Onbetaalbaar vs MasterCard

Een blogpost over een moeder-dochter-weekend: het lijkt zo makkelijk. Maar hoe breng je de waarde van zo’n weekend in hemelsnaam onder woorden? Dagen dacht ik er over na en toen had ik het: MasterCard!

Herinner je je nog die reclame waarin een vader met zijn zoontje naar het voetbal gaat. Alles kost geld: het shirt van zijn favoriete speler, de kaartjes, de versnaperingen. Maar wat maakt het uit: zijn dikke, vette glimlach is onbetaalbaar. “Onbetaalbaar…. Voor al het andere: MasterCard.” En dat is in een notendop het weekendje met mijn moeder.

Mijn moeder die overal vol trots vertelde dat ze met haar dochter weg zou gaan. Eigenlijk vanaf het moment dat ik haar een verjaardagskaart gaf met daarin een persoonlijke tekst. Dat ik dan wel een papa’s kindje mag zijn, maar dat ik met haar ook graag dingen doe. En dat ik haar voor haar 60e verjaardag een weekend mee weg zou nemen, mede mogelijk gemaakt door Ferry.

Ook tijdens ons weekendje weg vertelde ze aan iedereen waar ze het maar kwijt kon dat ik haar op een weekendje weg had getrakteerd. Zonder gene – ondanks dat ze zich normaal oud vindt – vertelde ze dan dat ze 60 was geworden en dit het cadeautje was. Onbetaalbaar!   Lees verder…

Lieve mam (en pap)

Ik kan natuurlijk zeggen dat je er zelf om hebt gevraagd door op mijn 30e verjaardag in Vietnam te zitten. Maar feit blijft dat we deze vakantie al daarvoor boekten. De vakantie was ingepland voor ik besefte dat jij dan 60 werd. Terugdraaien was in verband met Ferry’s werk niet meer mogelijk.

En dus zit ik in Portugal terwijl jij in Nederland je verjaardag viert. Na ja, vieren. Net als ik vind jij kennelijk ook dat je een verjaardag niet kan vieren als een van de belangrijkste gezinsleden er niet is. En dus vier je het over een tijdje. Als papa ook bijna 60 wordt en jullie ook nog eens 35 jaar getrouwd zijn.   Lees verder…

Zoek een hobby!

“Mam”, zei ik gisteren door de telefoon toen ik mijn moeder sprak na haar vakantie, “Doe me een plezier, ga een hobby zoeken. Je wordt gek thuis.” Mijn moeder, 59, is werkloos. En of ze ooit nog een baan kan vinden? Ik vraag het me af.

In april dit jaar stond ze op straat. Na hoeveel werkjaren? Een jaar of 10? Haar contract werd niet verlengd. Ik hoor je denken: 10 jaar, tijdelijk contract? Yup. Het bedrijf waar ze oorspronkelijk voor werkte, was er mee gestopt. Eerst werd gezegd dat het bedrijf werd overgenomen, maar uiteindelijk bleek dat alleen het huurcontract werd overgenomen. Uit coulance werden de werknemers ook aangenomen, maar dus wel met een nieuw – tijdelijk! – contract. Anderhalf jaar later bedachten ze dat ze wilden verjongen en ja, mijn moeder is natuurlijk bijna hoogbejaard.   Lees verder…

Voor als ze dood is…

Respectievelijk vijf en zeven was ik toen mijn opa’s overleden. Van opa Teus (overleden toen ik zeven was) heb ik nog wel wat herinneringen, maar van opa Roest nauwelijks. Ik zie mijn opa’s zoals ik ze jaren zag op de rand van onze kast.

Geen idee of dat eigenlijk normaal is: foto’s van overledenen in de kast zetten, zodat je elke dag even aan ze kan denken. Alsof je dat zonder foto niet doet. In ieder geval is het bij ons in de familie wel normaal. Misschien dan ook het enige normale aan mijn familie. Opa Roest en opa Teus stonden jaren met zijn tweeën op het randje van de kast. Tot ook oma Roest in 1999 overleed. Alleen… mijn moeder vond geen van de foto’s van haar moeder mooi als ‘kijk, ik ben dood, maar denk je wel even elke dag aan me?-foto.

En dan? Dan snor je een oude foto op met lelijke drukke achtergrond, waardoor oma’s prachtige witte haar in het niet valt. Bij tijdgebrek van mijn kant, ging mijn tante van mijn vader’s kant aan de slag met Photoshop. De meest perfecte foto voor op de kast was het niet, maar het was wel echt oma die je op die foto zag. En dat was wat mijn moeder wilde.   Lees verder…