Toen ik je zag

Hij stond al lang op mijn verlanglijstje: Toen ik je zag, het verhaal van Isa Hoes over het leven met Antonie Kamerling. Een recensie-exemplaar voor Like & Love (it!) bleek er niet in te zitten, dus gaf ik hem mezelf maar cadeau voor kerst.

Het boek willen lezen voelde echter wel een beetje raar. Was ik niet diegene die na de bekendmaking van Antonie’s daad een blog schreef over iedereen die er direct bovenop dook en bovenal een duidelijk oordeel had over een man en vader die zo uit het leven stapte? Wat was ik toen ‘opgelucht’ dat in de tijd dat Casper eenzelfde beslissing maakte social media nog niet zo hot was. Ik trek me de mening van een ander al aan, laat staan op dat moment.

En toch dat boek lezen? Ja. Ik heb me vooraf vaak afgevraagd waarom Isa dit deed. Waarom je hele privéleven op straat gooien? Maar eigenlijk bleek het – zeker tijdens het lezen – heel simpel. Door haar verhaal te doen, kon ze oprecht vertellen hoe het wel zat. Zonder roddeljournalistiek, zonder verdraaide worden en met respect voor de man die ze zo lief had. Daarnaast denk ik dat het op papier zetten van haar verhaal ook degelijk een stuk verwerking is. Want mennnnn, wat heeft zij het zwaar gehad.   Lees verder…

Vrijdag pakketjesdag

Thuiskomen en pakketjes vinden: ik vind het het leukste dat er is. Nee, niet waar. Het uitpakken is nog veel leuker!

Vandaag kwam ik thuis en lagen er vijf pakketjes op de bank. In mijn geval zijn het of pakketjes voor de zaak (die ene vergroting, nieuw verpakkingsmateriaal of heel saai nieuwe inktcardridges) of voor Like & Love (it!) en soms nieuwe kleding. In dit geval waren het pakketjes voor het laatste en omdat ik de recensie-exemplaren meestal maanden voordat ze uitkomen aanvraag, is het elke keer weer een verrassing wat er in zit.

Bij een deel van de (nieuwe) lezers zullen de hersenen inmiddels zijn gaan kraken: Like & Love (it!), wat is dat?   Lees verder…

Één lijn per dag

Hoewel ik een enorme levensgenieter ben, ben ik ook een piekeraar eerste klas. Kleine dingen, en minder kleine dingen, kunnen me meer dan dwars zitten. Zo dwars dat ik soms vergeet te genieten.

Tijdens een lang Skype-gesprek met vriendinnetje Elma, waardoor we beiden vergaten dat er ook nog zoiets bestaat als avondeten, vertelde ze over de tip die zij ooit had gekregen: aan het einde van de dag de positieve dingen van de dag benoemen. Of nog beter: opschrijven!   Lees verder…