Toen ik 32 was…

… maakte ik samen met Ferry de reis van mijn leven naar Zuid-Afrika
… werd ik ‘moeder’ van kleine Boaz die nu niet zo klein meer is
… ging ik 88x uit eten (I love it!)

… herlanceerde ik Vakantie.nl (en wat ben ik er nog steeds trots op)
… wist ik een betere balans te vinden tussen privé, werk & eigen bedrijf
… trakteerde ik mezelf op een drie maanden lange sabbatical
… ontwikkelde ik een extreme liefde voor chocolade (arme weegschaal)
… leerde ik dat je tijdens een weekendje weg best niets kunt doen
… boekte ik voor het eerst van mijn leven een vakantie met alleen mijn moeder
… had ik 38 fotoshoots en fotografeerde ik 9 bruiloften
… leerde ik dat dat ook best kan tijdens een weekendje thuis
… schreef ik 132 items voor Like & Love (it!)
… gunde ik mezelf steeds vaker een avondje niets doen

  Lees verder…

60

“Wil je naast mij of naast je vader zitten?”, vraagt mijn moeder standaard als ik bij hen eet. “Doe maar naast jou, dan zit ik tegenover pap. Praat makkelijker.”

Ik hoor een kleine zucht en zie een glimlach bij mijn moeder. Ze weet hoe het zit en dat dat nooit zal veranderen: Laura is een papa’s kindje. Wat niet wegneemt dat ik heel erg van mijn moeder houd, laat dat even duidelijk zijn.

Vraag me niet of het vroeger ook zo was en waarom het zo is, maar de connectie met mijn vader is – in elk geval vanuit mijn kant – niet los te snijden. Een soort onzichtbaar touwtje waardoor we verbonden zijn. Ik zie mijn moeder nog net niet met haar ogen rollen als ik in een discussie wéér mijn vader bijval.   Lees verder…

Lieve mam (en pap)

Ik kan natuurlijk zeggen dat je er zelf om hebt gevraagd door op mijn 30e verjaardag in Vietnam te zitten. Maar feit blijft dat we deze vakantie al daarvoor boekten. De vakantie was ingepland voor ik besefte dat jij dan 60 werd. Terugdraaien was in verband met Ferry’s werk niet meer mogelijk.

En dus zit ik in Portugal terwijl jij in Nederland je verjaardag viert. Na ja, vieren. Net als ik vind jij kennelijk ook dat je een verjaardag niet kan vieren als een van de belangrijkste gezinsleden er niet is. En dus vier je het over een tijdje. Als papa ook bijna 60 wordt en jullie ook nog eens 35 jaar getrouwd zijn.   Lees verder…

En dan ben je 30…

En word je wakker met een ontbijt op bed. Met een telefoontje van je ouders, die al ruim twee weken in Vietnam zitten en die je eigenlijk best mist. Vervolgens ga je op de koffie bij hoogzwangere schoonzusje.

Klinkt nog niet echt als een feestdag toch? Nou oké, het was geloof ik de eerste keer ontbijt op bed dat ik van Ferry kreeg, dus er moest wel iets bijzonders zijn. Juist, mijn 30e verjaardag. Maar ik ging gewoon naar de kapper toe. Zoals ik wel vaker doe. En ik ging op pad met mijn camera. Zoals ik wel vaker doe. En we gingen uit eten. Zoals we wel vaker doen.   Lees verder…

De psychologische drempel

Ik ben niet bang om rimpels te krijgen. Of om ingeruild te worden voor een jonger exemplaar. De grijzen haren heb ik al sinds ik 26 ben. En toch kijk ik niet bepaald uit naar 24 mei.

Gisteravond besefte ik me ‘opeens’ dat ik deze maand mijn twintigerjaren achter me laat. Der-tig. En niets ten nadele van mensen die (de) 30 zijn (gepasseerd). Ik weet dat het niet stokoud is. Toen Ferry dertig werd vond ik hem ook nog steeds een jonge God. Maar nu ik het zelf ben…

Toen ik twintig werd, lag alles nog voor me open. Ik ging naar school, was derdejaars student aan de HvA. Ik was nog vrijgezel (tot een maand later), carrière was een ver-van-mijn-bed-show. Ik wist niet eens wat ik echt-echt-echt wilde. Nu weet ik dat iets meer. Met de nadruk op iets.   Lees verder…