The story continues? Over achterburen & honden

Tijdens mijn ochtendrondje met Boaz (blegh, het is al weer donker om 6.00 uur) spot ik een grote man met een klein hondje in de verte. Het hondje komt me niet bekend voor, hebben we een nieuwe buurtbewoner? De man tilt het kleine hondje op, steekt  over en loopt de straat achter ons in. Ik knipper met mijn ogen. Zag ik daar nu onze achterbuurman met een puppy?

Geloof me, ik heb niets tegen hondenbezitters. Hoe meer honden een mooi thuis krijgen, hoe beter. Maar in dat laatste zit dus de bottleneck: ik heb niets tegen hondenbezitters die hun hond alle liefde van de wereld geven en zo goed mogelijk opvoeden, maar wel wat tegen mensen die hun hond slechter behandelen dan deze verdienen. En voor wie mijn blog al langer leest zal er nu een lampje gaan branden, zeker in combinatie met de woorden ‘achterburen’ & ‘hond’.

Mocht je mijn website niet al een jaar of drie bezoeken, of het lampje simpelweg niet gaan branden: ik schreef 1, 2, 3, blogs over de situatie met de hond van de achterburen, of eigenlijk over de achterburen die (in mijn ogen) geen hond kunnen opvoeden. Lees ze even in de juiste volgorde en je bent helemaal up to date over die hond die steeds in onze tuin kwam crashen en de buurman die vond dat we niet moesten zeuren. Dan moesten we maar in een hutje op de hei gaan wonen. Ik word instant kwaad als ik denk aan die keren dat hij me bijna sloeg, de neus voor mijn deur dichtsloeg en mij voor leugenaar uitmaakte.

“Ik denk dat de achterburen een nieuwe pup hebben”, zeg ik tegen Ferry. Hij lijkt niet te snappen wat ik bedoel en ik mompel er achteraan: “Ik zal het wel verkeerd hebben gezien, al leek die man qua postuur verdomd veel op de achterbuurman”. Twee uur later krijg ik een WhatsApp: “Krijg nu wat, er scharrelt echt een pup in de tuin van de achterburen, en aan zijn poten te zien blijft het geen kleintje”. Ik app hem terug: “Benieuwd hoe lang deze blijft”. Want op bovenstaande blogs kwam nimmer meer een update. Het probleem was opgelost toen de grote lobbes op een dag gewoon verdwenen is. Gelukkig maar, want ook de buurtbemiddeling haalde niets uit, ze wilden niet praten.

De reden dat de hond van de een op de andere dag was verdwenen? Een allergisch familielid. Een verhaal dat er bij mij niet als zoete koek in ging, al snap ik dat dat een aanname is. Maar wat de waarheid ook was, ik was (en ben) er van overtuigd dat hun hond elders beter af was dan bij een familie die hun hond in de vrieskou twee uur buiten aan een schuurt bindt (!) terwijl ze zelf gezellig binnen televisie kijken.

En ja, ik ben dus sceptisch. Het is een allerschattigst puppy (ik heb hem natuurlijk gisteren even door de struiken zitten bewonderen), maar een schattig pupje wordt uiteindelijk wel gemaakt (of niet) door zijn baasjes. En daar zit het in dit geval in mijn ogen niet helemaal goed. Een hond perfect opvoeden lukt niemand, ook ons niet. We hebben net nog een week lopen tobben met een hond die niet wilde eten. De dierenarts dacht dat hij verliefd was op een teefje, ik houd het nog steeds op kieskeurigheid. Op zo’n moment win je advies in en handle je zo goed als je kunt om het probleem op te lossen (gelukt uiteindelijk!).

Maar hoe de buren deze hond gaan opvoeden? Ik houd mijn hart vast, zeker na gisterenavond. We probeerden we te slapen, met de nadruk op probeerden. Die kleine schattige pup, die 20 meter en een paar muren verderop lag of zat, was aan het piepen en blaffen. Door merg & been. Een uur lang. Terwijl zij boven op zolder waren, was de pup kennelijk alleen na beneden en de tweede nacht (vermoed ik) is dat allemaal nog eng. Hij raakte letterlijk in paniek. En natuurlijk moet een hondje wennen, maar dat kun je niet zo snel verwachten. Als je hem ‘even’ bij zijn moeder wegtrekt… En als het bij ons al door merg en been ging, terwijl onze huizen niet eens gekoppeld zijn, hoe moet het dan bij hun hebben geklonken? Hoe kan je dat dan een uur (of langer, we hebben het raam dicht gedaan, hoe warm het ook was) door laten gaan? Win je daarmee het vertrouwen van je hond?

Nadat ik er gisteren over Twitterde zei één van mijn trouwe volgers: “Wow! Ik kan me dat zeker nog herinneren! Graag een dagelijkse update! Ik voorzie een nieuwe real-life soap.” We zullen zien, ik hoop dat het rustig blijft. En ik hoop vooral met heel mijn hart dat deze hond het in elk geval beter gaat krijgen dan de vorige…

P.S. Voor de kritische lezer: nee, ik heb niet per definitie iets tegen mensen die hun hond weg moeten doen, soms dwingt de situatie je daar toe. Zoals ooit bij ons, met lieve, sullige Quinten. Maar dat deed ik omdat het beter was voor Quinten, zelf ging het mij enorm aan het hart en had ik liever de keuze niet hoeven maken. Ik deed het voor zijn geluk, zijn gezondheid. En het heeft niet voor niets bijna 10 jaar geduurd voor er weer een trouwe viervoeter ons huis kwam opvrolijken.