Project kledingkast uitruimen

Ferry vond het allemaal prima (en mooi!) dat ik zoveel kleding kocht. Maar… “Dan moet je er wel eens netjes mee omgaan en niet alles op een stapel smijten.” Tijd om mijn kledingkast uit te mesten dus.

Ja, ik kocht wat kleding tijdens het weekendje weg met mijn moeder. Er moet toch iemand geld uitgeven om de economie draaiende te houden. Nu iedereen weer angstvallig de hand op de knip houdt. Score na het weekendje? Een jas, een paar schoenen, een vest, vier truitjes, twee jurkjes, een rok, een muts-pet, een blazer, een broek, leggings…   Lees verder…

Onbetaalbaar vs MasterCard

Een blogpost over een moeder-dochter-weekend: het lijkt zo makkelijk. Maar hoe breng je de waarde van zo’n weekend in hemelsnaam onder woorden? Dagen dacht ik er over na en toen had ik het: MasterCard!

Herinner je je nog die reclame waarin een vader met zijn zoontje naar het voetbal gaat. Alles kost geld: het shirt van zijn favoriete speler, de kaartjes, de versnaperingen. Maar wat maakt het uit: zijn dikke, vette glimlach is onbetaalbaar. “Onbetaalbaar…. Voor al het andere: MasterCard.” En dat is in een notendop het weekendje met mijn moeder.

Mijn moeder die overal vol trots vertelde dat ze met haar dochter weg zou gaan. Eigenlijk vanaf het moment dat ik haar een verjaardagskaart gaf met daarin een persoonlijke tekst. Dat ik dan wel een papa’s kindje mag zijn, maar dat ik met haar ook graag dingen doe. En dat ik haar voor haar 60e verjaardag een weekend mee weg zou nemen, mede mogelijk gemaakt door Ferry.

Ook tijdens ons weekendje weg vertelde ze aan iedereen waar ze het maar kwijt kon dat ik haar op een weekendje weg had getrakteerd. Zonder gene – ondanks dat ze zich normaal oud vindt – vertelde ze dan dat ze 60 was geworden en dit het cadeautje was. Onbetaalbaar!   Lees verder…

Over beautyblogs en nagellak

Ik heb een grondige hekel aan beautyblogs. En een nog grondigere hekel aan blogposts over het 123e flesje nagellak. Maar ik moet iets bekennen…

Sinds mijn nieuwe kapsel ben ik geobsedeerd door make-up. Want dat nieuwe kapsel is leuker zonder bril en met mijn lenzen in heb ik zonder make-up wel erg ‘kale’ ogen. En dus sta ik – die nooit met make-up kwastjes overweg kon, weet u nog? – tegenwoordig bijtijds op om mijn lenzen in te doen en make-up te doen.  Nee, niet alleen mascara, ook oogschaduw en zelfs lippenstift.   Lees verder…

Onze appelboom

Een paar jaar geleden probeerde iemand me te hersenspoelen: “Laura, ga nou eens aan de MacBook”. Ik kwam met 1001 ‘maren’, en wilde me er niet aan wagen. Tot we in 2007 naar Amerika gingen. En terugkwamen met een paar iPhones.

Uniek was het toen nog. Sterker nog: tijdens mijn vakantie nam ik ontslag en stuurde ik de Libelle-redactie een e-mail. Omdat ik het niet leuk vond als ze het in de wandelgangen zouden horen. Na de vakantie verwachtte ik tal van vragen en reacties. Of zelfs sippe gezichten. Niet dus. Mijn iPhone was het gesprek van de dag in plaats van mijn ontslag.   Lees verder…

De jacht op kerstcadeaus

Elk jaar weer: de discussie over wat te doen met kerstcadeautjes tijdens familie-etentjes. Inmiddels heb ik, mede hierdoor, een afkeer tegen verplichte cadeaus ontwikkeld. En toch laat ik me dit jaar verleiden tot semi-verplichte cadeaus.

Ik ben dol op cadeaus geven hoor. Sterker nog: ik leef er bijna voor. Als ik iets  voor iemand bedenk, dan geef ik dat. Geen reden voor nodig. Zegt @agaatt op mijn blog dat ze Wreck this journal ook wil, dan stuur ik dat op. Omdat ik vriendinnen graag een glimlach op hun gezicht bezorg. Als Ferry laat vallen dat hij eigenlijk nog wel een schuurmachine wil, dan bel ik mijn vader (hij heeft een eigen ijzerwarenhandel). Maar dat spontane geven, maakt wel dat je ideeën op zijn op de momenten dat je ze nodig hebt. Met Kerst en verjaardagen zeg maar.   Lees verder…