat ik hem mocht ophalen. Als een kind zo blij…

Helaas, ik kwam van een koude kermis thuis: de computer startte niet op. Ik belde iCentre: “Ja, dan moet je even terugkomen met de iMac, waarschijnlijk iets mis gegaan met het geheugen.” Even? Weet je hoe groot dat ding is? Moet ik die weer in die doos gepropt krijgen, hoe? En hoe zit het met transportschade waar ik dan zelf verantwoordelijk voor ben. Ze vertelden me dat zij dat op zich namen en bevestigden dat per mail. En ik ging inpakken.

Om precies 17.55 uur was ik in de winkel. Dat was geen probleem, ze zouden langer blijven voor mij. Het euvel was snel gevonden, één geheugenkaartje. Ik vroeg waarom ze dat dan niet zelf checken, maar als je vanuit Timemachine wilt opstarten, is het niet handig als je hem eerst opgestart hebt (lang verhaal). Dan kost het daarna weer meer werk. En wanneer gaat het nu fout? (nu dus) Maar goed, ik ging naar huis met een werkende Mac. Die ik dus zelf nog met Timemachine moest installeren op een wat ingewikkelde manier. Maar goed, he was alive!

Dat ‘ie ‘s avonds een keer een grijs scherm kreeg en maandagavond bleef hangen in Finder wuifde ik stiekem weg. Want wat was hij snel: 16GB materiaal van een bruiloft was in een half uur ingelezen. Bewerken ging als een tierelier en wat een verademing op 27inch.

Maar toen had Ferry gisteren een bestandje nodig van de iMac. En ik was op het werk. “Beweeg even met de muis, of druk de enter-toets, dan gaat ‘ie uit sluimerstand.”, zei ik. Maar dat deed ‘ie niet. Ook niet met een lange reset via de aan/uit-knop of de stekker eruit trekken. Er was geen beeld op te krijgen. En ook geen geluid, want ja, de nieuwe iMac met SSD is volledig geluidloos. Handig, maar in dit geval wist je dus niet wat er gebeurd. Ik belde iCentre: “Hey C1, met Laura, je weet wel van vrijdag. Van dat geheugen.” “Hey, hoe bevalt ‘ie?” “Nou uh, hij is dood.”

Omdat ze zich al rot voelden over vrijdag spraken we af dat zijn collega, C2, de volgende ochtend langs zou komen aan huis. Ferry hoefde niet te werken dus prima. Hij zou geheugen vervangen, kijken of hij dan aan zou gaan en checks doen. Ik had mijn twijfels. Bij death on arrival (wat 8 dagen geldt) krijg je een nieuwe. En dat had ik dan liever dan na twee maanden weer geëmmer. Maar waar ik me meer zorgen om maakte, was mijn backup. Want ‘s avonds bleek dat ik echt te maken had met de Wet van Murphy. Mijn Timemachine-backup bleek niet goed uit te lezen op mijn MacBook (te goede beveiliging, doordat we hem dus wel anders hebben geïnstalleerd doordat we hem in de winkel). Mijn online backup – en daar was ik stiekem al achter gekomen de avond daarvoor, en had ik net die dag over gemaild – snapte niet dat het een nieuwe computer was met dezelfde naam en backupte dus niet.

Heel veel was er niet veranderd sinds vrijdag, maar die trouwreportage waar ik al zes uur aan had gewerkt…? De foto’s waren drie keer gebackupt, maar mijn Lightroom-catalogus waar alle aanpassingen en selecties in zaten, had ik dus niet. Evenals een stapel facturen & bijgewerkte administratie. Ik liet een lange brief achter voor C2, zoals afgesproken. Met welke bestanden gered moesten worden, en hoe ik mijn backups had ingericht. En dat ik eigenlijk gewoon een nieuwe wilde. Dat ik twijfelde over de betrouwbaarheid van deze.

C2 was er snel uit vanmorgen. Hij kreeg hem aan de praat, maar voor hij wat kon doen, sloeg hij alweer af. “Die gaat terug”, zei hij tegen Ferry, “maar niet voordat ik de files heb gered”. Ik zag hem gisteren echt niet meer zitten… Maar dit was wel het beste scenario: een nieuwe iMac en niet met twijfel verder met deze én mijn bestanden gered. Dan nog maar even wachten tot de nieuwe binnenkomt. Ik kreeg ook nog een tijdelijke iMac aangeboden, maar dat betekende nog een keer alles over zetten. Hoe lief ook, ik heb gepast. Dan nog maar even op mijn wat slomere MacBookje.

Ik zal het niet ontkennen: ik baal als een stekker, zeker nu ik weet welke snelheid ik mis en hoe fijn dat grote scherm is. Maar de service aan huis. Het redden van mijn bestanden, terwijl zij niet verantwoordelijk zijn voor mijn Wet van Murphy. Het voorstellen van de leen-iMac. Dan verdient iCentre Almere toch wel een warme douche?