Wat ik wel wilde zien van OS2012

Luchthaven van New York, september 2007. Het moment van boarden nadert, ik heb de eerste slaappillen al ingenomen. Lang leve vliegangst. “Ik hoor bekende stemmen, ik ken die jongens”, zeg ik versuft tegen Ferry.

Soms herken je een stem zonder datje het direct kunt koppelen, daar is meer voor nodig. Jasjes van de KNWU (Koninklijke Nederlandsche Wielren Unie) bijvoorbeeld. “Ken je dan wielrenners?”, vraagt Ferry. Nee. Maar wel fietscrossers.

Vanaf mijn 4e tot mijn 18e was ik drie tot vier keer per week op de crossbaan te vinden. Niet dat ik goed was. Of snel. Ik was vooral bang na een paar flinke valpartijen. Maar dat weerhield me er niet van te blijven fietsen. Al was het alleen maar omdat mijn sponsoren mazzel hadden dat ik niet snel reed: hun logo was in elk geval leesbaar. Tegen mijn 18e stopte ik. Ik mocht niet uit als ik de volgende dag een wedstrijd had, ik had een vriendje die wel met me uit wilde én bovenal zou ik mezelf echt belachelijk hebben gemaakt in het slagveld van de 18plussers.   Lees verder…

Bring back the memories

Als klein meisje zag ik mijn oma vaak. Sinds de dood van opa (1986) kwam ze elke woensdag eten. En op zaterdag ging mijn moeder er vaak heen, met mij in haar kielzog. Mama om haar was op te halen en ik om solitaire te spelen en de Tina te lezen.

Hoe ouder ik word – ja, nog even en ik ben een dertiger – hoe meer jeugdherinneringen er terug lijken te komen. Laatst las ik een tweet van iemand die zich verbaasde dat er om 8.00 uur ‘s morgens als mensen bij de viskraam stonden. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik terug aan de vele vroege zondagmorgens dat we langs de fietscrossbaan stonden en de keren dat Johan K. (de vader van een mede-sporter) verse paling had meegenomen. Het tijdstip? Achterlijk vroeg.   Lees verder…

‘Misvormde’ Laura

Je schrok hè? Ik wist het wel! Die foto is ook inderdaad even schrikken, maar ik ben het toch echt. Na een flinke valpartij. Die foto moest en zou ik hebben, mijn moeder moest hem maken. “Leuk voor later”, zei ik nog. En nu komt hij van pas. Als zondagsverzetje voor mijn bloglezers, bij gebrek aan inspiratie.

Als klein meisje van 4 werd ik door mijn broer aangestoken met het BMX-virus. Een sport die er soms hard aan toe gaat en waarbij ik mensen flink onderuit heb zien gaan. Met talloze verwondingen als gevolg. En dan heb ik het niet alleen over schaafwonden en botbreuken, maar ook over interne bloedingen (ja, een baan van asfalt komt hard aan). Gelukkig bleef bij mij de schade altijd beperkt. Dat krijg je als je langzaam rijdt. Tot die ene training…

Even uit mijn hoofd was het begin juni 1993. Voor de mensen die snel kunnen rekenen, juist, ik was toen 12. Op een normale dinsdagavond besloten we de warming up niet op de crossbaan te houden, maar bij de asfaltweggetjes even verderop. En dan hoef je natuurlijk geen helm op. En omdat het warm is, doe je ook je beschermende shirt nog niet aan. Die paar sprintjes. Tja…   Lees verder…

Mijn ergste vakantie ooit

Ik ben een luxe vakantieganger. Kamperen zul je mij niet snel zien doen. Stom eigenlijk, want an sich vind ik kamperen best nog wel zijn charme hebben. Alleen die ene slechte ervaring hé? Ik neem je mee naar 1993.

Mensen die al wat langer meelezen, kennen mijn BMX-verleden. Ja, dit lieve, totaal niet stoer meisje heeft 14 jaar lang aan fietscross gedaan. Of eigenlijk probeerde ik te fietscrossen. Erg succesvol was ik namelijk niet. Ik eindigde meestal als laatste. Met als excuus dat dan in elk geval de reclame op mijn shirt gelezen kon worden en dat de clubsponsoren daar blij mee zouden zijn.

Ondanks mijn favoriete bezigheid om de hekkensluiter te worden, mocht ik wel mee doen aan het wereldkampioenschap fietscross in 1993, gehouden in ons eigen koude kikkerlandje. Hoe ik me toch kwalificeerde? Van elke leeftijdsgroep mochten de beste 12 van Nederland mee doen en laten er nu maar net 11 meisjes in mijn groep zitten. Automatisch gekwalificeerd. En dan wil je dat toch een keer meemaken! (al mocht ik eerder al een keer, in Spanje, maar dan moest ik met kennissen mee en mijn vakantie met mijn ouders opzeggen, dat was een no go vond ik)

Maar goed, zo gingen we dus met het gezin twee weken bivakkeren kamperen in Schijndel. Campings in de omgeving zaten allemaal vol en dus kregen we een plek toegewezen op het weiland aan de overkant van het fietscrossterrein. Stuk dichterbij en praktischer ook. Totdat bleek dat het twee weken non-stop ging regenen.   Lees verder…

Regenachtige dagen & modder

Gisteren en vandaag werd ik door een mede-Twitteraar geconfronteerd met mijn BMX-verleden: zijn zoontje van negen had een verjaardagspartijtje op de fietscrossbaan van Schagen. Daar waar ik een van mijn beste wedstrijden reed. Na afloop kon ik via Twitter de foto’s en filmpjes bekijken. En ik zag mezelf weer als vierjarig meisje omhoog geduwd worden door Michiel Wientjes, over de hoge heuvels.

Vandaag moest ik weer aan fietscross denken; al rijdend naar Nederhorst den Berg – om Kirsten thuis te brengen – door de regen. En niet zo’n klein beetje regen ook!   Lees verder…