Het meisje dat weer iets meer lust

Het is geen geheim meer op mijn blog; ik ben een slechte eter. Ik lust bijna niets en ben in mijn jeugd (buiten de Hollandse pot) met weinig smaken in aanraking gekomen. Op zich prima mee te leven hoor, maar Ferry wil ook wel eens naar een ander restaurant met me, en stiekem staat Azië ook nog op mijn verlanglijstje.

En dus is het tijd om het roer om te gooien! Stap 1: naar de Japanner. Oké, vorig jaar al een keer gedaan en dat was geen succes. Ik wilde niet, maar ik moest. Ik kon niet kiezen uit een menu en er waren allemaal vreemde mensen bij. Alleen al mijn aversie tegen dit etentje werkte niet mee. Nu wilde ik zelf, koos ik een vleesmenu dat ik aantrekkelijk vond en ging ik er volledig voor.   Lees verder…

Kleine nichtjes worden groot

Dertien jaar was ik toen ze werd geboren, en wat was ik trots op mijn kleine nichtje – net zo trots als ik vier jaar eerder was op mijn kleine neefje, haar grote broer. Maar toch, met een meisje heb je als meisje toch wat meer. Zes jaar was ze toen ze per se dezelfde make-up wilde als ik. Dus elke verjaardag moest ik met haar mee naar mijn eigen kamer om haar mooi te maken.

Nu wordt ze bijna 14. Haar make-up hoef ik niet meer voor haar te doen, dat doet ze zelf wel. Haar moeder mag niet meer bepalen welke kleding ze aantrekt, dat doet ze zelf wel. En het liefst 3x per dag, voor elke gelegenheid wat anders. En natuurlijk geen C&A, stel je voor… Dat ze mijn oude kleding draagt en dat deze bij C&A vandaan komt, zeg ik maar niet.   Lees verder…

Het meisje dat niets lust

That’s me. Tot ergernis van vele mensen. “Je weet niet wat je mist.” Nee, dat klopt, dus ik kan het ook niet missen. Vervelend is het wel, Ferry kan nooit een lekker met me naar de Japanner o.i.d. Veel mensen denken echter dat ik helemaal niet uit eten kan. Dat is niet waar.

Geef mij maar een lekker stuk vlees (helaas, de biefstuk heb ik af moeten schaffen wegens gezondheidsproblemen), lekkere patatjes of aardappeltjes en Laura is gelukkig.

Toch vind ik het gewoon simpelweg onhandig. Hoe kunnen we ooit verre reizen maken als ik zo moeilijk blijf doen, waarom kan Ferry alleen met anderen naar de Japanner of de Thai. Ik heb besloten er maar aan te gaan wennen. Nee, ik ga niet meteen heet Thais eten, maar gewoon weer vaker proberen.   Lees verder…

Die ene vriend van de middelbare school

In 1997 kwamen we bij elkaar in de klas, 5 havo. Hij was het jaar daarvoor gezakt, door de Pfeiffer als je hem moet geloven. Hij was de pias en behoorde tot het populaire groepje. Ik was wat meer op de achtergrond en behoorde duidelijk niet tot de populaire groep. Toch werden we vriendjes…

Hoe hij mij zag? Hij herinnert me nog als het meisje dat op zaterdag – na haar werk bij de bakker – lekkere broodjes langs kwam brengen, ik herinner me dat niet meer. Ik herinner me nog wel de vele potjes Photoplay bij de kartbaan, waar hij toen werkte.

Inmiddels zijn we bijna 10 jaar in het bezit van ons havo-diploma. Contact is er nog steeds. En dat is best verwonderlijk, hij woont namelijk al jaren in Amerika. Eén keer zag ik hem in Nederland, toen hij een weekje terug was. We gingen uit eten en natuurlijk photoplayen. De laatste keer dat ik hem zag was in 2007, nota bene in Manhattan. Samen met Ferry en Melissa (zijn vrouw) hebben we ons een dag vermaakt; Central Park, Strawberry Field, Brooklyn Bridge en uit eten bij Jeckyll en Hyde. Top!   Lees verder…

Weg ouderlijk huis

Wees gerust, de kop van deze post klinkt wat dramatisch, maar zo erg is het nu ook weer niet…

21 jaar en 27 dagen. De tijd die ik heb doorgebracht in mijn ouderlijke huis aan de Kruin in Huizen. Oké, voor de mierenneukers onder ons, je mag de twee weken vakantie per jaar er ook nog aftrekken. Duidelijk mag zijn dat het een lange tijd was. Toch kostte het me geen moeite om daar weg te gaan. Wat wil je; ik was verliefd en Ferry had een eigen appartement. Makkelijke keuze toch?   Lees verder…