Broertjes onder elkaar

Eigenlijk is het best gemeen: je groeit acht weken op bij je moeder, met zeven broertjes en zusjes. En dan word je opeens door wildvreemden meegenomen in een handdoek in een ding dat auto heet en waar je misselijk van wordt. Tja, dat is het leven van een puppy.

Heel eerlijk: die wildvreemden zijn niet meer wildvreemd, en als één van de twee uit het werk komt, sta ik druk kwispelend bij de deur te wachten. Zo leuk vind ik het dat ze thuis zijn. De broertjes en zusjes lijken heel ver weg. Behalve gisteren. Toen mocht ik wandelen met mijn kleine broertje Tommy. Ik zeg klein, omdat hij 21 kilo is, waar ik al de 30 gepasseerd ben. Ik dacht dus dat ik hoog boven hem uit zo torenen, maar viel dat even tegen. Tommy is gewoon smaller gebouwd en heeft lichtere botten. Overigens ook een lichtere vacht en nog puppy-haren, die ik al kwijt ben.   Lees verder…

Boaz

8 dingen die je nog niet over mij wist

Of misschien al wel. Maar ik heb hier zo lang al niets verteld – wist je dat ik inmiddels ruim een half jaar ben – dat ik het gewoon leuk vind. Dus leer nog een stukje Boaz kennen door deze leuke weetjes.

1. Ik ben geslaagd voor puppycursus
Volgens mij zijn mijn baasjes er maar al te blij mee: we zijn klaar met puppycursus. Ze hadden zich er enorm op verheugd, maar het viel een beetje tegen. Mijn lerares was elke keer te laat en dan had ik al 20 graspollen losgetrokken en was ik hyper van het wachten. Maar goed, de opdrachten deed ik wel altijd perfect. Omdat mijn baasjes de cursus elke keer een stap voor waren.

2. Ik ben net als mijn baasje een ambtenaar
Mijn grootste hobby? Lui doen & slapen. Dat heb ik van het baasje geleerd. Volgens het baasje heb ik mijn gesnurk echter van het bazinnetje. Ik schijn ook te piepen in mijn slaap, geen idee van wie ik dat heb. Maar als ik het doe, zeggen er altijd twee mensen heel vertederd “Aahhhhhhh”.

3. Ik ben een echt fotomodel
Voor wie deze blog niet standaard leest: we hebben een family-fotoshoot gedaan en ik was de hoofdrolspeler. Ik mocht rennen in de zandduinen en kreeg blokjes kaas en brokjes. Misschien wel de leukste dag van mijn leven. Oh nee, dat was de dag dat ik werd opgehaald, nu al weer bijna 4,5 maand geleden.   Lees verder…

Boaz

Hoe ik het bazinnetje tot waanzin drijf

Ik ben een mannetje. En mannetjes zijn de baas. Af en toe. En daarmee maak ik het bazinnetje soms echt radeloos.

Dominantie. Ik hoor het woord regelmatig vallen thuis. Zeg guys, hebben jullie niet opgelet tijdens de puppycursus en het lezen van de diverse boeken? Dominantie bestaat niet, dat is achterhaald. Ik wil alleen af en toe de baas spelen. “Of het nu dominantie is of niet, we moeten dealen met zijn gedrag. We moeten hem opvoeden. De ene hond is angstig, de ander wil juist teveel zijn eigen stempel drukken”, hoor ik Laura zeggen. Ik ben duidelijk niet de eerste.

Laat ik even een situatie schetsen, zodat je snapt waarom ze soms zo radeloos van me wordt. Vrijdagmiddag uitlaattijd. We lopen via het bos – jeuh, ik mag weer los – richting de grasstrook en dan naar huis. Op het gras vind ik een heel dikke boomstronk. Waar ik niet mee kan lopen, maar wel op kan kauwen. En aangezien het schijnt dat die splinters niet goed zijn, leidt het bazinnetje me af. Ik krijg een snoepje als ik hem loslaat en tegelijkertijd lopen we verder. Dat werkt, want voor snoepjes doe ik alles.   Lees verder…

Boaz

Hond vs kind

Ik waag mij aan een gevoelig onderwerp, daar ben ik me van bewust. Kinderen met honden vergelijken, hoe durf ik? Notabene zonder dat ik zelf moeder ben.

Maar echt, ik denk dat het krijgen van een hond en een kind echt meer overeenkomsten heeft dan moeders zonder honden zich kunnen voorstellen. Dit gevoel werd nog eens versterkt toen ik na de eerste week dat Boaz bij ons was een onwijs lief berichtje kreeg op Facebook van iemand die een hond én een kind heeft. En vond dat dat inderdaad overeenkwam:

Ik wil even zeggen: complimenten over hoe serieus jullie het aanpakken met het pupje. Zoveel mensen hebben niet door hoe pittig het begin is en dan kan het zo tegenvallen (ja, het is vergelijkbaar met een baby, alleen gaat het met honden veel sneller). Vind ik gewoon fijn om te zien dat jullie het zo serieus nemen.

Klopt. Een hond is sneller zindelijk en slaapt de nachten sneller door. Psychisch wordt hij echter nooit ouder dan vier en een kind wel. Het was een eye-opener zoals ze dat voorhield tijdens het gesprek dat volgde. Ik snap echter dat er moeders (zonder, en misschien ook wel met hond) zijn die bovenstaande betwisten, maar laat ik dan even op een rij zetten hoe ons leven is sinds we een hond hebben.   Lees verder…

Verwaarloosd in een hokje

Boaz is the bomb. Elke dag weer hoor ik mijn baasjes vol lof over zijn – als je het mij vraagt nogal lompe – acties opscheppen.

Want ja, meneer kan al zitten. En af. Hij weet wat zijn plaats is. Hij groeit naar behoren. Hij piept zo lief in zijn slaap. Hij is praktisch zindelijk. Hij kan snoepjes (soms) laten liggen tot Laura ‘pak maar’ zegt… Maar wat niemand zich beseft, is dat ik door Boaz een heel ander leven heb en dat dat enorm stom is. Op 19 december leverde ik mijn vrijheid namelijk in. Voorgoed? In elk geval voorlopig.

Ik hoef geen medelijden hoor. Want heel eerlijk: natuurlijk liep ik altijd graag vrij rond, maar nu…? Ik ben de laatste die een 14 kilo wegend kolos met grote poten op me wil hebben. En dus snappen mijn baasjes dat, ook al wil Boaz niet meer dan spelen, het niet handig is om ons samen op het speelkleed te zetten.   Lees verder…