Of we elkaar al de hersenen hebben ingeslagen?

Nee. Af een toe een kleine irritatie. Dat ik de andere kant op wil kijken om iets wat ze zegt of doet. Maar dat schaamtegevoel kennen alle dochters toch? En heeft mijn moeder ongetwijfeld ook bij mij…

Wat we dan hebben gedaan in plaats van elkaar de hersenen in te slaan? We hebben geshopt in Agios Nikolaos. Twee paar nieuwe schoenen voor Lautje. En cadeautjes voor Ferry, die mochten niet ontbreken. We hebben een middag liggen zonnen op Vai Beach. En toen was ik knalrood en smeerde mijn moeder me bijna net zo zorgzaam in als de keer dat ik een zonnesteek opliep na mijn eerste dagje strand met Ferry. We dronken wijn & mojito’s.

Ik kwam over mijn angst voor haarspeldbochten en smalle straatjes heen. Zelfs in het donker trotseer ik ze zonder blikken en blozen. En met dank aan Ferry ben ik gedrevenen in de hellingproef dan de Grieken zelf. We ondergingen beiden een bodyscrub, op kosten van mijn moeder. Een massage volgt morgen, als mijn tomatenhuidje dat dan trekt.   Lees verder…

Gedurfd?

“Maar je vakantie is vakantie, dan hoef je je mail niet te checken”. Ik grinnik en zeg: “Ik ben met mijn moeder weg, ik kan af en toe wel wat afleiding gebruiken denk ik.”

Hoewel het natuurlijk een geintje is – en kennelijk een leuke, want mijn manager schoot in de lach – zit er wel een kern van waarheid in. Zoals in elk grapje. Zes dagen met mijn moeder, wanneer was dat voor het laatst? Eind 2011 gingen we samen twee nachten weg en in 2007 gingen we met het hele gezin naar Egypte. Met elk een eigen hotelkamer en niet non-stop op elkaar aangewezen. Dat wordt nu wel even anders…

Mijn moeder is niet de moeilijkste, zeker niet. Ze doet makkelijk water bij de wijn en maakt het graag een ander naar de zin. Dus als ik zeg: “Kom op mam, we stappen in de auto en gaan naar X”, dan zal ze geen nee zeggen. Ik heb het vast uitgezocht en het is vast leuk. En al zal zij het niet leuk vinden, de vraag is of ze dat zal zeggen. Ik vind het kennelijk leuk en als ik er gelukkig van word, wordt mijn moeder dat ook.

  Lees verder…

Favourite Family Friday

Ik had ooit een idee voor een nieuwe rubriek Favourite Friday. Welgeteld drie weken hield ik het vol, toen werd het druk en vergat ik de nieuwe rubriek (zoals ik er wel meer vergat). Tijd om het weer op te pakken. Dit keer met mijn favoriete familie-blogposts uit het verleden.

Voor mijn nieuwe volgers nog even het idee achter Favourite Friday:

Hoewel ik niet een van de eerste bloggers was, heb ik inmiddels toch wel een aardige bloggeschiedenis. De eerste blogpost op dit domein dateert van juli 2008. Hoewel lang niet al mijn blogposts mijn tussentijdse opruimwoede hebben overleefd, staan er hier al gauw zo’n 500 items. Mag je van jezelf zeggen dat daar best wat mooie pareltjes tussen zitten? Daar kwam ik onlangs namelijk achter toen ik niet kon slapen en van de ene post naar de andere switchte. En toen bedacht ik me dat het stiekem best zonde is dat deze amper meer worden gelezen. Zeker nu ik een lading nieuwe lezers heb. En dus besloot ik een nieuwe rubriek in het leven te roepen: Favourite Friday. Regelmatig op vrijdag vijf (of 10 als ik echt niet kan kiezen) van mijn favorieten blogs gekoppeld aan een thema.

1. Tante Truus
Tante Truus is niet echt een tante, ze is niet eens echt familie. Maar omdat ze de beste vriendin van mijn oma was, tot aan mijn oma’s dood, behoort ze voor mij wel tot familie. Maar Tante Truus had ik – door oma’s overlijden, door familieruzies en meer – al 6,5 jaar niet meer gezien toen ik hoorde dat ze in een verpleegtehuis lag. Tijd om tante Truus te verrassen en wat was het leuk! Ik schreef er een uitgebreide blogpost over.
Lees de blogpost over deze ontmoeting >>   Lees verder…

Echte herinneringen of…?

Bij jeugdherinneringen vraag ik me soms af of het echt herinneringen zijn. Of ken ik de verhalen van de foto’s en van wat mijn ouders hebben verteld?

Hetzelfde geldt voor de herinneringen aan mijn opa. Vandaag alweer 25 jaar geleden overleed hij. Ik was zeven jaar, maar weet me nog zoveel te herinneren. En dan met name de week van zijn dood.

Opa kreeg een hartinfarct en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hij knapte wonderbaarlijk op en al snel werd er gesproken over naar huis gaan. Ik zou met mijn ouders op vrijdagmiddag langs gaan, maar omdat ik elke keer volhield dat opa dood zou gaan, namen ze me toch al eerder mee naar het ziekenhuis. Die woensdagavond was de laatste keer dat ik opa levend zag. Op vrijdagmorgen zakte hij in elkaar en overleed.   Lees verder…

Geboekt!

Change of plans: geheel tegen verwachting in ga ik in 2014 toch naar het buitenland op vakantie. Naar de zon. Naar Griekenland, waar ik nooit eerder ven geweest. Met mijn moeder, met wie ik al jaren niet meer op vakantie ben geweest.

De laatste keer dat ik met mijn ouders op vakantie ging – los van hun 35-jarige jubileum toen we met aanhang naar Egypte gingen – was ik 16 jaar. Een zonvakantie in Spanje, zoals elk jaar. Zodat mijn vader twee weken kon bijkomen van vijftig weken hard werken.

De laatste vakantie kan ik me nog goed herinneren. In Torremolinos. Waar ik bevriend raakte met Desiree uit Zaandam en een crush had op John. Van wie ik natuurlijk dacht dat ‘ie echt alleen oog had voor mij, maar stiekem meer zijn tong bij meer vrouwen naar binnen stak. Het jaar daarna ging ik op vakantie met een vriendin, naar Salou. Wat waren mijn ouders blij dat ik vriendje M. anderhalve maand daarvoor in de kroeg opdook (later waren ze er minder blij mee, verdriet bij je dochter door een jongen is k*t).

Nooit meer ging ik echt met mijn moeder weg. Wel een keer met mijn ouders en Ferry voor een lang weekend wellness. Of met alleen mijn moeder een dagje sauna, of winkelen. Quality time waarvan ik weet dat ik mijn moeder er erg blij mee ben, want doorgaans is het bij mij papa voor, papa na. Totdat dat moeder-dochter weekend eind 2011, inclusief fotoshoot bij collega-fotograaf Hanneke (en ja, daar is de foto boven deze blogpost van). We wilden dat elk jaar doen, maar van dat voornemen kwam weinig.   Lees verder…