Wi-wa-wonderkonijn
“Hoe kan hij nou aan zijn keukenrol knagen? Die ligt toch niet in zijn kooi.” Ik hoor de verbazing in de stem van mijn baasje voor hij naar beneden stormt en ik snel onder de bank vlucht.
Hoewel ik een echt huiskonijn ben en kilometers door het huis rondren als mijn baasje en bazinnetje thuis zijn, hoor ik ‘s nachts – en als ze weer eens niet thuis zijn – toch echt in mijn hok. Voor het geval ik een draadje doorknaag ofzo. Een ramp is mijn hok niet. Voor het slapen gaan krijg ik nieuw water, vers hooi en eten. Ik kom de nacht wel door.
Toch heb ik het baasje en bazinnetje de afgelopen weken versteld doen staan. Als ze ‘s ochtends uit bed kwamen, lag ik namelijk meerdere malen doodleuk op mijn kleedje, midden in de woonkamer. De eerste keer kreeg het baasje (die ‘s avonds meestal mijn eten verzorgd en dus mijn kooi dicht moet doen) op zijn kop. “Ferry, je moppert wel dat ik altijd alles vergeet, maar je kunt ook gewoon zeggen dat jij nu eens wat vergeten bent. Hij kan toch niet zelf zijn kooi openmaken?”, hoorde ik het bazinnetje mopperen. Lees verder…