Tante Truus

Ik kijk de oude dame aan: “Tante Truus?” Hoewel ik haar al 6,5 jaar niet gezien heb, weet ik zeker dat dit tante Truus is. Nog altijd die bos zwarte haren, met hier en daar een vleugje grijs. Ik, zestig jaar jonger, heb toch echt meer grijze haren. Ze kijkt me aan en je ziet haar denken…

Vorige week vrijdagavond, ik heb mijn vader aan de telefoon. Ik vraag hoe zijn vrije dag was en dan hoor ik van tante Truus. Tante Truus die tot haar 92e supergezond was. Die toen ze 78 was nog elke dag vanuit Laren naar Hilversum fietste om mijn zieke oma – haar vriendin door dik en dun – te bezoeken. Die nog steeds zelf haar tuin onderhield en het huishouden deed. Deed.

In maart vergat ze een traptrede, gebroken heup. Een tijd van revalideren brak aan. Nog niet goed en wel thuis kreeg ze last van haar galblaas en was er doodziek van. Galblaas werd verwijderd, ze kwam weer in hetzelfde verzorgingstehuis. Eenmaal aan de betere hand nam haar zoon haar mee voor een dagje uit. Leuk? Nee, uiteindelijk niet. Ze werden aangereden, gebroken nekwervel. Ze lag al in het verzorgingstehuis, maar dit verblijf werd dus drastisch verlengd.

  Lees verder…

Bring back the memories

Als klein meisje zag ik mijn oma vaak. Sinds de dood van opa (1986) kwam ze elke woensdag eten. En op zaterdag ging mijn moeder er vaak heen, met mij in haar kielzog. Mama om haar was op te halen en ik om solitaire te spelen en de Tina te lezen.

Hoe ouder ik word – ja, nog even en ik ben een dertiger – hoe meer jeugdherinneringen er terug lijken te komen. Laatst las ik een tweet van iemand die zich verbaasde dat er om 8.00 uur ‘s morgens als mensen bij de viskraam stonden. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik terug aan de vele vroege zondagmorgens dat we langs de fietscrossbaan stonden en de keren dat Johan K. (de vader van een mede-sporter) verse paling had meegenomen. Het tijdstip? Achterlijk vroeg.   Lees verder…

Waarom ik oma niet bel

Terwijl ik vanmiddag in de trein een mooi telefoongesprek tussen oma en kleindochter opvang, bekruipt me een schuldgevoel. Ik bel mijn oma zelden. Ook niet op dagen dat ik het wel zou willen…

“Heeft u morgen de auto nodig?”, hoor ik het meisje vragen. Ze klinkt jong, echt jong. Maar ze heeft kennelijk een rijbewijs en is dus minimaal 18. Ze wil graag de auto van oma lenen, maar oma wil boodschappen doen op vrijdag en vraagt aan kleindochter waarom ze de auto nodig heeft. Voor het werk. Hoewel ik maar een kant van het gesprek mee krijg, is al snel duidelijk dat oma boodschappen plannen heeft, maar die met liefde opzij wil zetten voor haar kleindochter.   Lees verder…

Op bezoek bij oma

Soms sta je voor keuzes die moeilijk zijn. Niet overkomelijk, maar wel een innerlijke tweestrijd. Begrafenis of persreis IJsland was er zo één.

Toen Ferry’s oma overleed eind juni, op een maandag, rekende ik op een begrafenis op donderdag of vrijdag. Moet je namelijk niet binnen zoveel dagen begraven worden? Nee, niet meer dus. Tegenwoordig zijn de koelcellen van der mate kwaliteit dat je langer geconserveerd kunt worden. En dus hoorden we twee dagen later dat de uitvaart zou plaats vinden als ik in IJsland zou zitten.   Lees verder…

Afscheid nemen, hoe doe je dat?

Ik ben niet gelovig opgevoed, maar als mijn schoonmoeder belt en zegt dat de sacramenten later die dag door de dominee worden voorgedragen bij Ferry’s oma, dan weet ik genoeg. We gaan afscheid nemen nu het nog kan. Nu ze nog enigszins bij is, want de dosis morfine wordt steeds hoger.

Toch voel ik me raar als we er heen rijden. Oma is op en het is goed, ze mag gaan. Maar hoe neem je afscheid van iemand? Ik weet het niet. Ik heb het namelijk nog nooit gedaan. Toen ik vijf was overleed opa R. Opa R. was al heel lang ziek en lag er slecht bij. Hij wilde niet dat zijn nog jonge kleinkinderen daarmee geconfronteerd werden en we mochten niet meer bij hem op bezoek komen. Opa T. overleed toen ik zeven was. Vrij onverwachts! Ik was nog bij hem langs geweest, maar dat was een vrolijk bezoek. Het hartinfarct had hem er niet ondergekregen en na het weekend zou hij naar huis mogen. Tot hij instortte die vrijdag…   Lees verder…