Zo leuk kan reizen met de trein zijn

“Morgen ga je naar Gaasperplas”, zegt zijn moeder. “Mam, dat is vies”, zegt het blonde jochie tegenover me. Ik snap zijn verwarring, zijn moeder ook. Maar hoe leg je zo’n jongetje uit dat je meerdere vormen van plassen hebt, dat het een grote sloot is?

Zijn moeder ziet dat ik er om lach. “Ja, hoe leg je dat nu uit?”, herhaalt ze wat ik denk. “Net zoals een regenplas, met heel veel water, maar dan groter,” schiet ik haar te hulp. Het onderwerp ‘plas’ is hij snel vergeten. Hij heeft iemand anders dan zijn moeder gevonden om over te praten.

Hij wil weten waar ik naar toe ga, “Station Almere-Buiten”. “En je broer dan?”, vraagt hij. Ja, die woont niet in Almere. “Ik wil je broer wel zijn hoor, dat kan ik wel. Mama is mijn zusje.” Hij kletst vrolijk verder. “Is hij wel eens stil?”, vraag ik zijn moeder. Nooit dus. Ik krijg een beetje medelijden. Het jochie is ADHD in zowel praten als bewegen en ik moet er erg om lachen, maar 24/7 om je heen? Mennnnn… Respect!   Lees verder…

Fout feestje?

“Ik heb zondag een fout feestje”, zegt treinmaatje Wendy als we na een wederom gehaaste overstap in de trein neerploffen. “Hoezo een fout feestje?” Fout feestje blijkt het thema & Wendy als reisgenoot blijkt weer blogmateriaal op te leveren.

“Fout is als je een hotpants draagt die zo kort is dat de randjes van je panty eronder uitkomen”. Wendy kijkt me verbaasd aan, maar geloof me, ik spreek uit ervaring als ik zeg dat er mensen zijn die dat echt dragen. “Ik heb geen hotpants”, antwoord een terugkrabbelende Wendy. “Gewoon een oude spijkerbroek afknippen”, is mijn simpele suggestie.

“En een wielrenbroekje dan? Die heb ik ook nog liggen.” Goed geprobeerd Wendy, maar zo makkelijk kom je er niet van af bij mij. “Ook fout, maar niet ordi-fout, dat past beter bij je.”   Lees verder…

De trein-trienen

“Hij heeft vertraging denk ik”, we horen drie dames druk zuchten. “Halen we het nu wel?”, vraagt de een terwijl de ander zenuwachtig op haar horloge staart.

Een tafereel dat Wendy, mijn newborn treinmaatje, en ik elke werkdag aanschouwen. Na ja, op dagen dat de trein minimaal drie seconden vertraging heeft. Drie dames van middelbare leeftijd – thank god dat mijn moeder niet op hen lijkt – die heel bang zijn dat ze hun overstap op Amsterdam Centraal missen en ze de aardappels niet op tijd kunnen opzetten. Tja, na een lange werkdag wil je ook niet opgescheept zitten met een boze echtgenoot.   Lees verder…

Ongewenst meeluisteren

Als aagje – een nieuwsgierige wel te verstaan – heb ik niets tegen bellende mensen in de trein. Het zijn vaak erg interessante gesprekken (zeker omdat je maar de helft hoort en de rest er zelf bij kan verzinnen). En ook de gesprekken tussen twee mede-treiners kan fascinerend zijn. Maar soms worden er gesprekken gevoerd die je liever niet wilt horen…

Station Lelylaan, drie matties stappen in. De, zoals later blijkt, meest spraakzame van het spel steekt meteen van wal. Ik heb mijn muziek aan, en vang vlagen op. Mijn muziek gaat wat zachter, dat is dat aagje in me. Hij vertelt over zijn chickies. Niet 1, 2 of 3, maar de een na de ander…   Lees verder…