Bewustwording

Sparen, wat is dat? De afgelopen jaren kwam het woord niet echt in ons woordenboek voor. Simpelweg omdat het niet nodig was. Als er wat kapot is, konden we het gewoon betalen, want maandelijks hadden we een ruime speling. Immers de huur van de woning was 1/10 van het geld dat er binnen kwam.

En het was verdomd makkelijk en luxe: etentje hier, etentje daar. Dagje sauna met dure saunabehandelingen draaiden we onze hand niet voor om. Een nieuwe lens a € 500,-, Laura hoefde er niet voor te sparen. Vrienden en familie gaven we absurd dure cadeaus en de helft van de boodschappen (we kochten altijd teveel!) verdween in de vuilnisbak. Vakantie hadden we bijna het hele jaar door, althans zo leek het voor de mensen om ons heen. Erg bewust was ik me niet van ons overdadige leven. Ja, ik wist verdomd goed hoe gezegend we waren, maar had geen idee hoeveel nu waar heen ging…   Lees verder…

Kluns maakt een filmpje

“Hoe kan ik nu mijn blogvolgers meer dan een halve week laten wachten?”, bedacht ik me vanmiddag. Niet! En omdat ik op tijd was begonnen (voordeel van Ferry’s vroege dienst) mocht ik ook op tijd van mezelf naar huis, zodat ik voor schemering thuis zou zijn en kon filmen.

Maar helaas, de schemering zette al in. Ik wilde dus als een gek de camera zoeken, het bed opmaken, evt. rotzooi aan de kant, gordijnen open doen etc. Maar ik kreeg ruzie met de gordijnen, de accu’s waren leeg (pas bij de laatste was het raak), alles stond in de weg en ik kreeg de schuifpui niet open. Maar goed, lampen aan en ik kon wel filmen.   Lees verder…

Het huis door de ogen van een trotse bewoonster

Ik denk niet dat veel mensen het voor elkaar krijgen: op zaterdag verhuizen en op maandagavond letterlijk alles aan de kant hebben. Geen ingepakte doos meer te vinden, geen rondslingerend gereedschap meer, geen vieze vloer meer. Nee, een leefbaar, gezellig huis met twee mensen – inclusief wallen en rugpijn – onderuitgezakt op de bank met een bak chips.

Dat is hoe we er nu bijzitten inderdaad. Het ging niet zonder slag of stoot – de wc boven ging lekken, de wifi veroorzaakte problemen, we hadden een heel eigenwijze plank waar we een paar uur mee bezig waren – maar we leven en het huis is aan kant.

De afgelopen weken stond de gang telkens vol met verhuisdozen, leeg al dan niet vol, vuilniszakken, klusschoenen, en wat we dan ook maar kwijt wilden. Nu kom je binnen in een statige gang, die gekenmerkt wordt door de trap als blikvanger en de sjieke deuren. Loop je de woonkamer in dan komt de warmte van de behandelde vloer je tegemoet.   Lees verder…

En daar zit je dan…

… in je nieuwe huis. Met uitzicht op de tuin die voorzien is van een laag sneeuw. Boven hoor je geboor, het geluid dat de afgelopen weken normaal werd. In de bijkeuken draait de wasmachine en ook de vaatwasmachine is ‘ontmaagd’. Het huis is niet langer een klusparadijs, het huis is bewoond.

En wat zag ik op tegen de dag van gisteren. Het verhuizen van de spullen. Alles van vier hoog naar beneden (gelukkig met lift!) en dan de vrachtwagen in. Om naar het nieuwe adres te rijden en het daar weer uit te laden. Maar wat viel het mee… ‘s Ochtends vroeg de caddy van mijn vader volgepropt met los spul en dat naar het nieuwe adres gebracht. Terug naar het oude adres, nog een keer volgeladen. En toen was ook de grote vrachtwagen er al. Alle meubels pasten er met gemak in, dus we konden over. Dankzij de vide was ook alles dat naar de eerste verdieping moest zo gepiept. En de drie sterke mannen die mij vergezelden stapelden snel de wasmachine en droger op elkaar. Zo, klaar!   Lees verder…

Dag Cinemadreef

Woensdag 27 juni 2001. Ik zet de eerste stap over de drempel aan de Cinemadreef. Ferry en ik zijn welgeteld twee dagen samen, en hij gaat voor me koken. Wat hij me voorzette? Bloemkool met gebakken aardappels. Ik at met lange tanden. Ik had gezegd dat ik aardappels en bloemkool lustte, maar was vergeten te zeggen dat ik het alleen geprakt met gekookte aardappels lustte… Maar ik at en ik genoot. Niet van het eten, maar van Ferry’s gezelschap en van de woning.

Stiekem had ik al verwend kreng wel meer van de woning verwacht. Hij had het over een appartement, en de enige appartementen die ik kende, waren geen gewone flatjes, meer penthouses. Niks mis met de flat, alleen een verkeerd beeld bij mij wat betreft appartementen. Appartement of flat, geef het beestje een naam: ik voelde me er direct thuis. Niet mijn eigen meubels, maar geluk had Ferry geen typische manneninrichting. En: een paar jaar later zouden we het toch allemaal veranderen, naar later bleek.   Lees verder…