62 broodjes hotdog in 10 minuten

62 broodjes hotdog, 4 kilo gefrituurde asperges, 47 kaastosti’s, 118 jalapeño pepers, 45 broodjes varkensvlees, 3,6 kilo wienerschnitzel, 46 dozijn oesters…

Ik dacht dat ik veel at voor ik begon met lijnen. Ja, ik ging denk ik zo over de 2.200 calorieën per dag heen. Maar toen ik bovenstaande records (allemaal in 10 minuten gerealiseerd) van de week in de krant las, bleek dat ik best mee viel.

Oké, toegegeven: je hoeft niet per se drie (of vier of vijf of zes) chocoladekoekjes bij de thee een glas limonade te nemen. Een halve bak champagne-aardeienijs van de Deen (aanrader!) is natuurlijk geen eerste levensbehoefte. Je kunt ook een handje chips nemen i.p.v. een zak chips, maar zo verstandig ben ik vaak niet.   Lees verder…

Mijn grootste vijand

Mijn grootste vijand in de strijd tegen de kilo’s? Mijn ‘Het meisje dat niets lust’-status. Dat bleek maar weer tijdens een willekeurig Whatsapp gesprek van de week.

“Lau, als je het fijn vindt, wil ik je wel coachen bij het afvallen”. Een lief voorstel van Marij, maar ik weet wat voor drama dat wordt met mijn eetgedrag. Dat is ook de reden dat ik nooit naar een diëtiste zal stappen.

Ik probeer Marij uit te leggen waarom. Als ze me vraagt: “Lust je het niet of kun je er niet tegen?” ga ik – onterecht, want Marij bedoelde het goed – in de aanval.   Lees verder…

Ik haat sporten

Als je aan de lijn bent, schijnt één ding heel belangrijk te zijn: bewegen, bewegen en nog eens bewegen. En laat ik nu net niet dol zijn sporten. Sterker nog: ik heb er een lichtelijke hekel aan. Er zijn toch zoveel leukere dingen in de wereld?

‘s Morgens om 05.45 uur gaat de wekker. Om 06.35 stap ik op mijn fiets. Om 08.00 uur zit ik achter mijn computer. Om 16.30 uur verlaat ik het pand en om 17.50 uur schuif ik thuis aan tafel aan zodra ik thuis kom (als Ferry zelf geen dienst heeft). Een lange dag. En het liefst kruip ik daarna gewoon op de bank. Sociaal ben ik niet echt doordeweeks, liever geen dan wel afspraken. Laat staan dat ik van die bank zou afkomen om te sporten. Dan ga ik liever foto’s bewerken. Of Facebooken. Of bloggen.   Lees verder…

Een mond vol chips

De meeste mensen die een pak koekjes op tafel zetten, pakken er een en sluiten het pak dan. Ik kan dat niet. Bij mij gaan er dan minstens drie koekjes uit en een pak in één keer leeg eten is me ook regelmatig gelukt. Ik kan het wel met chips, ik eet gewoon netjes één handje, uh zak, leeg.

Ferry is goed bekend met mijn chipsverslaving. Hij zegt vaak, als ik een zak chips tevoorschijn trek: “Doe even gezellig wat in een bakje.” Wat Laura dan natuurlijk niet doet, want uit de zak is makkelijker, minder werk en het kraakt zo lekker. Gevolg: ik blijf dooreten en de zak is leeg. Schuldgevoel! Toch volgende keer dat bakje? (en dan begint deze alinea opnieuw)   Lees verder…

Hangtieten & flubberbuiken

-1 kilo, dat is wat de weegschaal aangeeft sinds ik me voor het eerst heb gewogen (vrijdag de 22e). Stiekem ben ik best een beetje trots.

Of ik het ook zie? Soms denk ik van wel, maar als ik het reëel bekijk zit dat tussen mijn oren. Een kilo is slechts zo’n 1,5% van mijn lichaamsgewicht. En ik weet niet eens waar die kilo er af is. Dat is ook hetgeen wat ik het meest vervelend vind: waarom kan ik niet bepalen waar het eraf gaat?

Dat is ook meteen mijn grootste angst: dat het van de verkeerde plek af gaat. Niet van mijn benen, billen en buik, maar van die andere B. Mijn borsten, een van de weinige lichaamsdelen – oké, mijn ogen kunnen er ook mee door – waar ik al mijn hele leven sinds ik ze heb trots op ben. Straks worden het van die uitgezakte theezakjes.   Lees verder…