Een meer dan geslaagd etentje
Nu ik zo druk bezig ben mijn smaakpapillen te ontwikkelen, deel ik dat ook graag met de mensen om me heen. En zeker met de mensen die er in het verleden best ‘last’ van hebben gehad…
’Wat is dat voor een raar kind?’ Dat moeten mijn schoonouders op zijn minst hebben gedacht, toen ze me net leerde kennen. Want al de eerste keer dat ik bij ze kwam eten, had ik ‘eisen’ wat ik niet wilde. Of liever… wat ik wel wilde. Aardappelen, sperziebonen en tartaar. Meer at ik bijna niet. En ja, als je zelf een gezin hebt waarin alles wordt gegeten en waarvan de jongens heel wat wegbunkeren, dan moeten ze op zijn minst van mij hebben opgekeken. Lees verder…