Laura, de jankerd

Toegegeven: ik jank snel. Zo snel dat Ferry het af en toe niet eens serieus meer neemt. En kan ik het hem kwalijk nemen? Nee, niet in alle gevallen. Tranen stromen soms wel erg makkelijk en zonder enige echte aanleiding uit mijn ooghoeken.

Ferry werkte nog bij La Place (vorige eeuw dus), ik woonde nog thuis, maar was in de weekenden vaker bij hem dan bij mijn ouders. Op een willekeurige vrijdagavond kwam Ferry rond 20.30 uur thuis. Nog amper kennisgemaakt met het feit dat ik echt echt makkelijk huil. En daar lag ik, huilend op de bank.
– Ferry: “Wat is er? Waarom huil je?”
– Laura: “Omdat Henny dood is.”   Lees verder…

Dag grote ‘broer’

Je was er voor me, altijd. Vier, vijf jaar lang? Ik weet het niet meer, maar het voelde als een mensenleven. Je was mijn broer niet, maar op een dag bombardeerde je me tot je kleine zusje en zou jij mijn grote broer zijn.

Ik keek tegen je op. Jouw altijd wijze raad, jouw heldere inzicht, die mijn emo-persoontje naar haar ratio liet kijken. Die een tikkende tijdbom in mij langzaam stop zette. Die mij een spiegel voorhield op het juiste moment. Die mij opvrolijkte met lieve mailtjes, die elke keer een glimlach op mijn gezicht lieten verschijnen. Een van deze vele mailtjes kwam ik vandaag tegen bij het opruimen van mijn mailbox:

“Het lijkt soms alsof je niet weet hoe graag mensen je zien en hoe fijn het is om jou als vriendin (laat staan als zus) te mogen hebben. (…) Ik wil voor de zekerheid toch nog even melden dat ik in ieder geval onwijs trots op je ben en dat ik morgen alleen maar aan je zal denken. Kop op! (…) Het is mijn recht als ‘broer’ eindelijk eens tegen je te zeggen: ik hou van je (als broer/vriend, gewone vriend dan he)!”

Met een stekende pijn in mijn hart druk ik resoluut op de delete-knop.   Lees verder…

Sentimenteel poppetje

Zo’n laatste dag van het jaar, het blijft apart. Over een paar uur verlaten we 2009 en begint 2010. Gedag zeggen tegen 2009: aan de ene kant doe ik het met liefde, aan de andere kant bracht het me veel goed. Wil ik dat wel gedag zeggen?

Of ik heb gewerkt vandaag? Ik was aanwezig en daarmee is alles gezegd. Van de normaal 300 aanwezigen in het pand, waren het er nu misschien 50. En op onze etage was het uitgestorven. Zo uitgestorven dat ik er haast down van werd en er niets uit mijn handen kwam. Om 15.00 uur verliet ik dan ook met toestemming van de baas het pand.

Lopend van het station naar huis, zo’n uur later, snoof ik de geur van vuurwerk op. In een keer was ik weer die tiener.   Lees verder…

Die lieve onderbuurman

Het kan me ontroeren: een oud vrouwtje en mannetje die samen over straat lopen, duidelijk genieten van elkaar. Het kan me verdriet doen: een oud vrouwtje of mannetje die door de dood van haar partner alleen achterblijft en wegkwijnt. Vandaag ontroerde de onderbuurman me: alleen, maar totaal niet wegkwijnend.

De onderbuurman

Al 87 jaar – ja, ik was zo onbeleefd dat te vragen – en sinds negen jaar alleen. Na een samenzijn van meer dan 60 jaar overleed zijn vrouw vlak voor kerst in haar slaap. Een hersenbloeding. Vlak daarvoor was hij ook al zijn oudste zoon kwijtgeraakt. Gelukkig voor deze man heeft hij nog vijf kinderen en een stapel aan kleinkinderen (met aanhang) en inmiddels ook zes achterkleinkinderen. Hij geniet!   Lees verder…

Kijk maar onder de staart van Nero

Huh, wat? Je zult ongetwijfeld hebben gedacht ‘Waar slaat die blogtitel op?’. En begrijpelijk. Alleen mijn ouders, oma en broer zullen dit snappen. Want dit was een uitdrukking van opa Teus. Dit zei hij altijd als je vroeg hoe laat het was. En Nero, dat was de herdershond waar hij zo dol op was.

1989, eind januari: opa krijgt een hartinfarct en wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Huilend snik ik tegen mijn ouders dat opa doodgaat. Ze stellen me gerust, opa heeft het overleefd en wordt weer de oude. En dat lijkt er ook op, en nog even en hij mag weer uit het ziekenhuis. Toch ben ik er niet op gerust, ik wil per se mee naar het ziekenhuis. Mijn ouders laten het toe en op woensdagavond zit ik aan bed bij een vrolijke opa. Op maandag mag hij weer naar huis. Tot die bewuste vrijdag…   Lees verder…