Mag ik 1 minuut van u?

Laat ik allereerst zeggen: ik heb niets tegen telefonisch verkopers. Waar ik wel wat tegen heb, zijn mensen die het antwoord ‘Nee’ niet snappen en door blijven zagen. En dus keek mijn moeder vandaag verwonderd toe terwijl ik in gesprek was met iemand van Novib.

TV (telefonisch verkoper): “Spreek ik met mevrouw V.?”
L (ik dus): “Dat klopt.”
TV: “Mag ik misschien een minuutje van u, echt maar 1 minuutje.”
L: “Ja hoor, dat mag.”
TV: “Ik ben van Novib, kent u dat?”   Lees verder…

Stressvarken… uh kip!

Aan het avondeten vertelde ik Ferry over mijn dag. Over de reisspecial, over mijn interview, over de stagiaires die ik heb aangenomen, en… over de varkensgriep. “Hé, moet dat nu alweer?”. Tja, kennelijk ben ik geobsedeerd door de varkengriep…

Ik ben een eeuwige piekeraar. Ik kan midden in de nacht wakker worden en denken ‘Is die route door de VS niet wel erg lang?’ en dan een uur wakker liggen. En ik ben een doemdenker. In sommige situaties bedenk ik 1001 scenario’s, waarvan 700 negatief, en uiteindelijk is het een heel ander, vaak positief scenario wat er uitkomt. En daarbij: ik ben af en toe nogal obsessief. Zo ben ik geobsedeerd door de dood en screen ik regelmatig de website Condoleance.nl. Is er een jong iemand dood, dan ga ik Googlen om te zien hoe diegene is doodgegaan. Tamelijk obsessief, ja.

Maar sinds zondag heb ik er een nieuwe obsessie bij: de varkensgriep. Hoe ver die obsessie gaat? Ik volg varkensgriep en varkens_griep op Twitter, ik luister vaker dan normaal het nieuws, Wikipedia is mijn beste vriend met de updates die zij elke keer doen over de varkensgriep. De laatstgenoemde (check hier de pagina) staat zelfs in mijn favo’s.   Lees verder…

Bring back the memories

Zeventien was ik, toen ik afscheid nam van de Huizermaat. De middelbare school waar ik vijf jaar lang met veel plezier heen ging. Met pijn in mijn hart, zei ik gedag. Ik wilde niet naar die grote onpersoonlijke hoge school. Ik wilde vertrouwd in Huizen blijven, bij de leraren die we met de voornaam aanspraken en waar je legaal kon ‘spijbelen’. Vandaag ging ik terug in de tijd…

12 jaar was ik toen ik de overstap maakte van de basisschool (waar ik overigens ook met pijn in mijn hart wegging) naar de middelbare school. Een paar maanden voor aanvang moesten we kennis maken met onze mentorklas, de mentorklas die we drie jaar lang zouden hebben. En Laura? Die viel de week daarvoor op haar plaat en kwam met een dik en blauw gezicht aan. Die dag werd er een foto gemaakt voor het klassenboek, ik stond dus drie jaar misvormd in het klassenboek… Oeps!   Lees verder…

Brandweerman: gevaarlijk?

Als mensen om mij heen horen dat Ferry brandweerman is, krijg ik vaak direct de vraag: “Maar vind je dat dan niet gevaarlijk?” Ik kan dat beantwoorden met een volmondige ‘nee’. Toch stond ik niet te springen toen Ferry in januari 2003 aankondigde dat hij bij de vrijwillige brandweer wilde…

“Nee, dat ga je niet doen”, mijn eerste woorden moeten in die strekking zijn geweest. Ik heb een oom, mijn geliefde oom Bart, die al jaren met veel passie het brandweervak uitoefent. Trots als een pauw ben ik altijd geweest op mijn jongste oom (nu 42), maar… Ik zag ook hoe vaak hij weg was. Oefening daar, cursus hier, oproepbaar en het bleef aantikken. En Ferry en ik waren nog niet zo lang samen, en eerlijk is eerlijk, ik had hem liever naast me op de bank. Ik zag het niet zitten dat hij keer op keer weg was. Dus nee, geen vrijwilliger als het aan mij lag, dat was mijn eerste reactie. De mensen om hem heen waren verbaasd, hoe kon ik hem tegenhouden als hij dat echt wilde. Het zou toch wel meevallen?   Lees verder…

Die lieve onderbuurman

Het kan me ontroeren: een oud vrouwtje en mannetje die samen over straat lopen, duidelijk genieten van elkaar. Het kan me verdriet doen: een oud vrouwtje of mannetje die door de dood van haar partner alleen achterblijft en wegkwijnt. Vandaag ontroerde de onderbuurman me: alleen, maar totaal niet wegkwijnend.

De onderbuurman

Al 87 jaar – ja, ik was zo onbeleefd dat te vragen – en sinds negen jaar alleen. Na een samenzijn van meer dan 60 jaar overleed zijn vrouw vlak voor kerst in haar slaap. Een hersenbloeding. Vlak daarvoor was hij ook al zijn oudste zoon kwijtgeraakt. Gelukkig voor deze man heeft hij nog vijf kinderen en een stapel aan kleinkinderen (met aanhang) en inmiddels ook zes achterkleinkinderen. Hij geniet!   Lees verder…