Vrouw (33) zkt baan (online)

Opeens weet je hoe het voelt om (bijna) zonder baan te zitten. Na 12,5 jaar Sanoma houdt voor mij een prachtig tijdperk op. Ik ga mijn cv afstoffen en mij weer op de arbeidsmarkt begeven. Eng & heel uitdagend tegelijk!

Als 21-jarig meisje zette ik mijn eerste stappen als medewerker in dienst (daarvoor was ik er stagiaire overigens) in het nog altijd prachtige gebouw in Hoofddorp. Ik mocht de website van Libelle runnen, en niet veel later werd ik internetcoördinator. Toen het tijd was voor een nieuwe uitdaging stapte ik intern (want waarom zou je het extern zoeken als er intern mogelijkheden zijn én je je goed voelt bij een bedrijf) over naar een nieuw te lanceren website. Inmiddels zijn we zeven jaar verder en heeft Sanoma keuzes gemaakt die ik commercieel gezien snap, maar voor mij ongunstig uitvallen. Niet geheel onverwacht, maar damn, het blijft een klap in je gezicht als je bij HR zit en je hoort dat het allemaal stopt voor je (al weet je dat eigenlijk al voor je het gesprek in gaat).

Het moment dat ik het hoorde, werd het een chaos. Een chaos van toch nog verrassing, wat moet er nog geregeld worden, wie moet ik persoonlijk inlichten, wat gaat er met mij gebeuren, hoe zit het financieel? En dan is er nog een stukje verwerking: 12,5 jaar Sanoma hebben mij van een net-afgestudeerd meisje tot een volwassen vrouw met een flinke dosis aan kennis en ervaring gemaakt. En hoewel die kennis straks echt niet weg is, en mijn ervaring me heeft gemaakt tot wie ik ben, stap ik straks niet meer dat gebouw in.

Heel eerlijk: het eerste weekend heb ik gezwolgen in zelfmedelijden. In zelfmedelijden, onzekerheid én angst. Kan ik wel een baan vinden die bij me past? Voor hetzelfde salaris sowieso niet, en ook niet met zoveel vrijheid, maar ik wil best water bij de wijn doen. Want thuiszitten is niets voor mij. En ondanks dat iedereen zegt dat je met je cv zo weer een nieuwe baan hebt, wil een papiertje ook niet alles zeggen… Ferry mocht geen flauwe grapjes maken, of lachen om onzinnige dingen, want dan sprong ik uit mijn vel. Er hoefde maar iets te gebeuren (stagiaires die me cadeautjes gaven omdat ze het zo naar vonden en zoveel van je hebben geleerd, dan schiet je toch vol?) of de tranen kwamen.

Maar opeens herpak je jezelf en is er strijdvaardigheid. Positiviteit. Ruimte. Acceptatie. En het besef dat je geen betere uitgangspositie kunt hebben. Dankzij het sociaal plan hoef ik mij voorlopig geen zorgen te maken, financieel gezien dan. Mijn cv is inderdaad prima in orde, ik heb een hoofd vol enorme kennis. “Laura, ben je niet te lang in deze functie blijven hangen?”, is een vraag die ik regelmatig krijg. En ik snap hem. Maar zo voelt het echt niet! Waar ik werd aangenomen als hoofdredacteur werd ik uiteindelijk verantwoordelijk voor de gehele website, redactioneel én commercieel. Ik was verantwoordelijk voor het budget en de strategische planning. Het waren dus zeven waardevolle jaren in mijn laatste functie. Om nog maar niet te spreken over alle mooie bestemmingen die ik heb gezien dankzij mijn baan. Herinner je je – als je al langer meeleest – Israël, Cambodja/Thailand, Malta, IJsland, Cyprus, Finland & Suriname nog? En dan ben ik vast nog wat vergeten.

Mijn cv is inmiddels afgestoft overigens en in een heel mooi nieuw jasje gestoken. Eentje die 100% Laura is. De eerste vier brieven zijn de deur uit, waar van een voor een echt onwijs leuke functie, bijna een droombaan. Ik duim niet te hard, maar als jullie nu meeduimen dan helpt het misschien wel een beetje. En wat ook zou helpen zijn jullie ogen en oren. Mochten jullie lezen of horen over een toffe functie op het gebied van online (content)marketing of online project/productmanager (geen juniorfunctie) dan wacht mijn mailbox op jullie.

Voor nu ga ik me storten op het coaching- en opleidingstraject dat er voor me in het verschiet ligt. En proberen te genieten van de tijd die ik nu heb om op adem te komen na 12,5 jaar knoerthard werken. Want, toekomstige werkgever, ik doe altijd net twee stappen harder en ga overal 300% voor.