Boem = ho

Dat zeiden mijn ouders, en met name mijn moeder, vroeger altijd. En nu, na 8 jaar wonen aan een drukke kruising, merk ik ook dat deze ‘gezegde’ meer dan waar is. Dat werd vannacht maar weer eens duidelijk. Toen ik om 0.17 uur BOEM hoorde.

Ik zette mijn bril op, Ferry klapte de deur open en we stonden op een balkon. Niets ernstigs, dit keer. Een dikke, vette BMW (of was het nu Volvo, het was donker he?) was kennelijk op de reling van het bruggetje wat er loopt geklapt (en net zo hard weer terug geklapt). De inzittenden brabbelden snel en furieus in een andere taal en renden rondjes om de auto en keken er onder. Hun gehaaste indruk gaf mij het idee dat ze hadden gedronken of iets anders strafbaars hadden gedaan. En dat werd bevestigd toen er van bestuurder werd gewisseld. Hoewel het politiebureau aan het eind van de straat is, was er nu geen agent te bekennen.   Lees verder…

De ontdekkingsreis

Een jaar geleden begon voor mij een ontdekkingsreis. Een soort wereldreis langs mijn eigen wensen, mijn eigen karaktertrekken, mijn eigen tekortkomingen, mijn eigen pluspunten en nog veel meer… Een tijd die stiekem best een emotionele achtbaan was, al zullen weinig mensen het gemerkt hebben.

Soms kom je op een punt in je leven dat je even doodloopt. Dat je aan de ene kant alles hebt wat je hartje begeert en dat je toch niet optimaal kunt genieten. Dat je uit kunt kijken naar de leuke, grote vakanties, maar van de kleine dingetjes niet meer blij wordt.   Lees verder…

Meet the planaholic

Mag ik me voorstellen? Laura, 28 jaar en dol op plannen. Laat me dingen regelen, uitzoeken, bellen en ik ben blij. Niet iedereen snapt dat. “Laura, laat het los”, ‘Relax”. Maar ik ben niet relaxed als ik dingen op me af laat komen. Neem bijvoorbeeld onze roadtrip naar de USA…

Voor de nieuwe lezers: Ferry en ik hadden eind vorig jaar een gesprek. Waar willen we heen in 2009? Hij wilde graag naar Thailand. Ik twijfel nog vanwege mijn eetmankementen en mijn darmen. Ik wilde heel graag naar Zuid-Afrika, hij iets minder. Een collega van hem was echter naar de USA geweest en na zijn enthousiaste verhalen (en video!) waren we om. USA, it was! In februari boekten we en 14 september (hallo inbrekers!) vertrekken we voor bijna drie weken. We huren een cabrio en leggen heel wat kilometers af.   Lees verder…

Het ‘Ik wil alles tegelijk doen’-syndroom

Meestal heb ik er alleen op mijn werk last van: ik arriveer ‘s ochtends en bedenk me wat de dag kan brengen. Ik maak een to do-list die best lang blijkt te zijn. En dan moet ik beginnen. Maar dat lukt niet: ik wil alles meteen doen en kan dan niet kiezen. Gevolg: een erg onproductieve dag. De laatste week heb ik er privé ook last van.

Dinsdag had ik het opeens in mijn kop: ik moest aan de gang met de route van de USA. Na Zweden besloten we hem in te korten. Dagen van vier uur rijden is niet erg (verspreid over de dag van 09.00 tot 20.00 uur), maar meer moest het niet worden. En vier uur lijkt lang, maar we hebben natuurlijk veel fotostops en zijn constant buiten door de cabrio die we hebben gehuurd (mits het droog is). De hele avond was ik bezig, om 22.30 uur klapte ik mijn laptop dicht en kroop naast Ferry aan bed. Maar mijn hoofd zat zo vol, ik kon niet slapen.   Lees verder…

Iets te impulsief?

Ik impulsief? Ja, soms iets te. In tegenstelling tot Ferry die graag van tevoren weet wat er ’s avonds gebeurt en er moeite mee heeft als dat opeens om wordt gegooid. En soms vergeet ik dat even…

Vrijdagavond 20.50 uur, de avond voor vertrek naar Istanbul. Ik word gebeld door een voor mij bekend nummer, de opticien. Ik heb daar onlangs een zonnebril besteld en nam dus aan dat deze nu klaar was. Ik had dit niet verwacht voor Istanbul en nu baalde ik eigenlijk dat ze belden, want als hij dan klaar is, dan wil ik hem meenemen ook.

“Kan iemand hem niet voor je ophalen, je ouders ofzo?” vroeg de verkoopster.   Lees verder…