“Dat doet hij thuis nooit”

Verschrikt luister ik naar mijn eigen woorden. Zei ik nu echt tegen de trimster “Dat doet hij thuis nooit”? Een zin die ik bij moeders altijd verafschuwde en bovenal niet geloofde.

Boaz is een engel, zonder twijfel. Het is een onwijs makkelijke hond, is met iedereen bevriend, altijd even enthousiast. Het eerste jaar zou zwaar vallen, maar op de maanden januari, februari en maart na viel het eigenlijk best mee. Al klop ik even af dat hij nu, alweer negen maanden, opeens in een mega-puberteit komt. Van die puberteit is nog weinig te merken, behalve dat hij op de stoep niet meer zo snel gaat zitten. Maar als dat alles is…?

In huis is hij super-lief, we trainen steeds meer op zijn geduld (blijf!) en dat gaat prima. Verder heb je geen kind aan hem. Soms zie ik hem een paar uur niet, dan ligt hij onder de trap. En als het te warm is in de wc. Zijn bench zit hij alleen nog in als we lang weg zijn. Voor de rest is hij in de gang, ook tijdens de nachten. Sloopdrang hebben we nog niet kunnen constateren. Prima opgevoede hond dus!

  Lees verder…

Verliefd

Daar zit ik dan. Een handdoek met 6 kilo hond op mijn schoot. Piepend. Onderweg van Zaandam naar Almere. Naar huis. Dat is vandaag precies een half jaar geleden en Boaz is niet meer weg te denken uit ons leven.

Alsof hij er al veel langer is, en tegelijkertijd nog maar zo kort. Als je naar hem kijkt, zou je overigens niet zeggen dat hij nog maar een half jaar uit is. Het is een tank! De puppy-look was hij snel voorbij gegroeid. Enorm snel. Inmiddels weegt hij 31,6 kilo.

Natuurlijk zijn we gek op hem, maar oh, wat heb ik hem af en toe vervloekt. Zindelijk krijgen was geen probleem, maar het drong soms slecht tot hem door dat niet alleen Ferry de baas is, maar ook ik. Dat heeft met name met uitlaten een hoop struggles opgeleverd.

Maar struggles zijn snel vergeten als je thuis komt en er wacht een over-blij beestje op je, die met zijn lange staart heen en weer zwaait. Die het liefst bovenop je springt, omdat hij het zo fijn vindt dat je weer thuis bent. En je als eerst een knuffel aanreikt, zodat je met hem kan spelen. Nog steeds ben ik vertederd als hij piept in zijn dromen (check dit filmpje). Nog steeds smelt ik weg als ik Ferry’s onderonsjes met hem hoor.   Lees verder…

Broertjes onder elkaar

Eigenlijk is het best gemeen: je groeit acht weken op bij je moeder, met zeven broertjes en zusjes. En dan word je opeens door wildvreemden meegenomen in een handdoek in een ding dat auto heet en waar je misselijk van wordt. Tja, dat is het leven van een puppy.

Heel eerlijk: die wildvreemden zijn niet meer wildvreemd, en als één van de twee uit het werk komt, sta ik druk kwispelend bij de deur te wachten. Zo leuk vind ik het dat ze thuis zijn. De broertjes en zusjes lijken heel ver weg. Behalve gisteren. Toen mocht ik wandelen met mijn kleine broertje Tommy. Ik zeg klein, omdat hij 21 kilo is, waar ik al de 30 gepasseerd ben. Ik dacht dus dat ik hoog boven hem uit zo torenen, maar viel dat even tegen. Tommy is gewoon smaller gebouwd en heeft lichtere botten. Overigens ook een lichtere vacht en nog puppy-haren, die ik al kwijt ben.   Lees verder…

Boaz

8 dingen die je nog niet over mij wist

Of misschien al wel. Maar ik heb hier zo lang al niets verteld – wist je dat ik inmiddels ruim een half jaar ben – dat ik het gewoon leuk vind. Dus leer nog een stukje Boaz kennen door deze leuke weetjes.

