Kleuren voor volwassenen

Waarom kleuren zo goed voor mij werkt

Goede tijden, Slechte tijden kijken & kleuren voor volwassenen zijn twee bezigheden die voor mij hand in hand samen gaan: even nergens aan denken.

Ik heb één heel groot manco: ik kan niet één ding tegelijk doen. Tijdens GTST kan ik dus best kleuren. Ondertiteling heeft het niet, dus ik hoef niet non-stop naar het scherm te staren. Waar GTST na een half uur echter voorbij is, gaat het kleuren altijd nog een half uur tot een uur door. Simpelweg omdat het ontspannend werkt én verslavend is.

Aan de populariteit van de kleurboeken op Like & Love (it!) te zien, ben ik daarin niet de enige. En ook op Twitter kom ik gelijkgestemden tegen. Zoals @jolizda. Afgelopen week plaatste ik een foto op Twitter van één van mijn kleurplaten in wording. Een leuke conversatie volgde.   Lees verder…

Hé er is geen bal op de TV

Hé, er is geen bal op de tv

hé, er is geen bal op de TV
alleen een film met Doris Day
en wat dacht je van net twee
eine wiener operette nee
er zit een knop op je tv
die helpt je zo uit de puree

Niets lekker dan een avondje niets doen en voor de buis hangen. Ik kon me daar vroeger echt op verheugen. Tegenwoordig is dat anders, tv-programma’s kunnen me nauwelijks meer boeien.

Vroeger stond de tv elke avond aan. Begon ik met soap 1 (Goudkust), om over te stappen naar soap 2 (Onderweg naar morgen) om te eindigen met de enige overlever Goede tijden, slechte tijden. Daarna schakelde ik over naar een film of serie. Tegenwoordig kom ik vaak niet verder dan Goede tijden, slechte tijden.

Waarom? Ik vind simpelweg dat er te weinig leuks op televisie is. Of in elk geval niet leuk genoeg om me te weerhouden van lezen, knuffelen met Boaz, Facebooken, schrijven of kletsen met Ferry. Misschien dat als ik dan zou zijn van Boer zoekt vrouw, Wie is de Mol? en Expeditie Robinson dat het heel anders zou zijn. Maar de programma’s kunnen mij om de een of andere reden niet boeien.   Lees verder…

De baas over…

“Mannen beheren dan misschien de afstandsbediening, vrouwen hebben zeggenschap over het fototoestel tijdens de vakantie.”

Dit en meer – nog maar 1,5% van de vakantiegangers gebruikt een rolletje, foto’s van eten zijn veruit favoriet – blijkt uit onderzoek van Multiscope.

Bij ons is niemand de baas van de afstandsbediening, behalve ik om 20.00 uur als het tijd is voor Goede tijden, Slechte tijden, maar verder is er weinig op televisie wat überhaupt het kijken waard is.

Ik ben echter wel de baas over de camera en niet omdat ik toevallig fotograaf ben. Of: niet alleen. Al vanaf mijn 18e fotografeer ik digitaal. In mijn ouderlijk huis was ik diegene die mijn vaders eerste digitale camera (van HP!) overal mee naar toe sleepte. Op de eerste vakantie van Ferry en mij klikte ik me rot. Simpele snapshots, met vooral veel Ferry in beeld.

En weinig mezelf, want mezelf op de foto… meestal kom ik er niet zo florissant van af. En ik denk dat daar ook de oorzaak ligt van de vrouwen-zijn-de-baas-over-het-fototoestel-uitslag.   Lees verder…

Sttt!

Zondagavond zat ik in de auto met twee collega’s. Van Eindhoven (dat vliegt nu eenmaal goedkoper) naar Amsterdam. Compleet uitgeput. “Laura, ik heb je nog nooit zo lang stil meegemaakt”. True: ik ben geen stille tante. Ik klets veel. En snel en vaak. Communiceren is voor mij belangrijk.

Natuurlijk ben ik wel eens stil. Soms zelf uren. Denk bijvoorbeeld aan de dagen dat Ferry 24-uursdienst heeft. Als dat in een weekend valt, trek ik mij vaak terug. Op de bank met laptop. Praten doe ik alleen tijdens een telefoongesprek (en bellen doe ik het meest als ik onderweg ben en juist niet als ik thuis ben). Of tegen het konijn. Niet praten kan ik dan ook best wel, niet communiceren is een ander iets.

In het programma Sstt! – waar dezelfde collega mij op wees en wat maandag in TV Lab op NL3 werd uitgezonden – worden drie bekende Nederlanders 36 uur in een huis opgesloten. Ze mogen niet met elkaar praten. Maar ook niet praten met de buitenwereld. Geen telefoon en dus geen Twitter, Facebook, Instagram of vriendjes op de Whatsapp. En zelfs geen boek. Gewoon 36 uur met jezelf bezig zijn.

Hoe, hoe in godsnaam, doe je dat?   Lees verder…

Tot over mijn oren verliefd

Tot mijn 15e had ik om de haverklap een nieuwe crush. Moeilijk was het niet: even in je vingers knippen en je had Laura’s aandacht. Of misschien hoefde je nog wel minder te doen. Drazic deed er weinig voor en toch was ik idolaat van hem.

Bijna net zo idolaat als van Rick, waarvan ik hoop dat hij vanaf nu nimmer mijn blog vindt. Rick zat bij me in de brugklas – wat bij ons drie jaar duurde – en ik vond hem stoer. Geweldig. Charmant. Een lekker ding. Ja, toen dan hè?

Of Rick ook wat in mij zag? Nee. Ondanks dat ik in elk teken – ik mocht die ene bijzondere pen van zijn vader lenen – een sprankje hoop zag. Zelfs in de jongensachtige, opschepperige geintjes dat ik na schooltijd bij hem langs zou komen om… Ja, om wat eigenlijk? Met Rick werd het dus nooit wat, ondanks mijn vele dagdromen.   Lees verder…