Snoepjes voor een stuiver

Roze varkentjes, dropkrakelingen, zure matjes, felgekleurde hartjes, groene kikkers en zure bommen. Ik zie de potten nog staan op de fietscrossvereniging. En na elke training mocht ik kiezen.

Het liefst had ik alle snoepjes gekozen, maar dat mocht niet. Meestal kreeg ik een gulden en dan was het 10 snoepjes van een duppie, of 20 van een stuiver. Of ergens er tussenin. En elke keer was het afwegen. En maar treuzelen! Evenals de mensen voor me in de rij. ‘Schiet eens op’, dacht ik dan. Om vervolgens net zo hard te treuzelen.
  Lees verder…

Het kleine meisje in de grote stad

Een stadsmens, ik ben het nooit geweest. Ik groeide op in een klein plaatsje in ‘t Gooi, in Huizen. Steden als Amsterdam kwam ik zelden. En als ik er kwam, vond ik het maar ‘vreemd’ en druk. Niet mijn ding!

De keren dat ik in Amsterdam ben geweest, zijn nog net niet op een hand te tellen. Maar vaak ben ik er ook niet geweest… Ja, ik ben er wel eens met Koninginnedag geweest en heb er ooit nog eens Koninginnenacht gevierd. En ja, ik had ooit een vriendje die daar naar alle rapmuziekwinkels wilde. En ook met Ferry ben ik er regelmatig wezen winkelen. Maar… het leek me gewoon nooit te liggen. Die drommen mensen in de Kalverstraat, de drukte en dan ben ik stiekem als dorpsmeisje toch bang dat er zakenrollers zijn. Alsof die er in Almere niet zijn…   Lees verder…

Een meer dan geslaagd etentje

Nu ik zo druk bezig ben mijn smaakpapillen te ontwikkelen, deel ik dat ook graag met de mensen om me heen. En zeker met de mensen die er in het verleden best ‘last’ van hebben gehad…

’Wat is dat voor een raar kind?’ Dat moeten mijn schoonouders op zijn minst hebben gedacht, toen ze me net leerde kennen. Want al de eerste keer dat ik bij ze kwam eten, had ik ‘eisen’ wat ik niet wilde. Of liever… wat ik wel wilde. Aardappelen, sperziebonen en tartaar. Meer at ik bijna niet. En ja, als je zelf een gezin hebt waarin alles wordt gegeten en waarvan de jongens heel wat wegbunkeren, dan moeten ze op zijn minst van mij hebben opgekeken.   Lees verder…

Tapastime!

In het kader van smaakverbreding had ik afgelopen dinsdag al een tafeltje gereserveerd bij La Mancha, een tapasbar op de Grote Markt. En vandaag was het zover; Laura ging weer proeven! En Ferry? Die had eigenlijk ook nog nooit tapas gegeten, dus ook voor hem weer een nieuwe ervaring.

Er was ons verteld dat het binnen eenvoudig zou zijn, maar ik vond het meevallen. Warm en simpel, maar wel echt gezellig. Meteen op ons gemak. Een kaart met 100 grote en kleine gerechtjes, waar je lukraak uit kon kiezen. Leuk, leuk, leuk! We besloten het in delen te doen, zodat niet meteen het hele tafeltje vol zou staan.   Lees verder…

Woensdag omadag

Sinds het overlijden van mijn opa’s (in respectievelijk 1986 en 1988) kwamen de oma’s elke woensdag bij ons eten. Oma Roest (mijn moeders moeder) kwam vaak al ’s middags en oma Jannie sloot na 18.00 uur aan. Dat oma Roest vroeger kwam, was ik niet altijd even blij mee, zeker niet in mijn puberteit…

Oma Roest had een eigen huissleutel en daar maakte ze dankbaar gebruik van. Het kon dus maar zo gebeuren dat ik boven de muziek aan had, vrolijk naar beneden rende en onverwacht oma tegen het lijf liep. Dat voelde dan als een indringster, terwijl het toch gewoon echt oma was. Ook kon oma zich heel goed bemoeien met broerlief en mij, vooral als we ruzie hadden. Terwijl ik dan dacht “Je bent mijn moeder toch niet?”

Liever ging ik gewoon vrijwillig mee op zaterdagmiddag, waarna ik zelf zin had. In oma’s huis patience spelen, of solitair. Of de Tina lezen. Daarbij een zakje chips en wat frisdrank. Al was het wel aan te raden eerst even op de verpakking te kijken, want oma lette nooit op de houdbaarheidsdatum.   Lees verder…