1. Ik ben geslaagd voor puppycursus
Volgens mij zijn mijn baasjes er maar al te blij mee: we zijn klaar met puppycursus. Ze hadden zich er enorm op verheugd, maar het viel een beetje tegen. Mijn lerares was elke keer te laat en dan had ik al 20 graspollen losgetrokken en was ik hyper van het wachten. Maar goed, de opdrachten deed ik wel altijd perfect. Omdat mijn baasjes de cursus elke keer een stap voor waren.

2. Ik ben net als mijn baasje een ambtenaar
Mijn grootste hobby? Lui doen & slapen. Dat heb ik van het baasje geleerd. Volgens het baasje heb ik mijn gesnurk echter van het bazinnetje. Ik schijn ook te piepen in mijn slaap, geen idee van wie ik dat heb. Maar als ik het doe, zeggen er altijd twee mensen heel vertederd “Aahhhhhhh”.

3. Ik ben een echt fotomodel
Voor wie deze blog niet standaard leest: we hebben een family-fotoshoot gedaan en ik was de hoofdrolspeler. Ik mocht rennen in de zandduinen en kreeg blokjes kaas en brokjes. Misschien wel de leukste dag van mijn leven. Oh nee, dat was de dag dat ik werd opgehaald, nu al weer bijna 4,5 maand geleden.   Lees verder…

Boaz

Omdat herinneringen vastgelegd moeten worden

Het lijkt haast wel een promotiepraatje als ik weer eens het verhaal tegen iemand afsteek. ” Doe regelmatig een fotoshoot! De tijd vliegt zo snel en herinneringen dienen niet alleen gekoesterd, maar ook vastgelegd te worden”. Toch is dit geen promotiepraatje, ik meen het serieus.

En dat is niet alleen omdat klanten mij dat vertellen. Omdat ik klanten heb die familieleden zijn verloren en voor wie de foto’s nóg belangrijker zijn dan ze al waren. Nee, ik zeg het omdat ik het echt zo vind. En dat is de reden dat ik zelf ook al meerdere keren een fotoshoot bij een van mijn collega’s heb geboekt.

In 2011 ging ik een weekendje weg met mijn moeder. Ik kon natuurlijk mijn eigen camera meenemen, maar zouden we dan foto’s hebben van ons samen? Nee. En dus boekte ik een fotoshoot bij collega Hanneke. En ik plande een bezoek aan de kapper, zodat mijn moeder zelfverzekerd de fotoshoot in ging. De foto’s worden nog elke dag gekoesterd door mijn moeder, er staat er nog steeds eentje als bureaublad, zelfs 2 jaar na dato. Begin 2012 deden we ook nog een fotoshoot Ferry en ik een wat stoerdere fotoshoot, in zwart/wit, bij collega Willeke. En rond diezelfde tijd zette ik mijn beiden ouders op de foto, op de plek waar ze ooit hun trouwshoot hadden. Stuk voor stuk enorm kostbare foto’s!

En toen kwam Boaz. Ik wist meteen dat ik een fotoshoot wilde met zijn drietjes, als Boaz nog relatief klein zou zijn (help, luistert hij dan wel?). Maar ja, dan heb je zoveel geweldige collega-fotografen. En allemaal hebben ze een andere stijl. En het liefst wil je dan een mix, of gewoon bij allemaal een fotoshoot. Maar ja, dat kan niet. En ook niet elke fotograaf doet loveshoots dan wel honden. Uiteindelijk viel de keuze op Tineke (Spaghettiii). Niet alleen maakt ze super-spontane en kleurrijke (I love it!) foto’s, ze heeft ook nog eens ervaring met honden. Zowel honden voor de camera als met haar eigen golden retriever Skippy.   Lees verder…