29: the day after

Je moet weten: Ferry en ik zijn vroege slapers. Het komt zelden voor dat we na middernacht op bed liggen. Tenzij we een feestje o.i.d. hebben. Het gebeurt dus ook zelden dat we een van onze verjaardagen om 0.00 uur vieren. Maar toen we zondag om 23.20 uur in bed doken, wilde ik per se dat we dit keer wel wakker zouden zijn.

Ferry ging nog even Twitteren, ik las nog even een niet-nadenken-flodder-romannetje van mijn moeder. En voor we het wisten was het 0.03 uur en was ik jarig. Heel lief zei Ferry: “Ik had nog wel een cadeautje voor je willen kopen, maar ik wist niet wat.” Lekkere nuchtere man die van romantiek geen kaas heeft gegeten heb ik toch. Een knuffel, een kus en wat lieve woordjes stemde mij trouwens ook al in een jarig-stemming. Wel overhandigde hij me drie kaarten. Drie kaarten die zaterdag al in de bus vielen, maar die ik no way mocht openmaken. “Pas als je jarig bent”, zei Ferry.   Lees verder…

Voorbereidingen, angsten en meer

3 potten donkerbruine satésaus, 2 kilo malse biefstuk, 9 paprika’s in drie kleuren, 20 lamskoteletten omdat Laura er zo dol op is, 2 dozen champignons, 9 serveerschalen, 100 plastic bekertjes, kruiden als laurier, tijm en munt, een flesje gembersiroop, 20 grote glimmende gamba’s, plakjes ontbijtspek, 5 kromme komkommers, 5 dozen negerzoenen…

Tja, dat was me een kar vol afgelopen vrijdag, of eigenlijk meerdere karren. Want ik wilde wel voordeel en dus ging ik, Ferry meeslepend, tegen mijn gewoonte in naar vier winkels. Visboer, Deen en C1000 en Plus. Want de visboer blijft de lekkerste gamba’s hebben, en de Plus had meloen in de aanbieding. Dingen waar ik normaal helemaal niet op let, maar ja, op een barbecue met 20 man is elke meevaller meegenomen kan ik je vertellen. Al is het verdomd lastig om in te schatten hoeveel eten je nodig hebt voor 20 man. Ik hoop met heel mijn hart dat onze gasten morgen overdag niet te veel hebben gegeten…   Lees verder…

Ik ben bijna bijna 30 en… zenuwachtig!

Mijn verjaardag: ik heb hem op 1.001 manieren gevierd. Maar zelden vierde ik het zo als dit jaar. Zelden maakte ik een uitnodiging, mailde ik die naar alle mensen die me heel erg lief zijn en nodigde ze in mijn (ons) eigen huis uit voor een feest in de tuin.

Het klinkt bijna alsof ik mijn verjaardag nooit echt heb gevierd. Dat is niet zo! Mijn ouders nodigden altijd familie uit voor mijn verjaardag, en zorgde voor de nodige versnaperingen. Voor mij was dat anders dan nu, dat was slechts een cadeautjes-parade. Al lag ik al wel nachten wakker: wat zou ik dit jaar krijgen? Uiteraard waren er ook kinderfeestjes inclusief midgetgolf en gourmet. Waarbij mijn vriendinnetjes standaard verliefd werden op mijn oom Bart, die slechts een jaar of 13 ouder is dan ik. En toen nog een goddelijk lichaam had…   Lees verder…

Nog 35 nachtjes…

Vroeger, vroeger toen je verjaardag nog spannend was. Toen je nog alle nachtjes aftelde. Toen je nog niet wist wat je verjaardagscadeau was. Toen alles nog anders was. Nu is er niets meer spannend. Ik tel niet af. En mijn verjaardagscadeau heb ik gehad. Toch kijk ik uit naar 24 mei, want dan vier ik mijn verjaardag een keer ‘echt’.

Met echt bedoel ik een keer niet naar het buitenland vluchten met Ferry. Niet zoals vorig jaar naar Istanbul (mijn verjaardag) en Mechelen (zijn verjaardag). Niet geen verjaardag vieren omdat je geen ruimte hebt om meer dan zes mensen kwijt te kunnen. Nee, dit jaar nodig ik familieleden en vrienden uit die belangrijk voor me zijn. Inclusief barbecue in de tuin die Ferry nu zo mooi zomerklaar aan het maken is. De barbecue moet nog even gekocht worden, maar het plan is er…

En ik wil graag dat iedereen komt en dat iedereen het op tijd in zijn agenda zet. En daar is maar één manier voor: uitnodigen met een te gekke kaart. Ah, hoor ik je denken, Laura die is creatief, die maakt dat wel even. Ja, creatief met stof. Creatief met websites. Creatief met mijn camera. Maar creatief met vormgeven? No way! Maar ja, mensen een mailtje sturen met de simpele tekst: “Op die en die datum vanaf die en die tijd ben je welkom voor een barbecue” dat is natuurlijk onder mijn stand. In die mail moet op zijn minst een mooie uitnodiging zitten. En dus klauter ik op een vrij moment naar de warme zolder, om een zelfportret te maken.   Lees verder…