Mafaella, het liefste én mooiste meisje van Suriname

Dat mijn hart ligt bij het fotograferen van mensen werd me ook deze reis weer duidelijk. Tijdens het inladen van mijn foto’s na thuiskomst overheersten de foto’s met hoofden. En wat wil je? Surinamers zijn (over het algemeen) goedlachse en fotogenieke mensen. En de kindjes zijn vertederend in het kwadraat. Zo ook Mafaella.

Donderdagmiddag bezochten we per korjaal drie dorpjes aan de Gran Rio. Hier zouden we zien hoe de Saramaccanen echt leefden. En dat zagen we ook echt, in tegenstelling tot in Palumeu. Rennende kinderen, spelende kinderen, kaartende diners, oma’s die de was deden, bewoners die elkaars haar deden. Leven!   Lees verder…

Wi-wa-wonderrijst

Wassende (kleurrijke) vrouwen in de rivier. Mijn camera klikt een eind weg. En dan wordt het beeld zwart. Mijn ergste nachtmerrie (weer een kapotte camera) speelt zich voor mijn ogen af. Ik ga naar boven, naar de eetruimte. Alles testen. Niets wil, mijn camera heeft het loodje gelegd. Strontchagrijnig vertel ik het tegen Nootje, onze gids.

Zorgzaam als hij altijd is, baalt hij met me mee. Hij verontschuldigt zich, de ochtendboottocht (die overigens geweldig was!) is waarschijnlijk te vochtig geweest (maar waarom heeft de rest er dan geen last van?). Wel heeft hij een oplossing: gewoon even een paar uur in rijst leggen. In rijst? “Ja, dat onttrekt vocht.” Chagrijnig en sceptisch als ik ben, geloof ik er niet in. Maar goed, ding is toch al kapot, dus probeer maar.   Lees verder…

Wilde paarden, edelherten en geluksmoment

Terwijl ik met mijn camera in mijn hand in de Oostvaardersplassen loop, de snijdende en vooral koude wind in mijn gezicht, valt er een traan uit mijn oog. Ik wijt het aan het weer, of was het stiekem toch het geluksgevoel dat me zojuist overviel? (noem me een sentimentele trut)

Al weken liep ik te mopperen: ligt er eens sneeuw in Nederland, heb ik geen tijd om er foto’s van te maken. Dan woon je om de hoek van de Oostvaardersplassen, maar heb je enkel tijd om te klussen. Tja, je moet je prioriteiten kunnen. En toch baalde ik! En eigenlijk raar, want in de bijna 8 jaar dat ik nu in Almere woon, was ik nog nooit, maar dan ook nog nooit in de Oostvaardersplassen geweest. En dat terwijl het er zo mooi moet zijn! Ik verheugde me dan ook vanaf het moment van aankoop op de vele wandelingen daar. En vanmorgen was de eerste…

Rond 09.15 uur werd ik wakker. Geen wekker gezet, gewoon kijken hoeveel slaap ik nodig had. De rolgordijnen zaten dicht, maar via Twitter kwam ik erachter dat het had gesneeuwd in Almere. Ik schoot in mijn kleding en nog voor 10.00 uur liep ik buiten. Gewapend met camera, op weg naar de Oostvaardersplassen. Ik maakte een praatje met een buurtbewoner, wat zijn ze hier allemaal vriendelijk, en voor ik het wist betrad ik het natuurgebied. Besneeuwd en al.   Lees verder…

Liefde is…

… Ferry die de hele maandag – van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat – aan het klussen is. Het zweet dat van zijn hoofd parelt. Terwijl ik op pad ga naar Leiden. Voor mijn eerste bruidsreportage. Een goede oefening op weg naar misschien ooit wel een ‘echte’ fotograaf. Ferry vond het, net als ik, een unieke kans. En nam graag de klussen op zijn rekening.

Ik denk dat het oktober geweest moet zijn toen een bevriende ex-collega mij benaderde en zei: “Ik heb een leuke opdracht voor je. J. en ik gaan trouwen, wil jij de foto’s maken?” Ik was meteen enthousiast, maar toen ik de datum hoorde temperde mijn enthousiasme. Chips, drie dagen na oplevering van het huis. Ik belde Ferry en legde hem voor. “Ga vooral, maar laat de auto thuis, die heb ik wel nodig.”   Lees verder…

Het leed dat cameraleed heet

Menig van mijn blogbezoeker kan zich nu de frustratie herinneren van eerder dit jaar. Mijn geliefde Canon EOS 400D ging kapot en Canon presteerde het om deze maar liefst vier (!) keer ongerepareerd terug te sturen. Zat was ik het. En na overleg met Ferry koos ik er dus voor een nieuwe 50D te kopen. Nieuw = geen gezeik. Dacht ik…

Eind oktober had ik een geslaagde fotoshoot van nichtje Jaimy. De volgende dag was het tijd voor het verjaardagsfeestje, want Loubna werd twee jaar. Camera mee natuurlijk! We kwamen als een van de eerste, zeiden vrolijk gedag. Maar even later verging het lachen mij. De camera deed niets, maar dan ook niets meer. Andere batterij, andere CF-card, andere lens: niets werkte.

Gelukkig was het koopzondag. Op naar de winkel en een nieuwe eisen. Want na twee maanden kan dat kreng toch niet al kapot zijn? En het leek een spiegel-probleem, dus ook nog eens vrij ernstig. Nee hoor, Laura kreeg geen nieuwe.   Lees verder…