Was getekend, een je-weet-wel-konijn
Ze zeiden dat ze het deden om mij te helpen. Maar nu bijna twee weken later is het me duidelijk dat ze vooral zichzelf hielpen. Ik ben mijn mannelijkheid kwijt. En zij zijn blij dat ik eindelijk weer rustig ben in plaats van gefrustreerd.
De bewuste woensdagmorgen waarop ik mijn mannelijkheid liet afkappen verloor, bracht mijn baasje me naar de dierenkliniek. Hoewel ik een spuitje kreeg en snel buiten westen raakte, weet ik natuurlijk wel hoe ze mij hebben vastgebonden op die tafel. Zo namelijk. Zielig he? Eenmaal klaar moest ik in een klein hokje maar mijn roes uitslapen, alvorens het baasje me weer op kwam halen.
Eenmaal thuis moest ik verder bijkomen in mijn hok. Waar de absorberende korrels – die pijn zouden doen aan mijn besneden zaakje – plaats hadden gemaakt voor een pamperachtig dekentje. Dat niet zo zeer leuk was om op te liggen, maar wel om op te eten. Maar als ik ging staan, was ik wel een beetje een wankelende pinquin. Zo’n spuitje is niet echt kattenpis licht spul. Lees verder…