Wat als je op je eigen begrafenis zou worden uitgenodigd?
Daar zit je dan in de trein, reizigers kijken je verbaasd aan. Tranen in je ogen (of onder). Een snotterneus en geen zakdoekjes bij de hand… Maar ja, wie huilt/snikt er dan ook in de trein?
Ik dus. Het is geen geheim dat ik snel huil. Uit verdriet, uit frustratie uit kwaadheid. Of omdat ik een boek lees dat me raakt, of een film kijk. Ik had dus verstandiger moeten zijn toen er vanmorgen een filmpje met de naam What if you were invited on your own funeral voorbij kwam. Ik had niet moeten kijken, dat had ik vanavond thuis moeten doen. Maar ik deed het wel…
Een filmpje vol huilende mensen, in een aula, met een doodskist. Incl. speeches van ‘nabestaanden’ en een dramatisch muziekje. Een in mijn ogen geweldig goede campagne van onze zuiderburen tegen hardrijders. Daarbij hield ik het dus niet droog. Lees verder…