Aanwezig: doemdenkertje
Het kan bij mij altijd alleen maar mee vallen. Ik heb namelijk altijd het slechtste scenario in mijn hoofd. Waarin iedereen dood gaat, gaat scheiden of zijn baan verliest. Zo’n beetje dat dus.
Ik kan me nog een moment herinneren uit mijn jeugd. Mijn vader was de buren ophalen van Schiphol. Hij bleef lang weg. Na ja, vond ik. En toen hoorde ik sirenes en begon het doemdenken. Zou papa een aanrijding hebben gehad?
Op mijn blote voeten sloop ik zachtjes naar de badkamer. Mama hoefde me niet te horen. Dan werd ik vast teruggestuurd of maakte ik haar ook ongerust. Ik zette mijn voeten op de rand van het bad zodat ik net door het hoge badkamerraam kon kijken. En maar wachten. Pas toen ik zijn koplampen zag en papa parkeerde, kon ik rustig naar mijn bed gaan. En zo gaat het altijd: ik zie doemscenario’s in 289 varianten. Ze komen nooit uit (wat wel betekent dat ik me daarna geweldig voel), maar het maakt me wel met grote regelmaat onrustig. Lees verder…