Wednesday wishes #1

“Jij moet echt een keer een shop-stop inlassen”, zei collega A. me laatst nadat ik weer eens mijn laatste aankopen via Whatsapp doorstuurde. Ze had een punt, ik koop veel. Maar er is ook zoveel leuks te vinden!

A. had gelijk. Het geld is er dit jaar uitgevlogen: nieuwe matrassen, het huis laten schilderen, de werkkamer verbouwd, laten we Zuid-Afrika niet vergeten en nu komt de hond er aan.

Maar ik shopte me nog te pletter tijdens en ook na onze vakantie. Van sjaaltjes in alle kleuren tot spijkerbroeken. En dan meteen vijf. Van Noosa-chunks tot twee paar leren schoenen van Van Dale (en de gemiddelde prijs daar…). Van winterjas tot twee keer hetzelfde colbertje, omdat ik de eerste in de kroeg liet liggen.

Tijd om even flink de rem er op te zetten. Geen aankopen meer voor mezelf, alleen voor de hond. Of voor het huis. En ook wat minder uit eten. Einde cadeautjes voor anderen.   Lees verder…

Wednesday Wishes

Op reis door Laura’s verlanglijstje

Eerder stuurde ik al een brief aan Sinterklaas. Geen reactie, geen van mijn wensen vervuld, nog altijd lege schoenen en het is ook nog steeds niet sneller 11 december geworden. Wel is mijn verlanglijstje in die tijd gegroeid, want met een nieuw huis komen er ook heel veel wensen om de hoek. Wie weet, als ik ze hier plaats, leest een hulp-Sint, een gulle blogger of de Kerstman het.

Onlangs ontdekte ik de kookboekenserie Da’s pas koken! De boeken zijn niet duur (€ 5,- per stuk, hardcover versie, ik weiger die slappe dingen), maar wil je ze allemaal dan moet je toch even sparen, ze hebben bijna 30 versies. Ik kocht al eerder de Toscaanse versie, het boek met alle cakejes en taarten, het Japanse kookboek, een boek vol lekkere (en niet-lekkere) tapas, een salade-boek en de soepenvariant. Afgelopen week verraste @agaatt me met de chocolade-variant en wodka-party (en laat ik net een fles thuis hebben staan!). De rest van de ca. 60 kookboeken uit deze serie staat dus op mijn verlanglijstje, alsmede twee andere kookboeken: No time to cook van Donna Hay, die we afgelopen weekend aan @enee8 gaven, en Lekker Hollands. Die boeken passen toch makkelijk in mijn schoen? En dan kan een mooie braadslede er toch ook wel bij? Want ook die heb ik nog op mijn verlanglijst staan…

Voor elk doel dat ik bereik met het Day Zero Project mag ik € 1,- in een spaarpot gooien en dat bedrag mag ik in juli 2012 aan mezelf besteden. De spaarpot heb ik echter nog niet, hoewel ik al drie doelen heb voltooid en er met tien tegelijk bezig ben.   Lees verder…

De jarige deelt uit

Gisteravond dronken we al een drankje op haar: mijn moeder werd 58 en in Nederland was het toen al 19 september. Smsen of feliciteren ging niet: in Death Valley ben je afgesloten van de bewoonde wereld. ‘Geen bereik’ was het enige dat mijn telefoon zei.

Tijdens onze tocht door Death Valley en even daarbuiten houd ik mijn bereik voortdurend in de gaten. Ik baal dat de avond in Nederland al is gevallen en het net lijkt of ik mijn moeder ben vergeten. Niet dus! Ik wil haar smsen, of even kort bellen. Bij Pahrump, even buiten Death Valley, zie ik dat ik bereik heb. En dat mijn vader me voor is geweest… ‘Gefeliciteerd met ma, die in een hele goede bui is, wat kost jullie keuken? Gr. ma en pa’.   Lees verder…

Cadeautjes raden

Terwijl ik net de laatste kerstcadeautjes aan het inpakken was, besloot ik het cadeautje voor Ferry eindelijk eens onder de kerstboom te leggen. Ferry volgde mijn voorbeeld en dus liggen er nu twee cadeautjes (een zilveren en een gouden) onder. Verrassingen? Nee, dat niet.

“Jullie hebben alles al”, zegt mijn schoonmoeder regelmatig. Na ja, alles. Ja, we hebben best veel en ik snap dat het moeilijk is om dan een leuk cadeautje te bedenken. In de afgelopen 7,5 jaar heb ik Ferry ontelbaar veel en originele cadeautjes gegeven. Ook mijn inspiratie raakt op. En Ferry? Die heeft al helemaal geen zin om uren te gaan lopen zoeken. En dus geven we meestal aan elkaar aan wat onze wensen zijn. Of kopen we het samen. Niet romantisch, en geen verrassingen dus onder de kerstboom.

Toen ik klein was, was dat anders. Mijn moeder zorgde elk jaar voor de kerstcadeautjes en die kocht ze zonder ons erbij. Ze deed dan de stickertjes aan de onderkant, zodat we niet konden zien wat voor wie was. Die cadeautjes draaiden we natuurlijk om… En dan voelen, wat zal het zijn? En ik was er zo goed in. In 90% van de gevallen wist ik direct wat het was. Ik slim, of mijn moeder die voorspelbare cadeautjes kocht?   Lees verder…