Bogglen, wie durft?

Monopoly, Risk, Rummikub, Stratego, Vier-op-een-rij, Hartenjagen, Yahtzee, Boggle, Canasta, Mens-erger-je-niet… Spelletjes spelen was in Huize V wat de klok sloeg. En met name op zaterdagavond en zondagmiddag.

Bij mijn ouders stonden met name kaartspelletjes hoog in het vaandel. En die kaartspelletjes deden we dan ook nog vaak om geld. Wat begon met peseta’s op vakantie in Spanje, groeide uit tot gekken met kwartjes, guldens, rijksdaalders en aan het eind zelfs vijf gulden-munten. Het is dat ik niet verslavingsgevoelig ben…   Lees verder…

Door de ogen van mijn ouders

Ooit was ik een klein, onschuldig meisje met een paardenstaartje. Nu ben ik een eigenwijze, volwassen meid die dondersgoed weet wat ze wil. Ik heb me nooit afgevraagd hoe mijn ouders die groei hebben ervaren. Totdat ik het nummer Dochters van Marco Borsato hoorde.

Vorige week was ik thuis aan het werk toen ik een Hyves-berichtje van mijn moeder kreeg. Dat is al een wonder, want ik heb haar account aangemaakt, maar vervolgens gebeurt er weinig mee. Althans… ik krijg nooit krabbels. Tot nu! En het was nog wel een krabbel met een filmpje. Hoe flikt mijn moeder dat? Zelfs ik kan dat niet. Wat voor filmpje? Die van de single Dochters van Marco Borsato.   Lees verder…

Sinterklaas kapoentje

Nee, ik ben niet naar de intocht geweest van Sinterklaas, hoewel het dit jaar wel in Almere was. Mij te druk! Maar ik heb wel genoten van de beelden achteraf. Die smoeltjes van die kinderen die er nog heilig in geloven…

Geen intocht voor mij dus. Eerst wilde ik nog wel gaan, foto’s maken. Maar er werden 50.000 mensen verwacht en dat vond ik iets teveel van het goede. Ik besloot lekker het bos in te gaan om te genieten van de stilte. Later genoot ik wel van de beelden op tv en de foto’s in de kranten en op internet. Kleine smoeltjes, vaak geschminkt of met in elk geval een pietenpet. Ik vraag me af of ik ooit naar een intocht ben geweest, maar dat kan ik me helaas niet herinneren. Wel veel andere momenten…

Mijn oude rood/witte slaapkamer was de plek waar Zwarte Piet op pakjesavond binnenkwam om een grote mand met cadeautjes te brengen. Via het dakraam boven mijn bed. Gek genoeg vond ik dat nooit eng! Wel intrigerend. Zeker als je dan een tik op het raam hoorde, naar boven sprintte en daar de langverwachte cadeautjes stonden. En een voetafdruk op mijn nachtkastje…   Lees verder…

Snoepjes voor een stuiver

Roze varkentjes, dropkrakelingen, zure matjes, felgekleurde hartjes, groene kikkers en zure bommen. Ik zie de potten nog staan op de fietscrossvereniging. En na elke training mocht ik kiezen.

Het liefst had ik alle snoepjes gekozen, maar dat mocht niet. Meestal kreeg ik een gulden en dan was het 10 snoepjes van een duppie, of 20 van een stuiver. Of ergens er tussenin. En elke keer was het afwegen. En maar treuzelen! Evenals de mensen voor me in de rij. ‘Schiet eens op’, dacht ik dan. Om vervolgens net zo hard te treuzelen.
  Lees verder…

1, 2, 3… verkocht!

Ferry heeft een voorliefde voor auto’s. Dat is altijd zo geweest en altijd zo zijn. Hij heeft nu 15 jaar zijn rijbewijs en onze huidige auto is zijn achtste. Hij ruilt dus vaak van auto. En ik wist dus waar ik aan begon… Onze eerste auto kochten we nog voordat we samenwoonden, iets dat andere koppels meestal andersom doen.

Na die eerste zilveren Fiësta Sport volgde een knaloranje. Dit keer geen sportversie, maar hij was dermate uitgebouwd dat hij meer dan sportief was. Maar Ferry’s droom was een Fiësta ST, een 2.0 liter. En dus speurde hij regelmatig op internet naar mooie occasions. En ik? Ik zie elke keer dat we te weinig geld hadden. Zo ook die donderdag dat hij een mooie blauwe liet zien per mail. “Dat kunnen we niet betalen”, was mijn reactie.   Lees verder…