“Dat doet hij thuis nooit”
Verschrikt luister ik naar mijn eigen woorden. Zei ik nu echt tegen de trimster “Dat doet hij thuis nooit”? Een zin die ik bij moeders altijd verafschuwde en bovenal niet geloofde.
Boaz is een engel, zonder twijfel. Het is een onwijs makkelijke hond, is met iedereen bevriend, altijd even enthousiast. Het eerste jaar zou zwaar vallen, maar op de maanden januari, februari en maart na viel het eigenlijk best mee. Al klop ik even af dat hij nu, alweer negen maanden, opeens in een mega-puberteit komt. Van die puberteit is nog weinig te merken, behalve dat hij op de stoep niet meer zo snel gaat zitten. Maar als dat alles is…?
In huis is hij super-lief, we trainen steeds meer op zijn geduld (blijf!) en dat gaat prima. Verder heb je geen kind aan hem. Soms zie ik hem een paar uur niet, dan ligt hij onder de trap. En als het te warm is in de wc. Zijn bench zit hij alleen nog in als we lang weg zijn. Voor de rest is hij in de gang, ook tijdens de nachten. Sloopdrang hebben we nog niet kunnen constateren. Prima opgevoede hond dus!