Onze appelboom

Een paar jaar geleden probeerde iemand me te hersenspoelen: “Laura, ga nou eens aan de MacBook”. Ik kwam met 1001 ‘maren’, en wilde me er niet aan wagen. Tot we in 2007 naar Amerika gingen. En terugkwamen met een paar iPhones.

Uniek was het toen nog. Sterker nog: tijdens mijn vakantie nam ik ontslag en stuurde ik de Libelle-redactie een e-mail. Omdat ik het niet leuk vond als ze het in de wandelgangen zouden horen. Na de vakantie verwachtte ik tal van vragen en reacties. Of zelfs sippe gezichten. Niet dus. Mijn iPhone was het gesprek van de dag in plaats van mijn ontslag.   Lees verder…

De jacht op kerstcadeaus

Elk jaar weer: de discussie over wat te doen met kerstcadeautjes tijdens familie-etentjes. Inmiddels heb ik, mede hierdoor, een afkeer tegen verplichte cadeaus ontwikkeld. En toch laat ik me dit jaar verleiden tot semi-verplichte cadeaus.

Ik ben dol op cadeaus geven hoor. Sterker nog: ik leef er bijna voor. Als ik iets  voor iemand bedenk, dan geef ik dat. Geen reden voor nodig. Zegt @agaatt op mijn blog dat ze Wreck this journal ook wil, dan stuur ik dat op. Omdat ik vriendinnen graag een glimlach op hun gezicht bezorg. Als Ferry laat vallen dat hij eigenlijk nog wel een schuurmachine wil, dan bel ik mijn vader (hij heeft een eigen ijzerwarenhandel). Maar dat spontane geven, maakt wel dat je ideeën op zijn op de momenten dat je ze nodig hebt. Met Kerst en verjaardagen zeg maar.   Lees verder…

Van grooker tot predator: mijn eerste ervaringen met de Kinect

Hoe ga ik in woord en geschrift – bewegend beeld is me echt een stap te ver, zet me al dansend echt niet op het net – jullie uitleggen hoe vermakelijk (want dat is het zeker!) Xbox Kinect is? Een hele opgave, maar ik ga het toch proberen.

Toen de bestelling eenmaal was geplaatst, was het vol spanning wachten op het moment dat Bol.com mijn pakketje zou bezorgen. Het voelde een beetje als Pakjesavond toen ik wist dat het pakketje zaterdag bezorgd zou worden. Hoe laat zou de Sint TNT-bezorger voor de deur staan? Laat dus! Pas na 15.30 uur en omdat om 16.30 collega-vriendin Annemiek voor de deur zou staan, had ik maar heel even tijd om dit inventieve apparaat te installeren én te testen.   Lees verder…

Hoe je een man zover krijgt dat je zijn salaris mag uitgeven

“Lau, je kunt dan wel minder snoepen, maar als je dat buikje weg wilt hebben, zul je toch echt wat meer moeten bewegen.” Ik trek een zuur gezicht als Ferry dit tegen me zegt. Bewegen? Dat is best een vies woord.

Ooit was ik sportief. Ik deed 14 jaar aan fietscross en in hoogtijdagen trainde ik 3x per week en had ik 1x per week een wedstrijd. Klinkt in elk geval niet als iemand die een hekel heeft aan sporten. Maar misschien was het een overkill. Toen ik op mijn 18e stopte – uitgaan werd steeds leuker en dan wil je op zondag (wedstrijddag) kunnen uitslapen – hing ik niet alleen mijn crossfiets aan de wilgen, maar ook mijn sportiviteit.   Lees verder…

Tijd om de (geld)balans op te maken

Geen overbodige dingen meer kopen, was mijn motto vanaf het moment dat we – nu precies zes maanden – geleden in ons droompaleis kwamen wonen. Tijd om de balans eens op te maken.

We woonden jarenlang scheef. Kent u dat, scheefwonen? Ik niet, tot aan de politieke debatten. Scheefwonen betekent dat je inkomen hoog is en je huur laag. Dat je goedkoop blijft wonen en de startersmaakt schaadt. Wist ik veel. Ik vond het wel handig: 10x zoveel inkomen als huur. Is goed voor de economie toch? Want ons geld dat rolde wel. Vakanties, cameratoebehoren, middagje kleding shoppen a € 500,-. Het kon allemaal!

Nu rolt datzelfde geldt elke maand heel hard naar onze bank. Want dat hypotheekbedrag is toch wel even andere koek. Maar ja, je leeft dan wel in je droomhuis. Nu leven we eigenlijk als een normaal mens: bijna 1/3 van de inkomsten gaat op aan woonlasten en dat betekent minder (dus niet weinig) vrij geld te besteden en oppassen op je uitgaven. Tien keer nadenken voor je wat koopt.   Lees verder…