Wat als je op je eigen begrafenis zou worden uitgenodigd?

Daar zit je dan in de trein, reizigers kijken je verbaasd aan. Tranen in je ogen (of onder). Een snotterneus en geen zakdoekjes bij de hand… Maar ja, wie huilt/snikt er dan ook in de trein?

Ik dus. Het is geen geheim dat ik snel huil. Uit verdriet, uit frustratie uit kwaadheid. Of omdat ik een boek lees dat me raakt, of een film kijk. Ik had dus verstandiger moeten zijn toen er vanmorgen een filmpje met de naam What if you were invited on your own funeral voorbij kwam. Ik had niet moeten kijken, dat had ik vanavond thuis moeten doen. Maar ik deed het wel…

Een filmpje vol huilende mensen, in een aula, met een doodskist. Incl. speeches van ‘nabestaanden’ en een dramatisch muziekje. Een in mijn ogen geweldig goede campagne van onze zuiderburen tegen hardrijders. Daarbij hield ik het dus niet droog.   Lees verder…

Echte herinneringen of…?

Bij jeugdherinneringen vraag ik me soms af of het echt herinneringen zijn. Of ken ik de verhalen van de foto’s en van wat mijn ouders hebben verteld?

Hetzelfde geldt voor de herinneringen aan mijn opa. Vandaag alweer 25 jaar geleden overleed hij. Ik was zeven jaar, maar weet me nog zoveel te herinneren. En dan met name de week van zijn dood.

Opa kreeg een hartinfarct en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hij knapte wonderbaarlijk op en al snel werd er gesproken over naar huis gaan. Ik zou met mijn ouders op vrijdagmiddag langs gaan, maar omdat ik elke keer volhield dat opa dood zou gaan, namen ze me toch al eerder mee naar het ziekenhuis. Die woensdagavond was de laatste keer dat ik opa levend zag. Op vrijdagmorgen zakte hij in elkaar en overleed.   Lees verder…

Kippenvel

De zenuwen gieren door mijn keel. Zometeen gaan we opstijgen. 11 uur in handen van de piloot… Maar binnen een minuut is de stemming omgeslagen. Weg angst. Welkom kippenvel op mijn armen.

Ferry krijgt een whatsapp, van een collega. Slecht nieuws. Zonder te weten dat wij net op het punt staan om op te stijgen. Zonder te weten dat het gaat om twee mensen met wie ik ooit een dierbare band had. Aan wie ik zoveel steun heb gehad, nu een jaar geleden. Een onverwachte mokerslag. Van binnen voel ik de pijn die zij, de nabestaande, moet voelen. Al weet ik niet hoe het echt voelt…   Lees verder…

Rust zacht, Friso

Was het verrassend toen maandag het nieuws kwam dat prins Friso was overleden? Niet helemaal natuurlijk. Maar waar veel mensen diep in rouw waren, was ik eigenlijk plaatsvervangend opgelucht voor Mabel.

Ik heb lang getwijfeld over deze blogpost. Ik blog doorgaans over privé-zaken, zelden over dingen die in de media staan. Ik ben niet iemand die ergens luidkeels haar mening over verkondigt. Ik wil mensen niet op hun tenen trappen of het risico nemen dat ik allicht iets heel doms zeg. Maar in dit geval besluit ik – om na twee dagen nadenken, alle tweets te volgen en het nieuws te lezen – toch een blog te wijten aan wijlen Friso.   Lees verder…

Sta je er wel eens bij stil…

Sta jij er wel eens bij stil wat er gebeurt als je dood bent? Voor wat voor keuzes jouw geliefden komen te staan?

Ferry’s oma – alweer drie jaar overleden – had alles geregeld. Ze wilde haar nabestaanden niet belasten met keuzes. En feitelijk heeft ze een punt: hoe kan ik van mijn ouders en partner verwachten dat ze ‘even’ bedenken wat voor muziek ik wil als ik dood ben, of wat voor kist? Of: hoe gaan ze mijn bedrijf afronden?

Over dat laatste had ik laatst een gesprek met mijn vader. Stel dat ik nu onder een bus loop – afkloppen! – dan wachten er klanten op foto’s, rekeningen gaan door en er zullen zelfs mensen op hun bruiloft staan te wachten. Als er niets gedaan wordt… En dus heb ik mijn zakelijk ingestelde vader – hoe lief Ferry ook is, ik denk dat dit abracadabra is voor hem, en denk dat mijn vader ook graag wat nuttigs doet als afleiding mocht ik wegvallen – onlangs het wachtwoord van mijn computer gegeven, met daarop een beveiligd bestandje met alle informatie die hij nodig heeft mocht ik doodgaan. Ik heb hem laten zien hoe ik mijn administratie doe en hoe ik werk. “Nu moeten we alleen niet tegelijk dood gaan”, grapte ik er achteraan.   Lees verder…