Was getekend, een je-weet-wel-konijn

Ze zeiden dat ze het deden om mij te helpen. Maar nu bijna twee weken later is het me duidelijk dat ze vooral zichzelf hielpen. Ik ben mijn mannelijkheid kwijt. En zij zijn blij dat ik eindelijk weer rustig ben in plaats van gefrustreerd.

De bewuste woensdagmorgen waarop ik mijn mannelijkheid liet afkappen verloor, bracht mijn baasje me naar de dierenkliniek. Hoewel ik een spuitje kreeg en snel buiten westen raakte, weet ik natuurlijk wel hoe ze mij hebben vastgebonden op die tafel. Zo namelijk. Zielig he? Eenmaal klaar moest ik in een klein hokje maar mijn roes uitslapen, alvorens het baasje me weer op kwam halen.

Eenmaal thuis moest ik verder bijkomen in mijn hok. Waar de absorberende korrels – die pijn zouden doen aan mijn besneden zaakje – plaats hadden gemaakt voor een pamperachtig dekentje. Dat niet zo zeer leuk was om op te liggen, maar wel om op te eten. Maar als ik ging staan, was ik wel een beetje een wankelende pinquin. Zo’n spuitje is niet echt kattenpis licht spul.   Lees verder…

Was getekend, konijn Tim

Vanaf morgen ben ik een je-weet-wel-konijn. Net zoals de Rode kater, de je-weet-wel-kater, uit Jan, Jans en de kinderen. Die ooit naar de dierenarts werd gebracht om zijn mannelijkheid weg te laten halen. En dat staat mij morgen dus ook te wachten.

Ik was de laatste tijd niet echt lief. Als ik het gemopper van mijn baasje en bazinnetje moet geloven althans. Ze vonden mijn geknaag aan de onderkant van de bank niet fijn, maar ik ben toch niet voor niets een knaagdier? Oké, ik had de laatste tijd wel wat meer de neiging om overal mijn tanden in te zetten. Ook vonden mijn baasje en bazinnetje me nogal onrustig op de bank en liet ik er veel drolletjes vallen. Voor mij is dat gewoon een simpel teken van liefde, maar vooruit…   Lees verder…