Klaar met de buren!

Was ik in juni witheet van woede door toedoen van de buren en hun hond, vandaag was ik niet alleen witheet. Ik stond letterlijk te trillen. Niet eens zozeer omdat de deur voor mijn neus werd dichtgeslagen, maar wel omdat ik voor leugenaar werd uitgemaakt.

Je buren, je moet het er soms helaas maar mee doen. We zijn gezegend met de buren aan de rechterkant en ook de buurman aan de linkerkant is geen onaardige vent. Maar met de buren achter ons is geen communicatie mogelijk. Ondanks de pogingen van onze kant.

Wie de vorige blogpost heeft gelezen, kent het verhaal inmiddels. Wie dat niet heeft gedaan raad ik nu aan dat wel te doen. Dat scheelt mij een hoop herhalen. Na het schrijven van deze blogpost hebben we alles even laten bedaren. We vertikten het om zelf actie te ondernemen om die hond uit onze tuin te houden. ‘We gaan toch niet van hun probleem ons probleem maken?’, zeiden we tegen elkaar. Maar toen Ferry al liggend op zijn ligbedje wakker werd gemaakt door twee grote hondenpoten was de maat vol. We gaven ruim € 50,- uit bij de bouwmarkt zonder naam (anders krijg ik ruzie met mijn vader, reclame maken voor zijn concurrenten is not done) en spanden gaas over 10 meter lengte en een border. Zo hadden wij in elk geval alles gedaan.   Lees verder…

Burenfrustratie in het kwadraat

Weet je nog, die hond van de buren, die zo nu en dan bij ons in de tuin springt? Die doet dat nog steeds zo nu en dan. En de ballen vliegen ons tegenwoordig ook al om de oren. Maar als je daar iets van zegt ben je asociaal en een slecht voorbeeld voor de kinderen.

Kan dat, klagen over je buren op het net? Wel als je de waarheid vertelt toch? De waarheid: we hebben die hond al minstens 12x in de tuin gehad, we hebben er een keer of drie wat over gezegd en er worden beloftes gedaan, maar beter wordt het niet. Dat bakbeest – want hij is echt huge, ook al is hij pas een half jaar – springt nog steeds rustig op onze dure tuinmeubels met onze mooie kussens. Met zijn zandpoten. En dat nu al een keer of 12, minstens… Met in mijn achterhoofd dan ook nog het verhaal van de oud-bewoners die van de week vertelde dat hun vorige hond (weliswaar drie slagen kleiner) ook altijd deze tuin in kwam, ben ik er klaar mee.

Maar vandaag was het geen hond die me irriteerde, het was een bal. Terwijl we rustig tapas aan het eten waren – en ik had me er zo op verheugd, maar het werd drastisch verpest – belandde er een bal midden in mijn gezicht. Geen actie van een jochie van een jaar of drie, want de heg is 2,5 meter hoog. Op dat moment denk ik niet: “Laat ik die bal meteen teruggeven”. Nee, dan ben ik er even klaar mee en ga ik rustig eten. Met pijn aan mijn hoofd weliswaar.   Lees verder…