Omdat herinneringen vastgelegd moeten worden

Het lijkt haast wel een promotiepraatje als ik weer eens het verhaal tegen iemand afsteek. ” Doe regelmatig een fotoshoot! De tijd vliegt zo snel en herinneringen dienen niet alleen gekoesterd, maar ook vastgelegd te worden”. Toch is dit geen promotiepraatje, ik meen het serieus.

En dat is niet alleen omdat klanten mij dat vertellen. Omdat ik klanten heb die familieleden zijn verloren en voor wie de foto’s nóg belangrijker zijn dan ze al waren. Nee, ik zeg het omdat ik het echt zo vind. En dat is de reden dat ik zelf ook al meerdere keren een fotoshoot bij een van mijn collega’s heb geboekt.

In 2011 ging ik een weekendje weg met mijn moeder. Ik kon natuurlijk mijn eigen camera meenemen, maar zouden we dan foto’s hebben van ons samen? Nee. En dus boekte ik een fotoshoot bij collega Hanneke. En ik plande een bezoek aan de kapper, zodat mijn moeder zelfverzekerd de fotoshoot in ging. De foto’s worden nog elke dag gekoesterd door mijn moeder, er staat er nog steeds eentje als bureaublad, zelfs 2 jaar na dato. Begin 2012 deden we ook nog een fotoshoot Ferry en ik een wat stoerdere fotoshoot, in zwart/wit, bij collega Willeke. En rond diezelfde tijd zette ik mijn beiden ouders op de foto, op de plek waar ze ooit hun trouwshoot hadden. Stuk voor stuk enorm kostbare foto’s!

En toen kwam Boaz. Ik wist meteen dat ik een fotoshoot wilde met zijn drietjes, als Boaz nog relatief klein zou zijn (help, luistert hij dan wel?). Maar ja, dan heb je zoveel geweldige collega-fotografen. En allemaal hebben ze een andere stijl. En het liefst wil je dan een mix, of gewoon bij allemaal een fotoshoot. Maar ja, dat kan niet. En ook niet elke fotograaf doet loveshoots dan wel honden. Uiteindelijk viel de keuze op Tineke (Spaghettiii). Niet alleen maakt ze super-spontane en kleurrijke (I love it!) foto’s, ze heeft ook nog eens ervaring met honden. Zowel honden voor de camera als met haar eigen golden retriever Skippy.   Lees verder…

De galajurk die ik niet weg kan gooien

Al 14 jaar hangt hij in de kast: de galajurk die vriendinnetje Mirjam voor mij maakte. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen, ook al zal ik hem nooit meer aantrekken…

Ik was 18 toen mijn allereerste langer-dan-4-weken-vriendje M. het uitmaakte. Ik bleef met een gebroken hart achter. In die tijd dacht ik nog dat als je langer dan een half jaar samen was, het voor eeuwig zou zijn. Na een jaar en zestien dagen maakte hij het echter uit… Nog geen half jaar later liep ik in de armen van B.

B. was alles wat M. niet was. M. was iemand voor wie ik altijd moest vechten, iemand waar ik tegen op keek en die niets in mijn ogen fout kon doen. Ik deed letterlijk alles voor hem. Dat ik hem daarmee juist van mij aftrapte, zag ik niet. Dat leerde B. mij onbewust bleek later…

B. en ik kenden elkaar nog maar kort toen hij mij meevroeg naar het kerstgala van… Ja, van wat eigenlijk? Volgens mij was het van de sjieke school van zijn beste vriend K. Dresscode: iets met chique & black tie. Ik keek in mijn kast en werd direct droevig.

Vriendin Mirjam – die ik kende via mijn van-korte-duur-vriendje voor M. en ook nog kort na M, lang leve rebounds – bood een oplossing. Zij kon, en volgens mij deed ze ook een opleiding in die richting, voor mij wel een galajurk maken. Goed plan! Dacht ik… Want het was nog best een gestress: stof, model, deadlines. Ik wilde natuurlijk wel goed voor de dag komen bij die sjieke bedoening. Mirjam flikte het hem: ik had een geweldige jurk, met een lage rug waar je u tegen mocht zeggen en een split letterlijk tot aan mijn heup. Maar hey, ik was toen ook zo smal en licht dat een windvlaag me op kon tillen.   Lees verder…

En dat was Valentijnsdag 2011

“Wat ik voor Valentijnsdag krijg? Mijn vent gaat de voortuin voor me afgraven. Als dat niet het toppunt van romantiek is.” Deze opmerking slingerde ik gisteren de wereld in via diverse sociale media.

Ferry heeft veel, heel veel, ik ben niet voor niets bij hem. Hij is alleen niet bepaald – of bepaald niet – een romanticus. Of hij heeft het heel erg verstopt (en niet teruggevonden bij het uitgraven van de tuin, nee). Valentijn doet hij als a-romanticus ook niet aan: “Commerciële troep”. En daar kan ik het mee doen. Voor hem is 14 februari gewoon een maandag.   Lees verder…

All you need is… reclame?

Traditiegetrouw keken we thuis op kerstavond All you need is love. Mijn vader en broer zaten er een beetje bij en mijn moeder en ik zaten vooral met zakdoekjes onze tranen te deppen en onze neus te snuiten.

Die traditie heb ik – tot Ferry’s grote ergernis – niet afgeschaft nadat ik uit huis ging. Of we nu kerstavond met of zonder mijn ouders vierden, Robert ten B. mocht niet ontbreken. Deze sucker for romance zat altijd klaar met haar zakdoeken. En dus ook gisteravond, na het kerstdiner met mijn ouders.

Ik vond de uitzending echter niet wat ik gewend ben. Waar vroeger alles om stelletjes ging, worden nu hele families herenigd. Geloof me: ik gunde het dat meisje – dat een half uur te laat kwam eerder dit jaar om afscheid te nemen van haar vader – heel erg dat ze kerst mocht vieren bij haar moeder en broer en zus. En ook die oma die haar kleinkind voor het eerst zag, was ontroerend. Maar liefde tussen man en vrouw blijft voor mij toch waar het om zo moeten draaien.   Lees verder…

Liefde 2.0

Er was eens een meisje dat graag (en vaak) zoetsappige kaartjes schreef naar haar vriendje. Het meisje is er nog steeds en ook het vriendje is nog in haar leven. Maar de kaartjes en briefjes? Die zijn verstoten door het digitale tijdperk.

De kaartjes en briefjes zijn bewaard, in een doos in de schuur. Af en toe komen ze boven en moeten meisje en vriendje lachen om wat ze elkaar ooit schreven. Oké, toegegeven: met name wat meisje ooit aan vriendje schreef. Hij is de nuchtere, zij de romantische. Zij schreef 90% van de kaarten vol liefdevolle zinnen en af en toe zelfs een gedicht vanuit het diepst van haar hart.    Lees verder…