Hoe ik aan mijn ontspanning kom

Oud-collega A. had ooit een geweldige omschrijving voor me: “Je bent een Duracell-konijn, waar het batterijtje nooit van op gaat.” Treffend en oh zo waar! En dat konijntje zit zichzelf soms danig in de weg.

Ik hoor het vaak, dat mensen bewondering hebben voor hoe ik alles naast elkaar doe. En vooral hoe veel. Ik wuif het graag weg. Natuurlijk mag je mij prijzen om mijn creativiteit, mijn doorzettingsvermogen, mijn perfectionisme… Maar deze samen zorgen er wel voor dat ik snel over mijn grens heen ga. Sterker nog, in 2012 ging ik ver over mijn grens heen.

Met dank aan therapeut Koen – ik wist niet dat therapeuten jong, grappig en aantrekkelijk konden zijn overigens – ging ik aan de slag met mezelf. Of zoals ik altijd lachend en optimistisch zei: “Brainstormen over mezelf”. Ik kwam achter de reden van alles wat ik doe. Mijn combinatie van creatief zijn, veel ideeën hebben en daarnaast een angststoornis hebben is simpelweg niet handig. Ook de diagnose gegeneraliseerde angststoornis wuif ik vaak nog weg. Het klinkt zo ernstig. Ik heb dan het idee dat mensen een paniekerig Laura voor zich zien, die geen adem meer kan halen als er iets mis loopt. Nee, dat is dus niet zo. Ik doe alleen dingen met de verkeerde beweegreden. Soms.   Lees verder…

Laat ik eens een vooroordeel bevestigen

Ik heb pas vier boetes gehad in 14 jaar, ik heb pas twee kleine schades gehad (waarvan ik vind dat ze beiden niet mijn schuld waren, volgens de verzekering echter één wel), en toch… toch ben ik echt een vrouw achter het stuur.

En dan niet omdat ik te langzaam rijd, want te hard rijden dat doe ik soms echt wel. Nee, mijn ‘vrouw achter het stuur’ imago maak ik helemaal waar doordat ik een held op sokken ben als het aankomt op speciale verrichtingen.

Neem nu de hellingproef. Toen ik de vakantie met mijn moeder had geboekt, ging ik na een week eens reviews lezen. Onze super-duper-de-luxe accommodatie bleek toch wel lastig bereikbaar te zijn. Iets met een smal weggetje, wat zo smal was als een éénrichtingsweg, maar dienst doet als tweerichtingsweg. Met een stoplicht waar je dan stil voor moest staan, op een veel te schuine helling. Naar het schijnt, als ik de reviews mag geloven.

Eerlijk is eerlijk: tijdens mijn 3e examen (om het stigma nog even verder te bevestigen) ging het ook mis met de hellingproef. Ik vergat – laat ik ook maar mijn blonde stigma even bevestigen – mijn handrem los te maken. Oeps! “Maar deze heb ik heel lang niet meer geoefend, de rest wel”, blufte ik mezelf eruit. Ik mocht nog straatje keren en maakte het goed. Geslaagd! Dat was overigens wel de laatste keer dat ik de hellingproef met handrem deed. Waar hebben we nu hellingen in Almere?

  Lees verder…

Pay it forward

De tranen stromen over mijn wangen. In twee uur tijd wint Trevor je hart. Met zijn goedheid, zijn onschuld… Die hem uiteindelijk fataal worden.

Ja, dat krijg je als je een emo-meisje laat kijken naar een film als Pay it forward. Een film die al uit 2000 stamt, maar die ik kennelijk gemist had. Waar ik op werd gewezen via een andere blog waar ik potverdikkeme de link niet meer kan van vinden. Mocht het jouw blog zijn, geef het even aan, dan krijg je alsnog de credits.

Waar ‘Pay it forward’ over gaat

(Let op, dit is een spoiler)

Pay it forward vertelt het verhaal van Trevor, die van zijn nieuwe maatschappijleraar een opdracht krijgt:

Think of a plan to change our world – and put it into action

Waar klasgenootjes gaan flyeren over recyclen, bedenkt Trevor een plan dat van een hoger level is. Dat door zijn klasgenootjes als een utopie wordt gezien. Maar feitelijk is het een fantastisch idee. Trevor wil drie mensen helpen, iets voor ze doen dat ze zelf niet kunnen doen. Die mensen op hun beurt moeten weer drie andere mensen helpen. Negen mensen die weer drie andere mensen helpen. Zeventwintig mensen die weer drie anderen helpen… Best een clever plan toch?

Maar Trevor worstelt met zichzelf, met zijn alcoholistische moeder, met een vader die niets om hem geeft… En de mensen die hij wil helpen (zijn leraar & een dakloze), lijken niet geholpen te willen worden. En al helemaal niet de boodschap te verspreiden. En dat klasgenootje wat hij wil beschermen tegen de pesters lukt ook al niet. Omdat hij zelf bang is…   Lees verder…

Pinspiratie

Welkom Pinsomnia!

Nog voor Pinterest doordrong tot Nederland had ik al een account. Door een bruid die allemaal mooie foto’s pinde en die met mij wilde delen. Inmiddels zijn we 3,5 jaar verder en heb ik 79 boards en meer dan 5.000 pins.

Ik wist niet dat ik nóg een afwijking had, tot ik de blog van Joyce las. Pinsomnia: ik kan hem toevoegen aan mijn hele reeks met afwijkingen annex aandoeningen.

Pinsomnia – (pin · som · nia) noun; the inability to get enough sleep because you keep clicking ‘see more pins’, just one more time

“Wat ben je aan het doen?”, vraagt Ferry, kijkend naar de Pinterest-app op het scherm van mijn spiksplinternieuwe iPad Air. “Plaatjes plakken op moodboards”, zeg ik lekker cryptisch. “Waarom, wat is daar leuk aan?”, vraagt hij semi-sarcastisch. Tja, ik doe wel meer dingen die hij niet snapt. Bloggen bijvoorbeeld. Hij ligt liever in de zon, of gaat boven muziek draaien. “Ter inspiratie”, zeg ik, “Zo verzamel ik bijvoorbeeld voorbeeldfoto’s voor fotoshoots, of handige kleurschema’s voor als ik weer eens een nieuwe lay-out wil. Of plaatjes van lieve dieren, gewoon voor het ahhh-gehalte.” Hij kijkt niet minder sarcastisch, dus ik voeg toe: “Dat vind ik net zo leuk als dat jij al die flauwe filmpjes op Dumpert vindt.” Einde gesprek, ik ga weer door ‘pinnen’.   Lees verder…

Chocolade-newbie

Je kon me altijd al blij maken met een witte chocoladeletter. Of roomboter-chocolade-vlinders van de Deen. Maar me ‘s nachts wakker maken voor chocolade? No way! Totdat we naar Zuid-Afrika gingen…

Brownies, muffins: ik at ze eigenlijk nooit. Wat de boer niet kent…? Of toch stiekem te heftig, die pure chocolade en meer fan van wit. Geen idee! Maar in Zuid-Afrika lustte ik niet altijd alles, of was niet alles geschikt voor een meisje dat niet tegen pittig eten kan. Een brownie of muffin met chocolade is dan best safe. En zo kwam het dat ik daar meer chocolade at dan ik in het hele jaar daarvoor had gegeten.

Goddelijke chocoladetaart midden in Kruger National Park, de lekkerste brownie in de haven van Plettenberg Bay, goddelijke chocoladetaartjes in Kaapstad… Waar ik vroeger nooit drie gangen nam, ging ik no way naar huis zonder (chocolade)nagerecht.   Lees verder…