Tapastime!

In het kader van smaakverbreding had ik afgelopen dinsdag al een tafeltje gereserveerd bij La Mancha, een tapasbar op de Grote Markt. En vandaag was het zover; Laura ging weer proeven! En Ferry? Die had eigenlijk ook nog nooit tapas gegeten, dus ook voor hem weer een nieuwe ervaring.

Er was ons verteld dat het binnen eenvoudig zou zijn, maar ik vond het meevallen. Warm en simpel, maar wel echt gezellig. Meteen op ons gemak. Een kaart met 100 grote en kleine gerechtjes, waar je lukraak uit kon kiezen. Leuk, leuk, leuk! We besloten het in delen te doen, zodat niet meteen het hele tafeltje vol zou staan.   Lees verder…

Regenachtige dagen & modder

Gisteren en vandaag werd ik door een mede-Twitteraar geconfronteerd met mijn BMX-verleden: zijn zoontje van negen had een verjaardagspartijtje op de fietscrossbaan van Schagen. Daar waar ik een van mijn beste wedstrijden reed. Na afloop kon ik via Twitter de foto’s en filmpjes bekijken. En ik zag mezelf weer als vierjarig meisje omhoog geduwd worden door Michiel Wientjes, over de hoge heuvels.

Vandaag moest ik weer aan fietscross denken; al rijdend naar Nederhorst den Berg – om Kirsten thuis te brengen – door de regen. En niet zo’n klein beetje regen ook!   Lees verder…

Woensdag omadag

Sinds het overlijden van mijn opa’s (in respectievelijk 1986 en 1988) kwamen de oma’s elke woensdag bij ons eten. Oma Roest (mijn moeders moeder) kwam vaak al ’s middags en oma Jannie sloot na 18.00 uur aan. Dat oma Roest vroeger kwam, was ik niet altijd even blij mee, zeker niet in mijn puberteit…

Oma Roest had een eigen huissleutel en daar maakte ze dankbaar gebruik van. Het kon dus maar zo gebeuren dat ik boven de muziek aan had, vrolijk naar beneden rende en onverwacht oma tegen het lijf liep. Dat voelde dan als een indringster, terwijl het toch gewoon echt oma was. Ook kon oma zich heel goed bemoeien met broerlief en mij, vooral als we ruzie hadden. Terwijl ik dan dacht “Je bent mijn moeder toch niet?”

Liever ging ik gewoon vrijwillig mee op zaterdagmiddag, waarna ik zelf zin had. In oma’s huis patience spelen, of solitair. Of de Tina lezen. Daarbij een zakje chips en wat frisdrank. Al was het wel aan te raden eerst even op de verpakking te kijken, want oma lette nooit op de houdbaarheidsdatum.   Lees verder…

Het meisje dat weer iets meer lust

Het is geen geheim meer op mijn blog; ik ben een slechte eter. Ik lust bijna niets en ben in mijn jeugd (buiten de Hollandse pot) met weinig smaken in aanraking gekomen. Op zich prima mee te leven hoor, maar Ferry wil ook wel eens naar een ander restaurant met me, en stiekem staat Azië ook nog op mijn verlanglijstje.

En dus is het tijd om het roer om te gooien! Stap 1: naar de Japanner. Oké, vorig jaar al een keer gedaan en dat was geen succes. Ik wilde niet, maar ik moest. Ik kon niet kiezen uit een menu en er waren allemaal vreemde mensen bij. Alleen al mijn aversie tegen dit etentje werkte niet mee. Nu wilde ik zelf, koos ik een vleesmenu dat ik aantrekkelijk vond en ging ik er volledig voor.   Lees verder…

Overgeleverd aan schoonzusje

Meedoen als model voor de Coiffure Award betekent niet alleen maar leuk. Er is immers een doel en dat is de perfecte foto, die ook nog eens opvalt. Geen simpel kapsel dus!

De krullen van de vorige keer waren te lief, en dus moest het stoerder. Oké, kom maar op! Ik weet dat schoonzusje Ismahan niets doet waar ik echt niet mee kan lopen en dat ze er ook rekening mee houdt dat het niet alleen op de foto mooi moet zijn, maar dat ik er in het dagelijkse leven ook nog mee over straat moet. Dus komt vast goed.   Lees verder…