Terug in de tijd

Het lijkt als de dag van gisteren, maar Ferry en ik kennen elkaar deze zomer toch echt al bijna acht jaar. Een vriendin van mij was bevriend met de collega van Ferry. En zo gingen we met zijn allen een avond op stap. Mijn eerste woorden tegen Ferry? “He, zet die auto eens wat verder naar achter, anders kom ik er niet uit vannacht.”

Ja, echt waar, dat was het eerste dat ik zei. Ik had die avond een leenauto van vrienden, een dikke Rover. Hij parkeerde zijn Fiesta er iets te dicht naar mijn smaak tegen aan. En dus liep ik in mijn zilveren rokje en mijn haar vol knotjes – nee, ik heb geen foto – naar buiten om hem te corrigeren.   Lees verder…

Toen was geluk heel gewoon

Terwijl ik me in de trein verveel en mijn jeugdfoto’s eens goed onderverdeel, ga ik weer terug in de tijd, terug in mijn jeugd. Niet de eerste keer en vast ook niet de laatste! Ik schijn het namelijk vaker te doen en wordt daar wel eens op gewezen. Geen idee of ik vaker dan gemiddeld terugkijk op mijn jongere jaren, maar ben er toch eens over na gaan denken…

Waarom kijk ik zo graag terug op mijn jeugd? En eigenlijk kan ik maar één reden bedenken: het was toen allemaal zo simpel. Nergens zag ik kwaad in, (bijna) alles was leuk. Zorgen? Natuurlijk maakte ik me wel eens ergens zorgen om (van een slecht tentamen tot familieperikelen), maar nooit om dingen die ik in de hand had. Altijd dingen die ik niet kon oplossen naar mijn idee en waar ik me dan ook niet mee bezig hield.

Mijn leven was duidelijk, alles was afgekaderd. Wel spelen in de speeltuin achter, maar alleen naar de overkant (de grote speeltuin) als je met je grote broer bent. En later: elke zaterdag om 03.00 uur thuis en altijd met minimaal twee mensen fietsen. Er waren regels en daar hield je je aan en zelf had je eigenlijk weinig voor het zeggen.   Lees verder…