Wijn

Wijn-wannabe

Zo hard als ik tegenwoordig ‘ja’ zeg tegen chocolade, zo hard zeg ik ‘nee’ tegen wijn. Of moet ik zeggen, zei?

Toen ik Ferry leerde kennen, lustte ik weinig, heel weinig. Nog minder dan nu. Dramatisch! En nog steeds kan het gebeuren dat we aan één tafel allebei iets anders eten. Bijvoorbeeld als ik lasagne voor hem maak, iets dat ik zelf verafschuw. En dan niet alleen omdat er tomaat in zit…

Drinken doen we ook vaak niet samen: Ferry houdt van wijn en bier. Ik niet. Geef mij maar (oude favoriet) een wodka cassis of (nieuwe favoriet) een mojito. Aangezien de laatste momenteel favoriet is en de eerste er eigenlijk niet aan kan tippen, zit ik vaak met een Spa’tje in mijn hand. Praktisch, want dan kan ik de BOB zijn. Maar gezellig is het niet, ergens op proosten met één wijn en een Spa blauw. Maar ja, om daarom nu wijn te drinken…?

Hoe niet-lekker ik wijn ook vind, ik vind het wel heel jammer. En dus heb ik besloten maar wijn te leren drinken. Ik deed een eerste test in Zuid-Afrika, waar we wijn gingen drinken bij Wijnhuis Spier. Ik dronk daar zowaar de eerste wijn van mijn leven die ik niet direct wilde uitspugen. Zal duurdere wijn (deze was slechts € 18,- per fles) dan toch echt beter smaken?   Lees verder…

Test Kitchen: een bijzondere laatste maal

We hadden ons reis amper geboekt of ik zag op Instagram allemaal Zuid-Afrika foto’s van Bart Ettekoven (ken je hem nog?) langskomen. Inclusief eten dat er bijna uitzag als kunst.

De restauranttips waren zo gevraagd, ik kreeg een mail met zijn favorieten. The Test Kitchen mocht volgens hem niet ontbreken, “Maar reserveer wel op tijd, ze zijn erg populair”. Collega’s verklaarden me voor gek dat ik al in mei een restaurant ging reserveren voor september. Maar damn, wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!

  Lees verder…

Het meisje dat niets lust vs. keukenprinses

Het meisje dat niets lust, een naam die altijd aan me zal blijven kleven. Ook al lust ik nu wel degelijk meer dan in 2008, toen ik hier een blog over schreef.

Hoe ik ‘Het meisje dat niets lust’ werd? Zonder met een vinger naar iemand te wijzen: mijn ouders aten ook weinig. Aardappels, groenten, vlees aten we thuis. Pasta’s en pizza’s kenden we niet. Ik ben best eenzijdig opgegroeid (qua eten dan) en als je dan ook nog eens het type ‘Wat de boer niet kent dat eet hij niet’ bent. Tja…

Mijn ouders eten inmiddels meer, gaan naar Vietnam op vakantie en volgen daar kookworkshops. Ook bij mij is het beter dan het was. Niet altijd eerst een restaurant bellen of hun menu op de website bekijken om er zeker van te zijn dat ik wat lust. Waar ik vroeger voorgerechten skipte omdat ik niets lustte, nu maak je me mega-blij met carpaccio of vitello tonato. Maar toegegeven… aan veel smaken kan ik nog steeds niet enorm wennen!

Toch zul je me met veel plezier in de keuken zien staan. Niet zozeer voor mezelf (hoewel… een lekkere kalfsentrecote of lamsrack gaat er best in), maar wel voor Ferry. Stiekem vind ik het enorm sneu dat hij door mij altijd met aardappels, groente en vlees zit opgescheept. En dus pak ik graag een kookboek uit de kast om me eens flink uit te leven. Klein fingerfood, een originele shake, zalige tonijn, kalfsentrecote met tonijnsaus. Ik draai er – ondanks de druk dat Ferry negen jaar kok is geweest en het altijd beter kan – mijn hand niet meer veer om.   Lees verder…

62 broodjes hotdog in 10 minuten

62 broodjes hotdog, 4 kilo gefrituurde asperges, 47 kaastosti’s, 118 jalapeño pepers, 45 broodjes varkensvlees, 3,6 kilo wienerschnitzel, 46 dozijn oesters…

Ik dacht dat ik veel at voor ik begon met lijnen. Ja, ik ging denk ik zo over de 2.200 calorieën per dag heen. Maar toen ik bovenstaande records (allemaal in 10 minuten gerealiseerd) van de week in de krant las, bleek dat ik best mee viel.

Oké, toegegeven: je hoeft niet per se drie (of vier of vijf of zes) chocoladekoekjes bij de thee een glas limonade te nemen. Een halve bak champagne-aardeienijs van de Deen (aanrader!) is natuurlijk geen eerste levensbehoefte. Je kunt ook een handje chips nemen i.p.v. een zak chips, maar zo verstandig ben ik vaak niet.   Lees verder…

Mijn grootste vijand

Mijn grootste vijand in de strijd tegen de kilo’s? Mijn ‘Het meisje dat niets lust’-status. Dat bleek maar weer tijdens een willekeurig Whatsapp gesprek van de week.

“Lau, als je het fijn vindt, wil ik je wel coachen bij het afvallen”. Een lief voorstel van Marij, maar ik weet wat voor drama dat wordt met mijn eetgedrag. Dat is ook de reden dat ik nooit naar een diëtiste zal stappen.

Ik probeer Marij uit te leggen waarom. Als ze me vraagt: “Lust je het niet of kun je er niet tegen?” ga ik – onterecht, want Marij bedoelde het goed – in de aanval.   Lees verder…