Verhuizen, hoe doe je dat?

Juni 2002. Ferry en ik zijn een krap jaar samen als ik mijn koffers pak aan de Kruin in Huizen. Veel gaat er niet in; mijn kleding, een stereotoren en mijn fiets. Hoewel die laatste niet in de koffer past. Een volksverhuizing was het dus zeker niet. Maar het was wel de eerste verhuizing van mijn leven.

Vanaf mijn geboorte woonde in aan de Kruin. Ik kende geen ander huis. Ik kende het fenomeen verhuizen niet en wist niet wat er mee samenhing. Op mijn 21e verhuisde ik, denken te weten wat een verhuizing in hield. Maar dat blijkt nu: ik weet het allerminst. Opeens moet er een huisraad mee, nog meer kleding, twee fietsen en zelfs een hoop herinneringen. En geloof me, dat laatste kan zwaar op je schouders drukken…   Lees verder…

En dan komt het moment…

… dat je beiden zo moe bent dat samen klussen niet meer gezellig is. Dat je ‘ruzie’ hebt om niets. Dat je besluit naar de Japanner te gaan om het wel gezellig te hebben, maar dat je zelfs dat niet meer op kunt brengen. Ja, ik geef toe, ik zit er doorheen. En Ferry ook.

Vanaf 11 december is het rennen, vliegen, hollen. Beuken en doorgaan, verstand op 0. Sociale contacten staan op een laag pitje en de weekenden zijn niet voor de rust. Er gaat geen dag voorbij of Ferry is in het huis. Ik reis heen en weer tussen het oude huis, mijn werk en het nieuwe huis. Eten schiet er vaak bij in, ons vitaminegehalte is zwaar beneden peil.   Lees verder…

Verf nooit, ik herhaal, verf nooit je voegen

Met alle groten klussen achter de rug, was de tijd van afronding aangebroken. Dit weekend zouden we schoonmaken, uitpakken, schoonmaken, uitpakken en… even alle voegen in de badkamer en de wc witten.

Hoewel we dachten dat de vorige bewoners hun huis best goed hadden onderhouden, bleek dat op sanitair gebied toch iets minder. Eerder haalde ik al drap vol haren (zit je net wat te eten?) uit het badputje. En ook de voegen waren niet meer helemaal wit. Gelukkig hadden we goede ervaring met voegenwitsel van HG in de huidige badkamer en dus besloten we daarmee de wc en de badkamer even aan te pakken. Met de nadruk op ‘even’.   Lees verder…

De laatste loodjes

Volgende week om deze tijd duiken we voor het laatst op deze plek in ons bed. En nee, we zijn er niet rouwig om. We zijn nu wel klaar aan de Cinemadreef. We zijn de flat zat en kijken uit naar wonen in het huis dat al mooi was toen we het kochten, maar dat nu nog veel mooier is…

Vijf weken terug kregen we de sleutel. Ik maakte een filmpje van het lege huis. Iedereen was lyrisch. Regelmatig vraag ik me af wat men er nu dan wel niet van moet vinden. Want wat is er veel (moois) gebeurd de afgelopen vijf weken!   Lees verder…

De man met de hamer

Precies 25 dagen geleden werden we grootgrondbezitters. 25 dagen waarvan Ferry er 24 in het huis aan het klussen was. 25 dagen met onregelmatige maaltijden en waarin we het uiterste van onszelf vroegen. En eens komt dan die man met de hamer. En dat eens, dat was zondagavond…

Zittend op mijn werk vraag ik me dagelijks af “Wat doe ik hier?”. Niet dat ik mijn werk niet leuk vind, integendeel. Maar op dit moment voel ik me thuis nuttiger dan in Amsterdam, op kantoor. Ferry beult zichzelf elke dag af, vergeet de maaltijden en verzet zoveel werk dat ik er af en toe verwonderd naar sta te kijken. In het weekend probeer ik dat toch wel voor 10% te evenaren. Ik wil ook mijn steentje bijdragen en beul mezelf ook af.

Oké, ik snijd geen tegels met een slijptol en kan niet zo precies plakken als hij, maar er is genoeg te doen. Radiatoren in de grondverf zetten, schoonmaken, meubels in elkaar zetten, koffie zetten voor Ferry en de oven testen met vers afgebakken broodjes, de woonkamer voorzien van een witte laag. Ja, dit was hoe het weekend er uit zag.   Lees verder…